User:Shmajser

From Wikipedia, the free encyclopedia

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Istoričari Drugog svetskog rata protiv rehabilitacije Draže Mihailovića

Istoričari Drugog svetskog rata protiv rehabilitacije Draže Mihailovića Obnova procesa bila bi presedan u svetu

Mi, istoričari II svetskog rata na tlu Srbije, smatramo da se pitanje rehabilitacije Draže Mihailovića u ovom vremenu ne može postaviti iz suštinskih i formalnih razloga. Ravnogorski pokret je samonikao, nastao od grupe nepredatih vojnika u Aprilskom ratu koje je pukovnik Dragoljub Mihailović odveo na Ravnu goru aprila 1941. Pokret je oformljen do septembra aktivnošću Draže koji je slao brojne poruke bivšim oficirima i uticajnim ličnostima, kao i kvislinškim liderima otvorenim kolaboracionistima. Draža je tajno, što mu je bio metod, pregovarao sa Titom, ali nije prihvatio kurs oružane borbe; pregovarao je i sa Nemcima i to uspešno. Sa iskustvom predratnog obaveštajca obmanjivao je saveznike da će napasti okupatora i zato je stalno tražio pomoć u oružju, opremi i novcu. Obmanjivao je sopstveni narod patriotskim parolama, te je uspeo da privuče deo javnosti. U stvarnosti uloga Draže je bila krajnje retrogradna. Formirao je “crne trojke” koje su činile zločine nad civilima. Patentirao je slovo “Z” objavljivano preko Radio Londona, a četnička kama klala je Srbe. Žrtve ravnogoraca u Srbiji brojnije su nego žrtve svih ostalih kvislinga zajedno. Pored toga, u Sandžaku je ubijeno 30-35.000 muslimana, mirnih stanovnika. Akciju je vodio komandant crnogorskih četnika Pavle Đurišić, koji potom dobija gvozdeni krst od Hitlera. Politički ciljevi Ravne gore izraženi su kroz mnoštvo dokumenata. Koncept “Homogena Srbija” nastao je juna 1941, u njemu se zagovara “Velika Jugoslavija” i u njoj “Velika Srbija” do linije Karlobag-Virovitica. Ta država bi kontrolisala sve oblasti javnog života. Bitan činilac je srpski narod koji se “nesme deliti po klasama”. Predviđa se jedna država, monarhistička i centralistička, jedno društvo bez političkog pluralizma pod jednim vođom “Čičom”, sve u “Novoj Evropi”. Draža je u naredbama zastupao iste stavove: “Čišćenje državne teritorije od svih narodnih manjina i nenacionalnih elemenata”. Draža je inicirao konferenciju četničke omladine Crne Gore i Sandžaka krajem 1942, na kojoj je zaključeno da će uvećana Jugoslavija biti centralizovana kraljevina. Hrvati i Slovenci će u njoj imati svoje oblasti, a “nacionalnih manjina neće biti”. “Neko vreme” (?) će jedini nosilac vlasti biti četnička organizacija. Svi državni činovnici i sudije biće iz četničkih redova. Vojska i žandarmerija pod direktnom kontrolom četničke organizacije… Izveštaji britanskih vojnih misija jednodušno su ukazivali da se Draža ne bori protiv okupatora. Zapadni saveznici 1943. prestali su da pružaju pomoć četnicima, a na skupu velike trojice u Teheranu zaključeno je da treba pomoći samo Titovoj armiji. U leto 1944. Draža je raščinjen, a kralj Petar poziva sve četnike da pristupe Narodnooslobodilačkoj vojsci pod komandom Tita, kako bi izbegli “sramni žig izdaje”. Sva dokumentacija u zemlji i svetu svedoči o četničkoj saradnji sa okupatorom. Suđenje Draži Mihailoviću 1946. u prisustvu stranih predstavnika i novinara bilo je javno i legalno. Kao i Nirnberški proces, suđenja po nacionalnim tribunalima za ratne zločine su važeća i nigde u svetu se nije postavilo pitanje njihovog prekvalifikovanja. Formalno-pravno, za dokazivanje da je Draža bespravno i nepravedno osuđen neophodan je odgovarajući postupak, što bi bio presedan u svetu. Postavljanje pitanja rehabilitacije četnika u ovom vremenu izazvalo bi veliko uznemirenje domaće i strane javnosti. U krajnjem efektu to bi bilo kompromitovanje Srbije. Potezanje ovog pitanja, pored toliko drugih od vitalnog značaja za opstanak i razvoj naše Srbije, izazvalo bi nove teškoće, trvenja i podele. Dr Dragoljub Petrović, dr Miroljub Vasić, dr Momčilo Isić, dr Radoje Pajović, dr Milovan Bosić, dr Ranko Končar, dr Pero Damjanović, dr Dušan Živković, dr Milan Borković, dr Olivera Milosavljević, dr Branko Latas, dr Branko Pavićević, dr Mladenko Colić, dr Nenad Petrović, dr Gojko Jakovčev, dr Nikola Živković, dr Miodrag Zečević, dr Milutin Folić, dr Mladen Stefanović, dr Gojko Miljanić

http://www.mail-archive.com/sim@antic.org/msg33243.html

Drazine famozne instrukcije(vidite kome djele penzije) INSTRUKCIJA DRAZE MIHAILOVICA MAJORU BORDU LASICU I KAPETANU PAVLU DJURISICU

20. decembra 1941

Ciljevi nasih odreda jesu:

1.) Borba za slobodu celokupnog naseg naroda pod skiptrom Njegovog Velicanstva Kralja Petra II. 2.) Stvoriti veliku Jugoslaviju i u njoj veliku Srbiju, etnicki cistu u granicama Srbije — Crne Gore — Bosne i Hercegovine — Srema — Banata i Backe. 3.) Borba za ukljucenje u nas drzavni zivot i svih jos neoslobodjenih, slovenackih teritorija pod Italijanima i Nemcima (Trst — Gorica — Istra i Koruska) kao i Bugarske, severne Albanije sa Skadrom. 4.) Ciscenje drzavne teritorije od svih narodnih manjina i ne-nacionalnih elemenata. 5.) Stvoriti neposredne zajednicke granice izmedu Srbije i Crne Gore, kao i Srbije i Slovenije ciscenjem Sandzaka od Muslimanskog zivlja i Bosne od Muslimanskog i Hrvatskog zivlja. 6.) Kazniti sve Hrvate i Muslimane koji su u tragicnim danima nemilorsdno unistavali nas narod. 7.) U krajevima ociscenim od narodnih manjina i ne-nacionalnih elemenata izvrsiti naseljavanje Crnogorcima (u obzir dolaze siromasne nacionalno ispravne i postene porodice) … Sa Komunistima — partizanima ne moze biti nikakove saradnje jer se oni bore protiv dinastije i za ostvarenje socijalne revolucije. Postupak: sa Arnautima, Muslimanima i Ustasama prema njihovim zaslugama za njihova gnusna nedela prema nasem zivlju tj. iste treba prepustiti »Narodnom sudu« — prema Hrvatima koji su pod okupacijom Italijana postupiti prema njihovom drzanju u danom trenutku.

IZVESTAJ DJURISICA DRAZI MIHAJLOVICU - str. pov. 13. februara 1943. godine ; Polozaj - NACELNIKU STABA VRHOVNE KOMANDE. Opis: akcije u Pljevaljskom, Cajnickom i Focanskom srezu protiv muslimana.

,,Operacije su izvrsene tacno po naredjenju i izdatoj zapovesti. Napad je poceo u odredjeno vreme. Svi komandanti jedinica izvrsili su svoje dobivene zadatke na opste zadovoljstvo. Otpor neprijatelja bio je slab od pocetka do kraja. Jedini veci otpor bio je na Trebiskom brdu. Nasi odredi 7. ovog meseca vec su izbili na r. Drinu, te su borbe zakljucno sa tim danom bile uglavnom zavrsene, a zatim je nastalo ciscenje oslobodjene teritorije. Sva muslimanska sela u tri pomenuta sreza su potpuno spaljena, tako da nijedan njihov dom nije ostao citav. Sva imovina je unistena osim stoke, zita i sena. Naredjeno je i predvidjeno prikupljanje ljudske i stocne hrane u odredjenim mestima, za stvaranje magacina rezervne hrane i ishranu jedinica, koje su ostale na terenu zbog ciscenja i pretresanja terena…Za vreme operacije se pristupilo potpunom unistenju muslimanskog zivlja bez obzira na pol i godine starosti.”

ZRTVE: Nase ukupne zrtve su bile 22 mrtva, od kojih dva nesretnim slucajem i 32 ranjena. Kod muslimana oko 1.200 boraca i do 8.000 ostalih zrtava i to zene, dece i staraca…”

Izvor: Dokument broj 37, Zbornik XIV, str. 184-185 iz knjige Branka Latasa ‘Saradnja cetnika Draze Mihajlovica sa okupatorima i ustasama 1941. - 1945. godine’.

Eto, tako proglasise cetnike anti-fashistima.HAHAHAHA

Klopke za neprijatelja

U poverljivom izvestaju Vrhovnoj komandi Vermahta 20. juna 1943. general-lajtnant Liters, opisujuci operaciju “Svarc” od 15. maja do 16. juna 1943, dalje istice: Naoruzanje komunista je bilo dobro. Raspolazu zacudjujuce velikim brojem automatskog oruzja (lakim mitraljezima, teskim mitraljezima, minobacacima itd.) i uz to obiljem municije. Svi se izvjestaji slazu, a i nasi gubici to dokazuju, da ovim oruzjem umeju da rukuju. Odlicnom obavjestajnom sluzbom (pomocu stanovnistva itd.) vestim koriscenjem zemljista i kamuflazom (takodje i uniformama svih vrsta), uvijek su uspijevali da nasim trupama postave klopke. Nesumnjivo je da su komunisti protivnik s kojim se mora ozbiljno racunati, kome je dorasla samo jedinica koja je opremljena i naoruzana svim potrebama za vodjenje borbe u planinama, koja je dobro uvjezbana i naviknuta na najveca tjelesna naprezanja.” Dakle, u svijetlu podataka koje nam je pruzila autenticna istorijska gradja jasno je kao dan da je u Drugom svjetskom ratu Vrhovna komanda Vermahta dovodila svoje divizije sa Istocnog fronta u Jugoslaviju (”sedam ofanziva”) da operisu, a ne da se odmaraju, kako nas M. Mihailov - zastitnik od partizanskih mitova, obavijesti u Danasu - zakljucuje svoj odgovor Radomir Vujosevic. Mihaila Ivezica iz Beograda na reakciju su naterali novi udzbenici istorije za osnovne i srednje skole, u kojima se dokazuje da su u Jugoslaviji bila dva antifasisticka pokreta. To, po njemu, nije tacno, i ovim redovima dokazuje svoj stav: Kome je stalo do istine nije tesko utvrditi da se Draza Mihailovic, sa manjom grupom oficira i podoficira bivse jugoslovenske vojske, nakon kapitulacije 1941. sklonio na Ravnu goru i time izbegao zarobljenistvo. Vec u junu mesecu Draza je preko svojih oficira puk. Pantica i kapetana Mitrovica uspostavio vezu sa Nedicem i Acimovicem, a preko njih i sa Nemcima. Navedeni oficiri organizovali su i sastanak Drazi sa Nemcima u Divcima 11. novembra 1941. na kome je dogovorena saradnja cetnika i Nemaca o zajednickoj borbi protivu komunista (partizana), koja je trajala sve do kraja rata 1945. Pored navedenog sporazuma, cetnici su sa Nemcima sklopili jos 19 sporazuma i vodili 128 “zdruzenih operacija” protivu jedinica Narodnooslobodilacke vojske. U septembru i oktobru 1941. Tito je sa svojim najblizim saradnicima dva puta isao na razgovore sa Drazom i to u Struganiku 19.09. i u Brajicima 26. i 27.10. da moli Drazu da zajednicki vode borbu protiv okupatora. Sklopljeni su i neki sporazumi, ali od svega toga nije bilo nista, jer je Draza u to vreme vec kontaktirao sa Nemcima. Tako je 1. novembra, tri dana posle razgovora sa Titom u Brajicima, uputio pismo Stabu 342. nemacke divizije u Valjevu, sa molbom da mu se isporuci oruzje i municija i da ce on sa svojim cetnicima ocistiti od komunista (partizana) celu zapadnu Srbiju. Tog istog dana 1. novembra Draza je sa svojim cetnicima frontalno napao partizanske odrede u zapadnoj Srbiji i time prekrsio sporazum sa Titom. Od tada pa sve do kraja rata Draza nije prestao da se zajedno sa okupatorom bori protiv NOV.

www.danas.co.yu/20021104/feljton.htm

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Saradnja četnika sa osovinskim snagama u Drugom svetskom ratu Iz projekta Википедија

Skoči na: navigacija, pretraga

Četnici, odnosno Jugoslovenska vojska u otadžbini u drugom svetskom ratu predstavljali su raznorodnu formaciju sastavljenu delom od organizovanih vojnih jedinica, delom od samoniklih ustaničkih odreda. Vojnički ove jedinice su stajale pod komandom Vrhovne komande na čelu sa Dragoljubom - Dražom Mihailovićem koga je vlada Jugoslavije u izbeglištvu imenovala za načelnika štaba Vrhovne komande i ministra vojnog. Političko jedinstvo zasnivalo se na ravnogorskoj ideologiji koju su u velikoj meri delili svi pripadnici. Političke principe pokreta formulisalo je političko jezgro, u kome su se isticali Dragiša Vasić i Stevan Moljević. Osnovne karakteristike ove ideologije bile su:

- srpski patriotizam rojalizam. Pokret se zasnivao na tradiciji borbe srpskog naroda za slobodu. Po ovom osnovu pokret je bio antinemački orijentisan.

- velikosrpski ekspanzionizam. Pristalice su smatrale da je neophodno obrazovanje velike Srbije kao osnova Jugoslavije, te da su Hrvate treba kazniti zbog izdaje i ustaških zločina, a muslimane kao nepouzdan element ukloniti.

- patrijarhalno narodnjaštvo koje se pred komunističkom ekspanzijom razvilo u antikomunizam.

Викизворник

Vikizvornik ima originalan tekst povezan sa ovim člankom:

Instrukcija D. Mihailovića Pavlu Đurišiću od 20.12.1941.

Викизворник

Vikizvornik ima originalan tekst povezan sa ovim člankom:

Radiogramsko naređenje D. Mihailovića svim komandantima od 7.11.1943.

Dokumenti:

Memorandum Stevana Moljevića od 30.6.1941.

Četnički pokret se po osnovi antinemačkog patriotskog stava svrstao uz saveznike. Pokret se zalagao za društvenu i nacionalnu reformu koja treba da bude provedena u trenutku pobede nad Nemačkom. Međutim, kako se u međuvremenu u zemlji proširio partizanski pokret vođen od strane Komunističke partije Jugoslavije, pristalice ravnogorske ideologije prepoznale su u njemu glavnu opasnost za svoje ideje, vrednosti i za svoj društveni projekt. Ovo neprijateljstvo vrlo brzo naraslo je do ekstremnog intenziteta i postalo dominanti činilac četničkih aktivnosti. Na taj način je, po osnovu borbe protiv zajedničkog neprijatelja, stvoren prostor za razne oblike saradnje između četnika i raznih osovinskih i kvislinških formacija.

Sadržaj

[сакриј]

   * 1 Pokušaj uspostavljanja saradnje sa Nemcima
         o 1.1 Saradnja sa Nedićevom vladom
         o 1.2 Mihailovićeva ratna doktrina
         o 1.3 Odnosi sa nemačkom okupacionom upravom
         o 1.4 Stanje sukoba niskog intenziteta
   * 2 Saradnja sa NDH
         o 2.1 Zajednička borba protiv NOVJ
   * 3 Saradnja sa Italijanima
   * 4 Uspostavljanje saradnje sa Nemcima
         o 4.1 Primena sporazuma
         o 4.2 IZVEŠTAJ KOMANDE GRUPE ARMIJA “E” OD 11. NOVEMBRA 1944. KOMANDANTU JUGOISTOKA
   * 5 Saveznici i četnička kolaboracija
   * 6 Reference
   * 7 Literatura
   * 8 Spoljašnje veze

// Pokušaj uspostavljanja saradnje sa Nemcima [uredi]

Saradnja sa Nedićevom vladom [uredi]

Draža Mihailović je na samom početku stvaranja svoje organizacije, tokom leta 1941. stupio u kontakt sa kvislinškim režimom Milana Aćimovića. Mihailović je smatrao da se kvislinški režimi Aćimovića i posle njega Nedića mogu višestruko iskoristiti:

- Kvislinške snage održavale su red i mir i suzbijale komunizam i u tom svojstvu bile su koristan partner

- Postojanje kvislinških snaga moglo se iskoristiti kao paravan za privremenu legalizaciju četničkih odreda u kriznim situacijama

- One su bile potencijalni izvor snabdevanja - bilo dobrovoljnog, bilo putem fingiranih ili stvarnih prepada

- One su omogućavale posrednu vezu sa okupacionom silom

- Prema Mihailovićevoj zamisli trebalo je da njegovi pristalice unutar kvislinškog aparata pripreme teren za masovan i organizovan prelazak kvislinških snaga pod Mihailovićevu komandu u trenutku povlačenja neprijatelja i raspada okupacionog sistema

Mihailović je smatrao da su oružane akcije protiv okupatora bez izgleda na uspeh, da mogu izazvati represalije i da su stoga štetne, te ih treba izbegavati. Prema njegovoj doktrini, u otvoren sukob sa okupatorom trebalo je stupiti u tvenutku njegovog povlačenja usled savezničkog iskrcavanja na Balkanu ili usled poraza na drugim frontovima.

Međutim, naglo širenje partizanskog pokreta koji je zastupao shvatanje da okupatora treba napadati uvek, svuda i po svaku cenu, kao i uspesi ustanika i slabost okupacionih snaga, naveli su neke Mihailovićeve komandante da se spontano priključe akcijama protiv okupatora. Na inicijativu partizanskog rukovodstva, Tito i Mihailović sklopili su u Brajićima 26.10.1941. sporazum o zajedničkoj borbi protiv okupatora.

Mihailović je shvatio da je ovakav razvoj situacije opasan po njega, pa je preduzeo korake da uspostavi vezu i sa Nemcima. Ta njegova aktivnost odvijala se preko pukovnika Branislava Pantića, njegovog predstavnika i obaveštajca u Beogradu.

Mihailovićeva ratna doktrina [uredi]

Prema svedočanstvu Ratka Martinovića Mihailović nije imao nameru da napada Nemce pre nego što dođe do značajnih promena na savezničkim frontovima. Smatrao da su Nemci suviše jaki da bi ustanak protiv njih imao izgleda na uspeh. Na razgovoru sa nemačkim predstavnicima u selu Divci 11.11.1941. izjavio je:

“Nije moja namera da ratujem protiv okupatora, jer kao generalštabni oficir poznajem snage obeju snaga.”

Izvor: Zapisnik sa sastanka Mihailovića sa nemačkim predstavnicima u selu Divci

S druge strane, verovao je da će saveznici na kraju pobediti. U međuvremenu, verovao je da mora sprečiti ekspanziju komunizma kroz formu narodnooslobodilačke borbe. Smatrao je da će trenutak sloma okupatora biti odlučujući za buduće uređenje zemlje.Da bi se taj trenutak mogao iskoristiti, potrebno je:

a) biti, makar formalno, priznata pro-saveznička formacija, i

b) biti u tom trenutku vojno dominantan u odnosu na ostale etničke ili ideološke struje sa pro-savezničkim statusom.

Partizanski pokret bio mu je glavni rival, a takođe i glavni ideološki protivnik po svim važnim pitanjima. Iz ovoga je Mihailović izveo jasan zaključak da su partizani njegov neprijatelj broj jedan.

U skladu sa ovim shvtanjem, razvio je koncepciju korišćenja svih ostalih činilaca u svoju korist u ovoj osnovnoj borbi. Smatrao je da treba da se drži antifašizma, jer je to bilo u skladu sa njegovim opredeljenjima, i obezbeđivalo je podršku naroda, podršku saveznika i status savezničke sile. Ipak, taj antifašizam je ostao deklarativnog i propagandnog karaktera, (videti Proglas Srbima, Hrvatima i Slovencima od 16.11.1941.) da se snage ne bi iscrpljivale u relativno beskorisnim sukobima sa nadmoćnim protivnikom. Takvo gledište osnaženo je nakon prve zvanične radio poruke od strane predsednika izbegličke vlade Dušana Simovića primljene 28.10.1941. u kojoj se poručuje:

“… Do daljnjeg znaka za zajednički rad, bez krajnje potrebe ne izazivati neprijatelja.”

Sa zapadnim saveznicima povezivao ga je strateški interes i ideološka bliskost, a sa okupatorima, odnosno silama osovine delio je zajednički interes suzbijanja partizanskog pokreta. Mihailović je smatrao da ovaj strateški interes do daljnjeg ne mora doći u sukob sa taktičkim. Na toj osnovi ponudio je Nemcima svoju koncepciju u kojoj bi njegove trupe preuzele na sebe obračun sa partizanima i održavanje reda i mira. Za uzvrat je tražio diskretno snabdevanje vojnom opremom i samostalnost u radu.

Izvori:

Викизворник

Vikizvornik ima originalan tekst povezan sa ovim člankom:

Izjava pukovnika Branislava Pantića o Mihailovićevoj odluci da pregovara s Nemcima

Викизворник

Vikizvornik ima originalan tekst povezan sa ovim člankom:

Izveštaj kapetana Matla pretpostavljenima od 30. oktobra 1941. o razgovorima sa predstavnicima Draže Mihailovića

Викизворник

Vikizvornik ima originalan tekst povezan sa ovim člankom:

Zapisnik sa sastanka Mihailovića sa nemačkim predstavnicima u selu Divci 11.11.1941.

Odnosi sa nemačkom okupacionom upravom [uredi]

Nemačka uprava je u cilju održavanja reda u Srbiji formirala kvislinšku “komesarsku upravu” Milana Aćimovića, a nakon njenog neuspeha, “vladu nacionalnog spasa” generala Milana Nedića. Međutim, u Srbiji je izbio narodni ustanak i malobrojne nemačke okupacione snage su bili prinuđeni na povlačenje. Partizani su imali inicijativu, a lokalne četničke snage priključivale su se spontano, ili da bi zadržale kontrolu nad situacijom i uticaj u narodu, kako je to objasnio Mihailović na sastanku u Divcima (videti: Protivosovinske aktivnosti četnika u drugom svetskom ratu).

Nemci su za gušenje ustanka angažovali dodatne trupe i počeli provođenje drastičnih masovnih represalija nad civilnim stanovništvom. Ovo je Mihailovića dodatno učvrastilo u uverenju o pogrešnosti otvorene borbe protiv okupatora pre završne faze rata.

Mihailović je pokrenuo ofanzivu na partizane u zapadnoj Srbiji i zatražio kontakt sa nemačkom upravom radi prekidanja neprijateljstva. Međutim, Nemci su na sastanku u Divcima 11.11.1941. odbili ovu ponudu primirja i saradnje kao neiskrenu.

U ofanzivnom nastupanju, Nemci su potisnuli partizanske formacije iz Srbije, dok su četnički odredi jednim delo raspustuili regrute kućama i ostali u ilegali samo na kadrovskom sastavu, a drugim delom se legalizovali kao pripadnici zvaničnih formacija Milana Nedića. Za Mihailovićem je raspisana poternica i on se nekoliko meseci krio u dubokoj ilegali.

U junu 1942. Mihailović je prešao u italijansku okupacionu zonu, na teritoriju koju su držali crnogorski četnici.

Stanje sukoba niskog intenziteta [uredi]

Aktivnosti četničkih odreda u Srbiji svedene su na najmanju meru da se ne bi izazivao okupator, i uglavnom su ograničene na organizacionu i obaveštajnu delatnost i sitnije diverzije. Uprkos tome, nemački okupator je veoma ozbiljno shvatao četničku pretnju i povremeno organizovao policijske akcije protiv preostalih Mihailovićevih odreda, koji su se trudili da izbegnu dodir sa neprijateljem. Težište aktivnosti obeju strana premeneto je na teritoriju NDH.

Saradnja sa NDH [uredi]

Na celoj teritoriji NDH na kojoj su živeli Srbi, došlo je do spontanog organizovanja ustanka protiv ustaškog terora. Komunisti su se priključili ustanicima i preuzeli rukovodstvo nad vođenjem i organizacijom ustanka. Oni su nametnuli svoje principe: beskompromisnu borbu protiv svih okupatora i pomagača, zabranu nacionalnog revanšizma i zabranu pljačke, te vojničku disciplinu. Bilo iz ideoloških razloga, bilo zbog neprihvatanja ovih principa, bilo pod uticajem Nedićevih i Mihailovićevih izaslanika ili propagande preko radio-Londona, među ustanicima je došlo do podele. Nacionalistički elementi organizovali su se i tokom prve polovine 1942. putem pučeva preuzeli od komunista rukovođenje ustaničkim odredima u centralnoj i istočnoj Bosni.

Викизворник

Vikizvornik ima originalan tekst povezan sa ovim člankom:

Sporazum grupe četničkih predstavnika sa predstavnicima NDH od 23.5.1942.

Ovi odredi s početka nisu bili u neposrednoj vezi sa Mihailovićem, ali su ga priznavali za komandanta. Tokom druge polovine Mihailović uspostavlja neposredniju kontrolu nad bosanskim četnicima preko svog “delegata Vrhovne komande za zapadnu Bosnu”, kapetana Bore Mitranovića i žandarmerijskog majora Slavoljuba Vranješevića.

Ovi odredi sklopili su ugovore o saradnji sa vojnim vlastima NDH tokom aprila, maja i juna 1942. Prvi je sporazum sa NDH potpisao Uroš Drenović u ime svog odreda 27. aprila 1942. Zatim su slične sporazume potpisali Lazo Tešanović, Rade Radić, Savo Božić, Cvijetin Todić, Radivoje Kerović i drugi. Radi koordinacije, ove jedinice obrazovale su Glavni štab bosanskih četničkih odreda na čelu sa Radom Radićem kao zajedničku komandu. O sadržaju ovih ugovora govori sledeći zapisnik sačinjen povodom sklapanja jednog od njih:

Zajednička borba protiv NOVJ [uredi]

U prvoj polovini 1942. nemačka okupaciona komanda proglasila je oblast južno od Save za ratnu zonu i time preuzela neposrednu operativnu i vojno-administrativnu komandu nad svim trupama. Spozazumi između četnika i NDH bili su sugerisani i odobreni od strane nemaččke komande, tako da su ti sporazumi predstavljali faktičku integraciju četnika u operativnu i okupacionu upravu. Nemačka operativna komanda uspostavila je puno operativno jedinstvo, tako da su u zajedničkim operacijama protiv partizana rame uz rame učestvovale Nemačke snage, snage NDH i četnički odredi. Primer ovakvih zajedničkih operacija su operacije na planini Manjači septembra 1942. u kojima su učestvovale 3. bataljon 721. nemačkog pešadijskog puka, 2. čete 1. domobranskog regrutne bojne, 1. i 2. bojna Petrinjskog zdruga, vod haubica i 8 tenkova zajedno sa četnicima Manjače protiv partizanske grupacije sastavljene od 1. krajiške, 2. proleterske i delova 2. krajiške, 3. sandžačke i 4. crnogorske brigade.

Početkom 1943. ovi ugovori su obnovljeni.

U svim italijanskim i nemačkim operacijama do kraja rata četnici i snage NDH nastupale su u operativnom jedinstvu i pod operativnom komandom okupatora.

Ipak, zabeležen je znatan broj incidenata u odnosima četnika i NDH, kao i u četničko-nemačkim odnostima, ali ih je zajednička ratna sudbina do kraja održala u kakvom-takvom jedinastvu.

Saradnja sa Italijanima [uredi]

Za razliku od Nemaca i NDH, saradnja četnika sa italijanskom okupacionom upravom odvijala se glatko, bila je vrlo uspešna, razvijena i praktično javna. Mihailovićev opunomoćenik vojvoda Ilija Trifunović - Birčanin stanovao je u okupiranom Splitu, sastajao se i javno družio sa italijanskim visokim oficirima. Kad je umro, 3.2.1943., italijanske vlasti priredile su mu svečanu sahranu.

Vojvoda Jevđević posećivao je komandu talijanske Druge armije u Sušaku i ugovarao zajedničke operacije. Za jednu od takvih operacija Italijani su decembra 1942. brodovima prevezli 3000 četnika Petra Baćovića iz Metkovića u Split, a zatim kamionima u Knin. U drugoj operaciji u februaru 1943, prevezli su crnogorske četnike pod komandom Baja Stanišića vozom iz Nikšića u Mostar.

Викизворник

Vikizvornik ima originalan tekst povezan sa ovim člankom:

Izveštaj komandanta 1. brdske divizije od 14.5.1943.

Викизворник

Vikizvornik ima originalan tekst povezan sa ovim člankom:

Razgovor između general-majora fon Štetnera i ekselencije Ronkalje 14.5.1943.

Italijani su četnike snabdevali oružjem, municijom, ostalom vojnom opremom, davali im plate po osnovu prijavljenog broja ljudstva, i formirali zajedničke kaktičke sklopove za borbu. Ovi taktički sklopovi sastojali su se uglavnom od četničke pešadije i italijanske artiljerije.

S obzirom na nivo saradnje sa italijanskim fašističkim snagama, kontroverzno je četnike nazivati antifašističkim pokretom. Sledeći dokumenti iz operacije Švarc svedoče o brizi i zalaganju za četnike koje su italijanski komandanti ispoljavali pred svojim nemačkim kolegama:

Nakon kapitulacije Italije 8. septembra 1943. sve četničke snage iz italijanske okupacione zone (Đujić. Baćović i drugi - v. Uputstvo komandanta nevesinjskog korpusa od 30. decembra 1943. komandantu konjičke brigade, Izveštaj majora JVUO Vasilija Marovića od 17. februara 1944., Izveštaj kapetana JVUO Franca Kovača od 23. februara 1943.…) ubrzo su uspostavile punu saradnju sa novouspostavljenim nemačkim okupacionim vlastima. Ova saradnja uključivala je učestvovanje u zajedničkim operacijama (na primer operacija Citen (Ziethen), operacija Bora), vršenje zaštitne istražarske službe za okupatora i učestvovanje u diverzantskoj i obaveštajnoj delatnosti. Nemci su četnike snabdevali oružjem i opremom i dozvoljavali im da prema potrebi koriste njihove garnizone za smeštaj i motorizaciju za transport.

Uspostavljanje saradnje sa Nemcima [uredi]

Nakon kapitulacije Italije 8.9.1943. Nemačke pozicije na Balkanu postale su mnogo ranjivije. Kapitulacija Italije praćena je rasplamsavanjem ustanka protiv okupatora, pa su nemačka vlada i nemačka vrhovna komanda dovele na Balkan krupna vojna pojačanja i izvršile korenitu reorganizaciju. Na mesto opunomoćenika za Balkan nemačko ministarstvo inostranih poslova postavilo je 28.8. 1943. Hermana Nojbahera. Nojbaher se pokazao kao pragmatičan organizator i u njemu je Mihailović našao perspektivnog partnera za pregovore.

O stavu prema situaciji na Balkanu i odnosu prema četnicima Mihailovića, rečito govori · Процена ситуације на подручју Југоистока крајем октобра 1943. од команданта Југоистока fon Vajhsa.

Do druge polovine 1943. JVUO je uspešno izvršila organizacionu obnovu i putem mobilizacija ojačala svoje jedinice u Srbiji. Ponesen entuzijazmom posle pada Italije, Mihailović je podigao stepen neprijateljstva prema Nemcima na viši nivo. Najočiglednija posledica bio je napad na garnizon u Višegradu 5.10.1943. u kojem su se, pored trupa NDH, nalazile i dve čete 369. divizije Vermahta.

Викизворник

Vikizvornik ima originalan tekst povezan sa ovim člankom:

Sporazum inspektora četničkih odreda Draže Mihailovića pukovnika Jevrema Simića i vojnoupravnog zapovednika Jugoistoka od 23.1.1944.

Međutim ovaj entuzijazam je kratko trajao usled narasle opasnosti od NOVJ koja je ogrozila i JVUO i Nemce. Na inicijativu Nojbahera otpočeli su pregovori, a prvi ugovor o saradnji potpisan je 19.11.1943. između Voje Lukačevića, komandanta Mileševskog korpusa i nemačkog predstavnika fon Fredea, a 27.11. sa Nikolom Kalabićem. U narednim nedeljama ugovori su potpisani i sa drugim komandantima korpusa od operativne važnosti. Sam Mihailović nikad nije potpisao ni jedan ovakav ugovor, ali je ovim ugovorima bio pokriven veći deo nemačke okupacione zone u Srbiji. Ovi sporazumi bili su u velikoj meri tipizirani, nalik na sledeći:

Primena sporazuma [uredi]

Nemci su bili nezadovoljni primenom ovih sporazuma, jer je uprkos njima došlo do jednog broja incidenata, odnosno diverzija i nasilja prema pripadnicima Srpske Državne Straže od strane četnika. Vojnoupravni komandant Jugoistoka general Felber pokrenuo je nekoliko racija i hapšenja protiv pripadnika JVUO počev od februara 1944.

Međutim, kad je sredinom marta 1944. operativna grupa sastavljena od Dvuge i Pete divizije prodrla iz Sandžaka u zapadnu Srbiju, sve nesuglasice su potisnute i sve trupe sastavljene od jedinica Vermahta i SS, bugarskog okupacionog korpusa, korpusa JVUO iz zapadne i jugozapadne Srbije, SDS, SDK i RZK pod objedinjenom nemačkom komandom generala Felbera funkcionisale su kao jedinstvena operativna grupa. Kod četničke nadležne komande Neška Nedića bio je akreditovan nemački kapetan Vajel kao oficir za vezu. Zajedničke operacije trajale su nešto duže od dva meseca (v. Izveštaj Vojnoupravnog komandanta jugoistoka od 13. Maja 1944.).

Ova harmonična saradnja ponovila se i prilikom nemačke operacije “Trumpf” (Trumpf) u jablaničko-topličkoj oblasti protiv 21. 22. 24. i 25. divizije NOVJ tokom jula i avgusta.

Tokom jula i avgusta 1944. intenzivirali su se kontakti između predstavnika nemačke komande Jugoistoka, poslanika Nojbahera, predsednika vlade Nedića i predstavnika Mihailovića (v Nemački izveštaj o razgovoru s četnicima od 14.7.1944., Nemački zapisnik sa pregovora sa četnicima 11.8.1944. ). Ovi razgovori završili su formulisanjem inicijative za formiranje srpske armije jačine 50.000 ljudi za borbu protiv komunizma kojom bi rukovodio Mihailović, a koju bi opremila Nemačka. Hitler je međutim odbacio inicijativu (v. Službena beleška sa referisanja Hitleru o planu saradnje sa četnicima od 22.8.1944.), i odobrio samo taktičku saradnju sa četnicima.

Izbijanje Crvene armije na severoistočnu granicu Jugoslavije usled ove vezanosti za Nemce i straha od komunizma izazvalo je konfuziju u četničkim redovima. Znatan deo trupa JVUO tokom septembra razbijen je od strane NOVJ u zapadnoj Srbiji. I sam Mihailović nateran je na povlačenje u Bosnu. Jedna grupacija korpusa JVUO okupila se u jugozapadnoj Srbiji. Neki su pokušali sa napadima na Nemce (Predrag Raković na primer), ali je i ovja entuzijazam bio vrlo kratkotrajan.

Uglavnom, komandant Jugoistoka fon Ler u svom izveštaju vrhovnoj komadi navodi 10.000 četnika Pavla Đurišića kao svoje vlastite snage, dok za četnike iz Srbije kaže da se “drže u senci Vermahta”. Ovaj status nesigurnih i nevoljnih saputnika koji su četnici i Nemci imali u poslednjoj fazi rata najbolje odslikava ovaj deo izveštaja:

IZVEŠTAJ KOMANDE GRUPE ARMIJA “E” OD 11. NOVEMBRA 1944. KOMANDANTU JUGOISTOKA [uredi]

Викизворник

Vikizvornik ima originalan tekst povezan sa ovim člankom:

Izveštaj Komande grupe armija “E” Komandantu Jugoistoka od 11.11.1944.

Викицитати„”…

2. Grupa Marković (Žiivorad Žika, komandant 2. kosovskog korpusa) (2500—3000), u sporazumu sa nem. vojskom, osigurava odsek Mitrovica — Raška (mesta uklj.) — Novi Pazar. Izviđanje protiv Bugara, Tita i Sovjeta. Do sada nije bilo ozbiljnih incidenata. Potrebna je opreznost. Trifunović (general Miiroslav Trifunović, četnički komandant Srbije), sa oko 10.000 četnika Račića i Keserovića, uporedno sa nem. pokretima u rejonu Prijepolje. Pravac marša Foča. U početku učešće u borbenim dejstvima na nemačkoj strani (zaštita bokova). U poslednje vreme samo saputnici. Utisak: dokle god postoje zajednički interesi — uopšte mir. Ako vide mogućnost uspeha, bezuslovno treba očekivati prepade na nemački Vermaht, naročito na odvojene grupe.”“

({{{2}}})

[1] Saveznici i četnička kolaboracija [uredi]

Zapadni saveznici pridavali su veliki značaj protivosovinskim aktivnostima u okupiranoj Evropi. Tokom prvih meseci ustanka, na osnovu malobrojnih raspoloživih informacija, pružili su podršku Mihailovićevom ustanku. Zauzeli su stanovište da sve grupe otpora, uključujući i komunističke, treba da se uključe u opštenarodni pokret otpora kojim bi rukovodio Mihailović prema uputstvima svoje vlade i prema direktivama savezničkih strategijskih i operativnih štabova. Putem svojih sredstava informisanja u cilju stimulisanja otpora stvorili su legendu o komandantu Mihailoviću i njegovim gerilcima. U Mihailovićev štab uputili su misiju za vezu na čelu sa kapetanom Hadsonom. Misija je dignuta na viši nivo imenovanjem pukovnika Bejlija (u decembru 1942.) i kasnije generala Armstronga (u septembru 1943.) za šefa misije. U aprilu su saveznici poslali u Srbiju devet svojih misija u štabove JVUO u cilju održavanja veze i organizovanja diverzija i otpora.

Tokom 1942. i prve polovine 1943. godine saveznici su preko izveštaja svojih misija, praćenjem osovinske, naročito italijanske, štampe, i putem dešifrovanja neprijateljskog radio-saobraćaja, došli do dva zaključka:

  1. Mihailovićeve trupe ne pokazuju značajnu protivosovinsku aktivnost
  2. Jedan broj Mihailovićevih komandanata sarađuje sa osovinskim snagama.

U aprilu 1943. saveznici su uspostavili kontakt sa partizanima i postepeno počeli da im pružaju materijalnu i propagandnu podršku. Mihailoviću je postavljen ultimatum i zadat rok da otpočne sa protivosovinskim aktivnostima prema instrukcijama savezničke Komande Sredozemlja. Budući da do tih protivosovinskih aktivnosti JVUO nije došlo, u decembru 1943. saveznici su doneli odluku da uskrate svaku pomoć Mihailoviću i da svu pomoć i podršku prenesu na partizane. Savezničke misije su do maja 1944. povučene iz štabova JVUO.

Jedan od učesnika u događajima, Ficroj Meklejn (Fitzroy MacLean) u knjizi Eastern Approaches ovako je opisao taj preokret u savezničkoj politici:

Викицитати „…Odluka, doneta iz vojnih razloga, da se Mihailoviću uskrati pomoć i pruži podrška Titu, automatski je postavila i politički problem. Na prvom mestu ona je izazvala najsnažniji otpor kraljevske jugoslovenske vlade i grupe oko kralja Petra, iako se sam kralj na kraju prećutno složio. Drugo, ona je postavila i pitanje da li će, s naše strane, posle vojnog priznavanja Tita kao saveznika, uslediti u bilo kojoj meri i političko priznavanje. “

({{{2}}})

[2]

Викицитати„…Strategijski značaj Srbije bio je očigledan. Ona se nalazila na železničkoj pruzi Beograd—Solun, komunikaciji od životne važnosti za neprijatelja. Njen bi značaj bio povećan ako se iskrcaju saveznici negde na Balkanu, što je u to vreme još uvek bila mogućnost koja je dolazila u obzir.

Do tada smo Srbiju smatrali za prvenstveno četnički domen. Materijal koji smo im tamo ranije dostavljali izbacivan je Mihailoviću. Ali rezultati su, po mišljenju Komande Bliskog istoka, bili razočaravajući. Naročito nije dolazilo ili veoma malo do presecanja saobraćaja na pruzi Beograd—Solun. Kao što se sećate, Mihailoviću je dat ograničen period vremena, u kome je trebalo da izvrši određenu operaciju. Ovo vreme je sad isteklo, a on nije ispunio ovaj zahtev i zato je doneta važna odluka da se Saveznička misija povuče iz njegovog štaba i da mu se obustavi dalje dostavljanje materijala. Dostavljanje je odmah obustavljeno; povlačenje britanskih oficira za vezu potrajalo je duže i tek krajem meseca maja, brigadir Armstrong, moj kolega u suprotnom taboru, oprostio se od Mihailovića, koji je bio pun prekora, ali još uvek učtiv. U Donjem domu g. Čerčil je objasnio postupak vlade. “Razlog — rekao je — zašto smo obustavili snabdevanje Mihailovića oružjem i nismo mu dali podršku bio je jednostavan. On se nije borio protiv neprijatelja i, štaviše, neki njegovi potčinjeni pravili su sporazume sa neprijateljem. “

({{{2}}})

[3]

Od 25. avgusta do 1. novembra 1944. u Mihailovićevom štabu boravio je pukovnik Mekdauel iz američke obaveštajne službe OSS na specijalnom zadatku.

Reference [uredi]

  1. ^ Izveštaj Komande grupe armija “E” Komandantu Jugoistoka od 11.11.1944., Bojnoistorijski institut, NAV–T-311, r. 184
  2. ^ Fitzroy MacLean> Eastern Approaches, 1949.
  3. ^ Fitzroy MacLean> Eastern Approaches, 1949.

Literatura [uredi]

Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu naroda Jugoslavije. Tom XII, knj. 4, Dokumenti nemačkog Rajha : 1944-1945 COBISS.SR-ID………… : 32589324

Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu naroda Jugoslavije. Tom XIV, knj. 1, Dokumenti četničkog pokreta Draže Mihailovića 1941-1942, Beograd, Vojnoistorijski institut, 1972, COBISS.SR-ID………… : 32586252

Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu naroda Jugoslavije. Tom XIV, knj. 2, Dokumenti četničkog pokreta Draže Mihailovića 1943, Beograd, Vojnoistorijski institut, 1973, COBISS.SR-ID………… : 32586253

Zbornik dokumenata i podataka o narodnooslobodilačkom ratu naroda Jugoslavije. Tom XIV, knj. 3, Dokumenti četničkog pokreta Draže Mihailovića 1944, Beograd, Vojnoistorijski institut, 1973, COBISS.SR-ID………… : 32586254

Milovanović, Nikola: Draža Mihailović, Beograd, PEGAZ 1991. COBISS.SR-ID………… : 2328588

Ratko Martinović: Od Ravne Gore do Vrhovnog štaba, Beograd, Rad 1979, COBISS.SR-ID: 1782287

Elizabet Barker: Britanska politika prema jugoistočnoj Evropi u drugom svjetskom ratu, Zagreb, Globus 1978, COBISS.SR-ID: 77735943

Spoljašnje veze [uredi]

   * Chetnik collaboration with NDH, both in English and Serbian
   * Chetnik collaboration with Italians, both in English and Serbian
   * Chetniks in Montenegro, both in English and Serbian
   * Chetnik movement during World War II
   * Web Archive - The Trial of Dragoljub-Draza Mihailovic – 1946

2 Comments

Filed under Uncategorized January 22nd, 2007 Memorandum, SANU i Dobrica Cosic(uzroci rata na Balkanu)

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Balkan Bosna forum

Memorandum SANU u svom sadržaju nimalo ne odstupa od već poznatih velikosrpskih programa (”Načertanije”,”Srbi svi i svuda”,”Homogena Srbija”..) samo je moderniziran za svoje vrijeme: • Granice Srbije nisu u skladu s etničkim sastavom i kao takve one se trebaju prekrajati, jer prema memoradumu Ustav iz 1974. je nanio mnogo štete Srbiji, zbog stvaranja autonomnih pokrajina Vojvodine i Kosova, razvodnjavanje federacije, kao i zbog “umjetnih” administrativnih granica koje ne predstavljaju “pravu” sliku • Ugroženost srpskog naroda od strane drugih naroda unutar SFR Jugoslavije: asimilacija, iskorištavanje, istjerivanja, nemogućnost izražavanja, marginalizacija u političkoj, ekonomskoj, kulturnoj i naučnoj sferi. • Jačanje protusrpskih snaga unutar SFR Jugoslavije (Hrvati, Albanci) • Potreba za brzu i skoru akciju da se spriječi propadanje Srbije i srpskog naroda Memorandum SANU je imao dalekosežan utjecaj na razvoj i obnovu nacionalističkog pokreta u Srbiji prvo pod okriljem Saveza komunista Srbije. Memorandum je imao i izravan utjecaj na Slobodana Miloševića koji je ideje izložene u memorandumu pokušao sprovesti u djelo: antibirokratska revolucija i ideja o velikoj Srbiji koja je kasnije bila uzrok rata u Sloveniji, Hrvatskoj, BiH i na Kosovu

hr.wikipedia.org/wiki/Memorandum_SANU

i srpski mediji bas Memorandum SANU oznacavaju kao platformu za velikosrpske pretenzije i ratove i okidac krvavih ratova i zlocina na Balkanu krajem XX st.

Kada se sa vremenske distance od skoro 20 godina analizira tekst Memoranduma SANU dolazi se do nesumnjivog, nepobitnog i pouzdanog zaključka da je taj dokument osnovna i potpuno nesporna, politička, nacionalna i srpska velikodržavna platforma za ratove koje je započeo i u poslednjoj deceniji XX veka vodio Slobodan Milošević.

ONDA SU DOŠLI RATOVI

Memorandum SANU je inicijalni akt kojim je praktično počela drama jugoslovenskih naroda sa strahovitim pogibijama, nezamislivim zločinima, neviđenim stradanjima civila (staraca, žena i dece), opsadama i razaranjima gradova, progonima, iseljavanjem i raseljavanjem čitavih regija, koncentracionim logorima, silovanjima, rušenjem kulturnih, verskih i prosvetnih objekata, uništavanjem imovine i svih drugih dobara, spaljivanjem čitavih gradova, sela, šuma, njiva i livada, masovnim ubijanjem i genocidom. Memorandum SANU predstavlja elaborat, program i manifest velikosrpske državotvorne ideje, apel za uspostavljanje jedinstva srpskog kulturnog prostora bez obzira na republičke granice, zahtev za reviziju međurepubličkih granica uspostavljenih na zasedanju AVNOJ u Jajcu 1943, traktat o zaverama, ugroženosti i neravnopravnom položaju srpskog naroda u Jugoslaviji, upozorenje o brojčanoj nadmoći srpskog naroda u Jugoslaviji u odnosu na sve ostale narode, izraženo statističkim pokazateljima, podsećanje na srpske žrtve i srpsku krv prolivenu za zajedničku državu, isticanje do besmislenosti uveličanih i demagoški glorifikovanih problema Srba u Hrvatskoj, Bosni i na Kosovu, upoređivanjem položaja Srba u Jugoslaviji osamdesetih godina sa stanjem za vreme fašističke okupacije, ustaške vlasti i zločina balista u Drugom svetskom ratu. U suštini, do krajnjih konsekvenci doveden, Memorandum SANU je poziv srpskom narodu na ustanak i objava rata svima koji se ne slažu sa vrlo precizno i jasno formulisanim i definisanim ciljevima za konačno formiranje srpske države u skladu sa parolom - svi Srbi u jednoj državi.

www.hlc.org.yu/storage/do…e41271.pdf

a evo i nekih izvoda iz tog famoznog Memoranduma, koji potkrijepljuju sve naprijed navedene negativne ocjene tog dokumenta:

MEMORANDUM SANU - Izvodi

GRUPA AKADEMIKA SRPSKE AKADEMIJE NAUKA I UMETNOSTI O AKTUELNIM DRUŠTVENIM PITANJIMA U JUGOSLAVIJI 1986. GODINE

U praksi je ta politika započela preseljavanjem u druge republike industrijskih pogona za proizvodnju aviona, kamiona i oružja, da bi se nastavila obaveznim otkupom, makazama cena na teret sirovina i poljoprivrednih proizvoda, nižim investicijama po stanovniku od jugoslovenskog proseka i doprinosom za razvoj nerazvijenih područja. No ništa tako ubedljivo ne pokazuje podređen položaj Srbije kao činjenicu da ni u jednom ključnom pitanju političkog i privrednog sistema ona nije imala inicijativu. Stoga, položaj Srbije valja posmatrati u sklopu političke i ekonomske dominacije Slovenije i Hrvatske, koje su bile predlagači promena u svim dosadašnjim sistemima. Slovenija i Hrvatska startovale su sa najvišeg nivoa razvijenosti, a ostvarile su i najbrži razvoj. S poboljšanjem njihovog relativnog položaja jaz između njih i ostalog dela Jugoslavije jako se produbio. Takav tok događaja, koji odstupa od proklamovane politike ravnomernog razvoja, ne bi bio moguć da privredni sistem nije bio pristrasan, da te dvije republike nisu bile u položaju da nemetnu rešenja koja odgovaraju njihovim ekonomskim interesima.

Ekonomska podređenost Srbije ne da se u potpunosti shvatiti bez njenog politički inferiornog položaja koji je odredio i sve odnose.

Slovenci i Hrvati su pre rata stvorili svoje nacionalne komunističke partije, a zadobili su i odlučujući uticaj na CK KPJ. Njihovi politički lideri postali su arbitri u svim političkim pitanjima tokom i posle rata.

Odlučnost kojom se Slovenija i Hrvatska danas suprostavljaju svakoj ustavnoj promeni pokazuje koliko im Ustav od 1974. godine odgovara.

Imajući sve to u vidu, ne može biti sporno da su Slovenija i Hrvatska utemeljile političku i ekonomsku dominaciju, kojom ostvaruju svoje nacionalne programe i ekonomske aspiracije. U takvim uslovima a pod stalnim optužbama da je “ugnjetački”, “unitaristički”, “centralistički”, “pandurski”, srpski narod nije mogao postići ravnopravnost u Jugoslaviji, za čije je stvaranje podneo najveće žrtve.

To ne znači da se Srbi ne bi dobrovoljno odlučili za federalizam kao najpogodnije uređenje za višenacionalnu zajednicu, već se ima u vidu da su se oni bez prethodnih priprema i podrške svojih političkih organizacija našli u položaju da u ratnim uslovima prihvate rešenja koja su otvarala široke mogućnosti za njihovo razbijanje. Položaj Srba morao je biti blagovremeno razmotren i regulisan sa stanovišta njihovog nacionalnog integriteta i nesmetanog kulturnog razvoja, a ne da to izuzetno pitanje ostane otvoreno za rešenja koja pogađaju vitalne interese srpskog naroda.

Proporcionalna stopa poštedela je Sloveniju, Hrvatsku i Vojvodinu progresivnog doprinosa, što im je omogućilo ne samo da se normalno razvijaju, već i da poboljšaju svoj relativni položaj prema jugoslovenskom proseku.

I pored toga što je svojim doprinosom pomogla razvoj nerazvijenih područja i olakšala teret razvijenima, Srbija za svoje zaostajanje ne nailazi na razumevanje ni jednih ni drugih. Obostrani interes upućuje dva tipa područja na koaliciju radi održanja postojećeg stanja u kome zadovoljava svoje interese na račun Srbije. Antisrpska koalicija nastupila je u slučaju stope doprinosa otvorenije i sa manje političkog takta nego bilo kada ranije. S neprikrivenim pritiskom Srbiji je nametnuto da prihvati stopu doprinosa u celini. Ovaj pritisak važan je i kao znak da već tradicionalna diskriminacija Srbije nije oslabila, ako se čak nije povećala. Imajući u vidu šta se sve događalo u posleratnom periodu, takav pritisak ne predstavlja ništa novo. Nov bi mogao biti odlučan otpor Srbije tom pritisku. Na žalost, to se nije dogodilo. Otpora je bilo više nego ranije, ali ipak sasvim nedovoljno. Srpski rukovodioci nisu iskoristili ni sva pravna sredstva kao što je mogućnost upotrebe veta, koje im jedino preostaje u situaciji kada se nađu usamljeni sa svojim opravdanim zahtevima, a izgleda nisu ni pomišljali na odgovarajući odgovor koji podrazumeva i otvaranje političke krize ako se drugačije ne može. Politički je neodrživa diskriminacija građana Srbije kojima su zbog paritetne zastupljenosti republika manje nego drugima dostupna mesta saveznih funkcionera i delegata u Saveznoj skupštini, a glas glasača iz Srbije vredi manje od onoga iz bilo koje druge republike ili pokrajine. U toj svetlosti Jugoslavija se ne prikazuje kao zajednica ravnopravnih građana ili ravnopravnih naroda i narodnosti, nego kao zajednica osam ravnopravnih teritorija.

Ustavom od 1974. godine Srbija je faktički podijeljena na tri dela. Autonomne pokrajine su u svemu izjednačene sa republikama, sem što nisu definisane kao država i što nemaju isti broj predstavnika u pojedinim organima federacije. Ovaj nedostatak one nadoknađuju time što se preko zajedničke republičke skupštine mogu mešati u unutrašnje odnose Uže Srbije, dok su njihove skupštine potpuno autonomne. Političko-pravni položaj Uže Srbije je sasvim neodređen, to nije ni republika ni pokrajina. Odnosi u republici Srbiji su konfuzni. Izvršno veće koje je organ republičke Skupštine u stvari je Izvršno veće Uže Srbije. To nije jedina nelogičnost u razgraničavanju nadležnosti. Preširoka i insitucionalno čvrsto utemeljena autonomna pokrajina stvara dve nove raseline u srpskom narodu. Istina je da su autonomaške i separatističke snage insistirale na proširenju autonomije, ali bi to teško ostvarile da nisu dobile moralnu i političku podršku od republika u kojima separatističke tendencije nisu iščezle.

Razloga za veću autonomiju Vojvodine pogotovu nije bilo. To proširenje dalo je silnog podstreka birokratskom autonomaštvu, ozbiljnim pojavama separatizma koga ranije nije bilo, zatvaranje privrede, političkom voluntarizmu.

Odnosi između Srbije i pokrajina ne mogu se svesti jedino, a ni pretežno na formalno-pravna tumačenja dva ustava. Reč je prvenstveno o srpskom narodu i njegovoj državi. Nacija koja je posle duge i krvave borbe ponovo došla do svoje države, koja se sama izborila i za građansku demokratiju, i koja je u poslednja dva rata izgubila 2,5 miliona sunarodnika doživela je da joj jedna aparatski sastavljena partijska komisija utvrdi da posle četiri decenije u novoj Jugoslaviji jedino ona nema svoju državu. Gori istorijski poraz u miru ne da se zamisliti.

Organizovane političke snage naše zemlje, koje su izvršile revoluciju u gotovo nemogućim uslovima, pod najmoćnijim neprijateljem u čitavom ovom veku - odjednom se pokazuju ne samo neefikasnim, neslobodnim, već gotovo i nezainteresovanim da se na otvoreni rat odgovori kako jedino i mora: odlučnom odbranom svog naroda i svoje teritorije.

Fizički, politički, pravni, kulturni genocid nad srpskim stanovništvom Kosova i Metohije najteži je poraz u oslobodilačkim borbama što ih je vodila Srbija od Orašca 1804. do ustanka 1941. godine.

Kosovo nije jedino područje u kome je srpski narod pod pritiskom diskriminacije. Apsolutno, a ne samo relativno, opadanje broja Srba u Hrvatskoj dovoljan je dokaz za ovu tvrdnju. Prema popisu iz 1948. u Hrvatskoj je bilo 543.795 Srba, ili 14,48%. Po popisu iz 1981. godine njihov broj se smanjio na 531.502, stoje od ukupnog broja stanovnika u Hrvatskoj iznosilo 11,5%. Za 33 mirnodopske godine broj Srba u Hrvatskoj je opao čak i u odnosu na ono posleratno vreme, kada je izvršen prvi popis i kada su posledice rata po broj srpskih stanovnika bile dobro poznate. Lika, Kordun i Banija ostali su najnerazvijenija područja u Hrvatskoj, što je silno podstaklo emigraciju Srba u Srbiju, kao i seobe u druge krajeve Hrvatske, gde su Srbi, kao došljačka, manjinska i društveno inferiorna grupa, veoma podložni asimilaciji. Uostalom, i inače je srpski narod u Hrvatskoj izložen rafiniranoj i delotvornoj asimilacionoj politici. Sastavni deo politike je zabrana svih srpskih udruženja i kulturnih ustanova u Hrvatskoj, koja su imala bogatu tradiciju iz vremena Austro-Ugarske i međuratne Jugoslavije, zatim nametanja službenog jezika koji nosi ime drugog naroda (hrvatskog) oličavajući time nacionalnu neravnopravnost. Taj je jezik ustavnom odredbom učinjen obaveznim i za Srbe u Hrvatskoj, a nacionalistički nastrojeni hrvaski jezikoslovci sistematskom i odlično organizovanom akcijom sve ga više udaljavaju od jezika u ostalim republikama srpskohrvatskog jezičkog područja, što doprinosi slabljenu veza Srba u Hrvatskoj sa ostalim Srbima.

Integritet srpskog naroda i njegove kulture u čitavoj Jugoslaviji postavlja se kao sudbinsko pitanje njegovog opstanka i razvoja.

Izuzimajući period postojanja NDH, Srbi u Hrvatskoj nikada u prošlosti nisu bili toliko ugroženi koliko su sada. Rešenje njihovog nacionalnog položaja nameće se kao prvorazredno političko pitanje. Ukoliko se rešenja ne pronađu, posledice mogu biti višestruko štetne, ne samo po odnose u Hrvatskoj već i po čitavu Jugoslaviju.

Sadašnji tok kojim se kreće naše društvo u Jugoslaviji potpuno je obrnut od onog kojim se ono decenijama i vekovima kretalo dok nije stvorilo zajedničku domovinu. Taj proces usmeren je ka potpunom razbijanju nacionalnog jedinstva srpskog naroda. Kao najbolja ilustracija koliko je sve podređeno takvim ciljevima može da posluži današnja Vojvodina sa svojom autonomijom.

Politički rukovodioci AP Vojvodine ne rade na zbližavanju i spajanju, već na što većem osamostaljivanju i izdvajanju iz SR Srbije. Ma koliko taj proces bio neprirodan, suprotan istorijskoj logici, on daje očigledne rezultate, moćno doprinoseći dezintegraciji srpskog naroda.

Prisvajanje i rasparčavanje srpskog kulturnog nasleđa ide tako daleko da se u školama uči kako NJegoš nije srpski pisac, da su Laza Kostić i Veljko Petrović vojvođanski, a Petar Kočić i Jovan Dučić bosanskohercegovački pisci. Koliko juče Meši Selimoviću nije bilo dopušteno da se izjasni kao srpski pisac, a ni sada se ne poštuje njegova volja da se vodi u srpskoj književnsti.

U obaveznoj školskoj lektiri srpska književnost je teško oštećena jer je mehenički podređena administrativnom merilu republičko-pokrajinskog reciprociteta, a na merilu količine ili vrednosti.

Potrebno je najpre ukloniti zakone koji dovode do razjedinjavanja da bi se mogla produžiti ona crta zajedništva i jedinstva koja je na ovom prostoru vučena više od stotinu i pedeset godina.

Srpskom narodu je nametnuto osećanje istorijske krivice, a jedino on nije rešio nacionalno pitanje, niti je dobio državu kao ostale nacije.

Uspostavljanje punog nacionalnog i kulturnog integriteta srpskog naroda, neovisno od toga u kojoj se republici ili pokrajini nalazio, njegovo je istorijsko i demokratsko pravo. Što građani i radnička klasa nisu u Saveznoj skupštini zastupljeni u odgovarajućim većima ne može se pripisati samo favorizovanju nacionalnog, već i težnji da se Srbija dovede u neravnopravan položaj i na taj način oslabi njen politički uticaj. No najveću nevolju čini to što srpski narod nema državu kao što je imaju svi ostali narodi. Istina, u prvom članu Ustav SR Srbije sadrži odredbu da je Srbija država, ali se neizbežno postavlja pitanje kakva je to država koja se proglašava nenadležnom na sopstvenoj teritoriji i koja nema na raspolaganju sredstva da zavede red na jednom delu svog područja, da obezbedi ličnu i imovinsku sigurnost svojih građana, da stane na put genocidu na Kosovu i zaustavi preseljenje Srba sa vekovnih ognjišta. Takav položaj pokazuje političku diskriminaciju prema Srbiji, pogotovo ako se ima u vidu da joj je ustav SFRJ nametnuo unutrašnju federalizaciju kao trajan izvor konflikata između Uže Srbije i pokrajina. Agresivni albanski nacionalizam na Kosovu ne može se suzbiti ako Srbija ne prestane biti jedina republika čije unutrašnje odnose uređuju drugi. Ustavom SFRJ formalno utvrđena ravnopravnost svih republika u stvarnosti je obezvređena nametanjem Republici Srbiji da se odrekne dela svojih prava i ovlaštenja u korist autonomnih pokrajina, čiji je status u najvećoj meri regulisan ustavom federacije. Srbija mora otvoreno reći da joj je to uređenjem nametnuto. To se naročito odnosi na položaj pokrajina, realno promovisanih u republike koje se osjećaju neuporedivo više kao konstitutivni elemenat federacije nego kao deo Republike Srbije. Pored toga što nije vodio računa o državi srpskog naroda, ustav SFRJ je stvarao i nesavladive teškoće njenom konstituisanju. Radi zadovoljenja legitimnih interesa Srbije, neizbežno se nameće revizija tog ustava.

Nerešeno pitanje državnosti Srbije nije jedini nedostatak koji bi trebalo otkloniti ustavnim promenama. Jugoslavija je sa Ustavom iz 1974. godine postala veoma labava državna zajednica u kojoj se razmišlja i o drugim alternativama, a ne samo jugoslovenskoj, kao što pokazuju skorašnje izjave slovenačkih javnih poslanika i raniji stavovi makedonskih političara. Ovakva razmišljanja i temeljno izvršena dezintegracija navode na pomisao da Jugoslaviji preti opasnost od daljeg rastočavanja. Srpski narod ne može spokojno očekivati budućnost u takvoj neizvesnosti.

Takvo stanje imperativno nalaže korenite, duboko promišljene, naučno zasnovane i odlučno sprovođene reforme celokupne državne strukture i društvene organizacije jugoslovenske zajednice naroda, a u sferi demokratskog socijalizma i bržeg i plodotvornijeg uključenja u savremenu civilizaciju.

citati koje sam naprijed kopirao su samo neophodni temelj za argumentiranu raspravu …

naravno kako Memorandum explicite ne poziva na rat i nasilje, jer bi to bilo kaznjivo i prema tada vazecim propisima u Srbiji i Jugoslaviji, nego to cini implicite, citavim svojim sadrzajrem od prve do zadnje recenice …

kljucna recenica iz Memoranduma, gdje se najizravnije vidi tzv. srpski cassus belli je, zahtjev za jednostranom revizijom Ustava SFRJ iz 1974.g. od strane Srbije, odnosno Srba: “Pored toga što nije vodio računa o državi srpskog naroda, ustav SFRJ je stvarao i nesavladive teškoće njenom konstituisanju. Radi zadovoljenja legitimnih interesa Srbije, neizbežno se nameće revizija tog ustava.”, a kako to treba uraditi Memorandum daje sugestije u tekstu koji prethodi toj svojevrsnoj objavi rata prvenstveno Sloveniji i Hrvatskoj, pa onda Vojvodini, Kosovu, a i BiH, Crnoj Gori i Makedoniji, ako bude trebalo, na nacin da Srbija i Srbi trebaju odlucno traziti ostvarenje “svojih opravdanih zahtjeva” i “otvaranjem političke krize ako se drugačije ne može“, te “da se na otvoreni rat odgovori kako jedino i mora: odlučnom odbranom svog naroda i svoje teritorije” … pa sad ako ovo nije bio poziv na nasilnu promjenu vazeceg Ustava SFRJ …

naime, federalni, bolje reci konfederalni Ustav SFRJ se objektivno receno jedino nasiljem i ratom mogao mijenjati sukladno (veliko)srpskim interesima i zahtjevima … naime, taj je Ustav bilo nemoguce mijenjati bez pristanka i suglasnosti svih republika (drzava), a nitko pametan ne bi ni pomislio kako bi bilo koja politicka garnitura u Hrvatskoj i/ili Sloveniji pristala na ostvarenje bilo kojeg zahtjeva iz Memoranduma …

Memorandum nije nigdje ponudio jedine dvije moguce, a ustavne i zakonite solucije, za razrjesenje navodno nezavidnog polozaja Srbije u SFRJ, a to su prvenstveno pokretanje postupka odcjepljenja Srbije iz nametnute joj SFRJ kojom navodno nije bila zadovoljna ili rjesavanje problema i nesuglasica s drugim republikama clanicama SFRJ medjusobnim pregovorima i dogovorima, na ravnopravnoj osnovi i uz uvazavanje interesa svih sudionika …

Inace, jedini potpuni izvorni dokument Memoranduma Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU) objavljen na Internetu moze se naci na slijedecoj spojnici: www.hic.hr/images/domovin…m-SANU.pdf dok se tzv. sazetak Memoranduma SANU moze naci na slijedecoj spojnici: www.hic.hr/domov-rat-memorandum-sanu.htm

Sazetak Memoranduma SANU

Jesen 1986.

5. a) Suverenost naroda - U samom temelju moderne civilizacije nalazi se ideja da je najviši izvor političke moći sam narod, da je jedini legitimni politički izvor političke moći sam narod, da je jedini legitimni politički autoritet onaj koji potiče iz slobodno izražene volje naroda, pa da prema tome ne postoji moralni i pravni osnovi da bilo kakva elita ( po milosti božjoj, po krvi, religiji, rasi, klasi, ideološkoj pripadnosti, istorijskim zaslugama ili bilo kakvom drugom opravdanju ) prisvoji sebi pravo da govori, odlučuje i služi se silom u ime naroda. Narod može samo prepustiti političku vlast na određeno vreme svojim predstavnicima, s pravom da ih bira, kontroliše i smenjuje, a po potrebi i silom zbivanja - ukoliko prekrše “društveni ugovor” i umesto opštih narodnih interesa počnu da slede svoje posebne interese. Primili suverenosti naroda afirmisala je demokratska politička filozofija i praksa demokratskih revolucija osamnaestog veka. Međutim, krajnje radikalne konsekvence ovog principa izvela je socijalistička teorija. Ako je monopol ekonomske moći tako će jedno od osnova za obrazovanje elita koje se mogu izmenuta društvu i postići punu kontrolu nad njegovim političkim životom, onda su s principom suverenosti naroda nespojive i sve institucije koje omogućuju taj monopol, bilo da je to kapital ili birokratska država. U tom smislu bi puna suverenost naroda bila ostvarena tek u jednom besklasnom društvu u kome bi i politički i ekonomski i kulturni život bio organizovan na demokratski način. Pretpostavka takve demokratije ( “demokratija saveta” ili “integralne samouprave” ) je slobodan izbor i smenjivost svih funkcionera, javna kontrola nad njihovim radom, podela vlasti, odsustvo birokratskih privilegija. Ti predusjeli su pravno ostvareni u modernom društvu. Jugoslavija taj nivo nije još dostigla kako je već davio proklamsevla ideje samoupravnosti, debirokracije i delprofesionalizacije politike.

5. b) Samoodređenje nacije. U modernom društvu je svako političko ugnjetavanje i diskriminacija na nacionalnoj osnovi civilizacijski neprihvatljivo. Jugoslovensko rešenje nacionalnog pitanja je u početku moglo biti shvaćeno kao primeran model mnogo nacionalne federacije u kojoj je princip jedinstvene države i državne politike bio uspešno spojen s principom političke i kulturne autonomije nacija i nacionalnih manjina. U toku poslednje dve decenije sve više je slabio ´jedinstva i prenaglašavan je princip nacionalne autonomije, koji se u praksi pretvorio u suverenost delova ( republika, koje po pravilu nisu nacionalno homogene ). Slabosti koje su od početka bile prisutne u modelu, postojale su sve vidljivije. Sve nacije nisu raznopravne: srpska nacija, na primer, nije dobila pravo na vlastitu državu. Delovi srpskog naroda, koji u znatnom broju žive u drugim republikama, nemaju prava, az razliku od nacionalnih manjina, da se služe svojim jezikom i pismom, da se politički i kulturno organizuju, da zajednički razvijaju jedinstvenu kulturu svog naroda. Nezaustavljiv progon Srba s Kosova na drastičan način pokazuje da ona načela koja štite autonomiju jedne manjine ( Albanaca ) nisu primenjena kad su u pitanju manjine u okviru manjine ( Srbi, Crnogorci, Turci i Romi na Kosovu ). S obzirom na postojeće oblike nacionalne diskriminacije današnja Jugoslavija se ne može smatrati modernom i demokratskom državom.

10. Posle dramatičnih međunarodnih sukoba tokom drugog svetskog rata izgledalo je da je nacionalizam naglo splasnuo, da je bio na putu da potpuno iščezne. Nacionalizam je stvaran odozgo, njegov glavni inicijatori bili su politički ljudi. Dezintegracioni procesi svih vrsta , koji su jugoslovensku zajednicu doveli na rub propasti, zajedno sa raspadanjem sistema vrednosti, posledica su tog poraza. Srpskom narodu je nametnuto osećanje istorijske krivice, a jedino on nije rešio nacionalno pitanje, niti je dobio državu kao ostale nacije. Zbog toga je kao prvo i osnovno potrebno da se skine hipoteka istorijske krivice sa srpskog naroda, da se zvanično opovrgne tvrdnja da je on imao ekonomski privilegovan položaj između dva rata, da se ne poriče njegova oslobodilačka historija i doprinos u stvaranju Jugoslavije. Uspostavljanje punog nacionalnog i kulturnog integriteta srpskog naroda, nezavisno od toga u kojoj se republici ili pokrajini nalazio, njegovo je istorijsko i demokratsko pravo. Za manje od pedeset godina, u dvema uzastopnim generacijama, dva puta izložen fizičkom uništenju, prinudnoj asimalaciji, pokrštavanju, kulturnom genocidu, ideološkoj indoktrinaciji, obezbređivanju i odricanju od sopstvene tradicije pod nametnutim kompleksom krivične, intelektualno i politički razoružan, srpski narod je bio izložen preteškim iskušenjima da to ne bi ostavilo duboke tragove u duhovnom stanju. Postojeće depresivno stanje srpskog naroda, sa sve žešćim ispoljavanjima i srbofobije u nekom sredinama, pogoduje oživljavanju i sve drastičnijem ispoljavanju nacionalne osetljivosti srpskog naroda i reagovanima koja mogu biti zapaljiva, pa i opasna. Odstranjivanje te simetije kobe po duh i moral, sa oveštalim nepravdama i istinama, uslov je za mobilnost i delotvornost demokratske, jugoslovenske, humanističke svesti u savremenoj srpskoj kulturi. No najveću nevolju čini to što srpski narod nema državu kao što je imaju svi ostali narodi. Istina, u prvom članu Ustav SR Srbije sadrži odredbu da je Srbija država, ali se neizbežno postavlja pitanje kakva je to država koja se proglašava nenadležnom na sopstvenoj teritoriji i koja nema na raspolaganju sredstava da zavede red na jednom delu svog područja, da obezbedi ličnu i imovinsku sigurnost svojih građana, da stane na put genocidu na Kosovu i zaustavi preseljenje Srba sa vekovnih ognjišta. Radi zadovoljenja legitimnih interesa Srbije, neizbežno se nameće revizije tog Ustava. Autonomne pokrajine bi morale postati pravi sastavni delovi Republike Srbije, tako što bi ime se dao onaj stepen autonomije koji ne narušava integritet Republike i obezbeđuje ostvarivanje opštih interesa šire zajednice. Jugoslavija je sa Ustavom iz 1974. godine postala labava državna zajednica u kojoj se razmišlja i o drugim alternativama, a ne samo jugoslovenskoj, kao što pokazuju skorašnje izjave slovenačkih javnih poslenika i raniji stavom makedonskih političara.U Jugoslaviji da se izjasne o svojim težnjama i namerama. Srbija bi se u tom slučaju mogla i sama opredeliti i definisati svoj nacionalni interes. Zadužujući se za avnojevska opredeljenja, Srbija mora računati i sa time da to ne zavisi samo od nje, da ostali mogu imati i neke druge alternative. Zbog toga se pred nju postavlja zadatak da jasno sagleda svoje ekonomske i nacionalne interese da bi bila iznenađena događajima. Insistiranjem na federativnom uređenju, Srbija bi doprimala ne samo ravnopravnosti svih naroda u Jugoslaviji, već i rešavanju političke i ekonomske krize.

a neki od relevantnih kritickih clanaka o Memorandumu SANU mogu se pogledati na slijedecim spojnicma:

hr.wikipedia.org/wiki/Memorandum_SANU www.danas.co.yu/20050121/terazije1.html www.medijaklub.cg.yu/arhi…DOSIJE.htm www.hic.hr/velika-srbija03.htm

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Balkan Bosnia forum

0 Comments

Filed under Uncategorized January 9th, 2007 Albansko porijeklo porodice Karađorđevića Karadordevici su Albanci! Stampaj E-mail Bosanski forumhttp://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Tuesday, 09 January 2007

Karađorđevići - sakrivena istorija”: Teorija o albanskom poreklu porodice

Potomci Đin Maraš Klimenta?

Deda po ocu Karađorđa Petrovića, vođe Prvog srpskog ustanka, bio je Albanac i zvao se Đin Maraš Klimenta, navodi se u knjizi “Karađorđevići - sakrivena istorija”. Knjiga je objavljena prošle sedmice, a autori su Milorad Bošnjak, novinar, i Slobodan Jakovljević, mašinski inženjer, koji je direktni potomak Jakova Obrenovića, polubrata srpskog kneza Miloša Obrenovića.

Izdavač knjige je “Lio” iz Gornjeg Milanovca, a autori su objavili i dokumenta, rukopise i razne prepiske, kojima se, kako oni tvrde, dokazuje da Karađorđevići vode poreklo od “pokatoličenog albanskog plemena” iz okoline Skadra. Autori knjige “Karađorđevići - sakrivena istorija” pozivaju se na “Glasnik Zemaljskog muzeja Bosne i Hercegovine” iz 1910. godine, broj 22, u kome se navodi da je deo plemena Klimenta stigao oko 1737. godine u okolinu Rudnika, za vreme povlačenja austrijske vojske iz Novog Pazara.

Dodaje se da je tada stiglo oko 500 albanskih porodica koji su “bili niska rasta, pritom zle i surove naravi”, da su jedva govorili srpski, a voleli su stočarstvo i bili postojanog karaktera. Bošnjak i Jakovljević se posebno pozivaju na dela Andrije Luburića, koja su štampana 1937. godine, i navode da je pravoslavno pleme Klimenta slavilo Svetog Klimenta Rimskog, što su navodno slavili i Karađorđevići.

Autori tvrde da je tu slavu slavio Karađorđe, njegov sin Aleksandar i unuk Petar, koji se “iznenada na Cetinju odriče svoje krsne slave i počinje da slavi Svetog Andreju Prvozvanog”. Oni tvrde da je kralj Petar znao za poreklo svojih predaka, kao i da je pleme Klimenta štitilo kralja Petra, kao svog potomka, tokom povlačenja srpske vojske preko Albanije na početku Prvog svetskog rata.

<!–[if !vml]–><!–[endif]–>

http://arhiva.glas-javnosti.co.yu/arhiva/2006/10/24/srpski/T06102303.shtml

Bosanski forum

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

0 Comments

Filed under Uncategorized December 25th, 2006 Dr. Nada Klaic i rusenje nebuloza o Hrvatstvu i Srpstvu Bosne

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

Prvo par rijeci o Nadi Klaic, ona se ubraja u sami vrh najutjecajnijih historicara na Balkanskom prostoru.

Unuka Vjekoslava Klaića. Godine 1943. diplomirala povijest na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, na kojem je od iste godine bila zaposlena kao asistentica. Godine 1946. doktorirala je tezom Političko i društveno uređenje Slavonije za Arpadovića. Od 1954. bila je privatni docent, a od 1968. redovita profesorica na katedri za hrvatsku povijest. Bavila se razdobljem od doseljenja Slavena do XIX. stoljeća. Hrvatsku je medijevalistiku obogatila raspravama iz društvene povijesti, a u knjizi Historija naroda Jugoslavije II (1959.) napisala je sveobuhvatan prikaz hrvatske povijesti u ranom novom vijeku, u koju su uključeni elementi gospodarske i društvene povijesti

Njen doprinos modernoj hrvatskoj medievalistici je golem, vrijeme je potvrdilo većinu njenih postavki.

Postavio sam ovaj kratki odlomak iz njene biografije, jer znam da ce pojedini Hrvatski nacionalista(hello TLR) probati diskreditovati njenu licnost i znanje, prosto iz razloga sto zena do nogu tuce stavove Srpskih i Hrvatski mitomana o toboze nekom Hrvatstvu i Srpstvu Bosne.

Njenu knjigu Srednjovjekovna Bosna treba obavezno procitati, sada cu samo postirati neke odlomke iz kjnige.

Bosna nikada nije bila ni hrvatska, ni srpska - ona je od pamtivjeka, pa sve do polovine 19 stoljeća, bila zemlja Bošnjaka različitih vjera, zemlja Bosanaca. Jedan od najcjenjenijih historičara u svijetu, po pitanju historije svih južnoslavenskih zemalja, Dr. Nada Klaić u svome djelu “SREDNJOVJEKOVNA BOSNA - POLITIČKI POLOŽAJ BOSANSKIH VLADARA DO TVRTKOVE KRUNIDBE” (Zagreb, 1989.), naučno je ustvrdila da Bosna nikada nije bila ni hrvatska ni srpska. Zemlja Bosna je po Dr. Nadi Klaić potpuno posebna i po narodu i po kulturi i po svojemu postanku. Dr. Nada Klaić dolazi do sljedećih konstatacija: ….No, ove nevješte projekcije o srpstvu Bosne vrijede isto koliko Šišićevo dokazivanje o hrvatsvu Bosne. Međutim nekritički izvještaj Konstantina Porfirogeneta o Sklavinijama moze poslužiti kao podloga za zaključke samo onom historičaru kome nije odveć stalo do historijske istine. On je uglavnom iste vrijednosti kao i Dukljaninove vijesti o vladanju hrvatskih ili srpskih vladara nad Bosnom. To su tek povremeni izleti susjednih vladara koji nisu niti su mogli izmijeniti stoljetni položaj bosanskih zemalja, jer su one bez Hrvata i Srba odavno išle svojim, od njih posve odijeljenim putem. Carevi podaci za taj posao ne mogu biti mjerodavni, a još manje vješta konstrukcija barskog nadbiskupa koji piše sredinom 12. stoljeća. ….Posve razumljivo da Ćirkoviću za njegovu teoriju o srpstvu Bosne ne mogu poslužiti niti Konstantinovi podaci o naseljenju Srba, jer ih car, a znamo i zašto, stavlja u Srbiju, Paganiju, Zahumlje i Travuniju te Konavle po kriteriju 10-og stoljeća kad su sve te zemlje priznavale bizantsku vlast. Prema tome, ako se sam car nije hvalio da je Bosna od naseljenja srpska, a sigurno bi to vrlo rado učinio,onda kritičkom historičaru ne preostaje drugo nego i na osnovi careva teksta tvrditi da je Bosna od početka bila BOSANSKA.

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

0 Comments

Filed under Uncategorized December 19th, 2006 Serbian nazi past and Jasenovac casualties manipulations

The first experiments in mass executions of camp inmates by poison gas were carried out in Serbia. Serbia was the first country to proudly declare itself “Judenfrei” (”cleansed” of Jews).

In August 1942, Dr. Harald Turner (the chief of the German civil administration in Serbia) announced that Serbia was the only country in which the “Jewish question” was solved and that Belgrade was the “first city of a New Europe to be Judenfrei.” Turner himself attributed this success to Serbian help.

The fight against the Jewish influence had actually started six months before the German invasion when the government of Serbia issued legislation restricting Jewish participation in the economy and university enrolment.

“The Serbian chetniks of Draza Mihailovic were represented as fighters against the occupier, while in fact they were the allies of the Nazi fascists in Yugoslavia….The documents in this collection indicate clearly and unequivocally that the Chetniks collaborated with the occupiers, both in the military and political sphere, as well as in the domain of economic activity, intelligence and propaganda… (source: the Serbian scholars, Dr. Jovan Marjanovic & Mihail Stanisic, The collaboration of Draza Mihailovic’s Chetniks with the enemy forces of occupation, 1976.)

In the late 1980s, with the blessing of Slobodan Milosevic, a group of Serbs organized the Serbian Jewish Friendship Society, which has propagandized endlessly about Serbia’s ‘Holocaust decency.’

In conjunction with the war in former Yugoslavia, Serbia has undertaken a campaign to persuade the Jewish community of Serbian friendship for Jews (the Serbian Jewish Friendship Society). This same campaign portrays Bosniaks (Bosnian Muslims) and Croats as a common threat to both Jews and Serbs, in an attempt to gain Jewish sympathy and support at a time when most nations have isolated Serbia as a Balkan pariah. However, even as Serbia courts Jewish public opinion, their propagandists conceal a history of well-ingrained antisemitism, which continues unabated in 1992. To make their case, Serbs portray themselves as victims in the Second World War, but conceal the systematic genocide that Serbs had committed against several peoples including the Jews. Thus Serbs have usurped as propaganda the Holocaust that occurred in neighbouring Croatia and Bosnia, but do not give an honest accounting of the Holocaust as it occurred in Serbia.

During four centuries of Ottoman rule in the Balkans, the Jewish communities of Serbia enjoyed religious tolerance, internal autonomy, and equality before the law, that ended with the breakup of the Ottoman Empire and the emergence of the Serbian state. Soon after a Serbian insurrection against Turkish rule in 1804, Jews were expelled from the interior of Serbia and prohibited from residing outside of Belgrade. In 1856 and 1861, Jews were further prohibited from travel for the purpose of trade. In official correspondence from the late 19th century, British diplomats detailed the cruel treatment of the Jews of Serbia, which they attributed to religious fanaticism, commercial rivalries, and the belief that Jews were the secret agents of the Turks. Article 23 of the Serbian constitution granted equality to every citizen but Article 132 forbade Jews the right of domicile. The Treaty of Berlin 1878, which formally established the Serbian state, accorded political and civil equality to the Jews of Serbia, but the Serbian Parliament resisted abolishing restrictive decrees for another 11 years. Although the legal status of the Jewish community subsequently improved, the view of Jews as an alien presence persisted.

Although Serbian historians contend that the persecution of the Jews of Serbia was entirely the responsibility of Germans and began only with the German occupation, this is self- serving fiction. Fully six months before the Nazi invasion of Yugoslavia, Serbia had issued legislation restricting Jewish participation in the economy and university enrolment. One year later on 22 October 1941, the rabidly antisemitic “Grand Anti-Masonic Exhibit” opened in occupied Belgrade, funded by the city of Belgrade. The central theme was an alleged Jewish-Communist-Masonic plot for world domination. Newspapers such as Obnova (Renewal) and Nasa Borba (Our Struggle) praised this exhibit, proclaiming that Jews were the ancient enemies of the Serbian people and that Serbs should not wait for the Germans to begin the extermination of the Jews. A few months later, Serbian authorities issued postage stamps (see picture bellow) commemorating the opening of this popular exhibit. These stamps, which juxtaposed Jewish and Serbian symbols, portrayed Judaism as the source of world evil and advocated the humiliation and violent subjugation of Jews.

Serbia as well as neighboring Croatia was under Axis occupation during the Second World War. Although the efficient destruction of Serbian Jewry in the first two years of German occupation has been well documented by respected sources, the extent to which Serbia actively collaborated in that destruction has been less recognized. The Serbian government under General Milan Nedic worked closely with local Nazi officials in making Belgrade the first “Judenfrei” city of Europe. As late as 19 September 1943, Nedic made an official visit to Adolf Hitler (see picture bellow), Serbs in Berlin advanced the idea that the Serbs were the “Ubermenchen” (master race) of the Slavs.

Although the Serbian version of history portrays wartime Serbia as a helpless, occupied territory, Serbian newspapers of the period offer a portrait of intensive collaboration. In November 1941, Mihajlo Olcan, a minister in Nedic’s government boasted that “Serbia has been allowed what no other occupied country has been allowed and that is to establish law and order with its own armed forces”. Indeed, with Nazi blessings, Nedic established the Serbian State Guard, numbering about 20,000, compared to the 3,400 German police in Serbia. Recruiting advertisements for the Serb police force specified that “applicants must have no Jewish or Gypsy blood”. Nedic’s second in command was Dimitrije Ljotic, founder of the Serbian Fascist Party and the principal Fascist ideologist of Serbia. Ljotic organized the Serbian Volunteers Corps, whose primary function was rounding up Jews, Bosniaks, Gypsies, and partisans for execution. Serbian citizens and police received cash bounties for the capture and delivery of Jews.

Jews are, according to Serbian Chetnik Dimitrije Ljotic, a cursed people. In his views, there are 4 methods the Jews have of ruling over other nations and the whole world, which include: Capitalism, Democracy, Freemasonry, and Marxism. He openly called for action against Jews because they were, in his opinion, the most cynical and dangerous opponents of Christian values.

The Serbian Orthodox Church openly collaborated with the Nazis, and many priests publicly defended the persecution of the Jews. On 13 August 1941, approximately 500 distinguished Serbs signed “An Appeal to the Serbian Nation”, which called for loyalty to the occupying Nazis. The first three signers were bishops of the Serbian Orthodox Church. On 30 January 1942, Metropolitan Josif, the acting head of the Holy Synod of the Serbian Orthodox Church, officially prohibited conversions of Jews to Serbian Orthodoxy, thereby blocking a means of saving Jewish lives. At a public rally, after the government Minister Olcan “thanked God that the enormously powerful fist of Germany had not come down upon the head of the Serbian nation” but instead “upon the heads of the Jews in our midst”, the speaker of these words was then blessed by a high-ranking Serbian Orthodox priest.

A most striking example of Serbian antisemitism combined with historical revisionism is the case of Bishop Nikolaj Velimirovic (1880-1956), revered as one of the most influential church leaders and ideologists after Saint Sava, founder of the Serbian Orthodox Church. To Serbs, Bishop Velimirovic was a martyr who survived torture in the Dachau prison camp. In truth he was brought to Dachau (as were other prominent European clergy), because the Nazis believed he could be useful for propaganda. There he spent approximately two months as an “Ehrenhaftling” (honour prisoner) in a special section, dining on the same food as the German officers, living in private quarters, and making excursions into town under German escort. From Dachau, this venerated Serbian priest endorsed the Holocaust:

   Europe is presently the main battlefield of the Jew and his father, the devil, against the heavenly Father and his only begotten Son… (Jews) first need to become legally equal with Christians in order to repress Christianity next, turn Christians into atheist, and step on their necks. All the modern European slogans have been made up by Jews, the crucifiers of Christ: democracy, strikes, socialism atheism, tolerance of all religions, pacifism, universal revolution, capitalism and communism… All this has been done with the intention to eliminate Christ… You should think about this, my Serbian brethren, and correspondingly correct your thoughts, desires and acts. (Bishop Nikolaj Velimirovic: Addresses to the Serbian People–Through the Prison Window. Himmelsthur, Germany: Serbian Orthodox Eparchy for Western Europe, 1985, pp. 161-162).

Despite Serbian claims to the contrary, Germans were not alone in killing the Jews of Serbia. The long concealed Historical Archives in Belgrade reveal that Banjica, a concentration camp located in Belgrade, was primarily staffed by Serbs. Funding for the conversion of the former barracks of the Serbian 18th infantry division to a concentration, came from the municipal budget of Belgrade. The camp was divided into German and Serbian sections. From Banjica there survive death lists written entirely in Serbian in the Cyrillic alphabet. At least 23,697 victims passed through the Serbian section of this camp. Many were Jews, including at least 798 children, of whom at least 120 were shot by Serbian guards. The use of mobile gassing vans by Nazis in Serbia for the extermination of Jewish women and children has been well documented. It is less appreciated, however, that a Serbian business firm had contracted with the Gestapo to purchase these same victims cloths, which sometimes contained hidden money or jewelry in the linings. In August 1942, following the virtual liquidation of Serbia’s Jews, Nedic’s government attempted to claim all Jewish property for the Serbian state. In the same month, Dr. Harald Turner; the chief of the Nazi civil administration of Serbia, boasted that Serbia was the only country in which the “Jewish question” was solved. Turner himself attributed this “success” to Serbian help. Thus, 94 percent of Serbia’s 16,000 Jews were exterminated, with the considerable cooperation of the Serbian government, the Serbian Orthodox Church, the Serbian State Guard, the Serbian police and the Serbian public.

Today, many Serbs proudly cite the Chetniks as a resistance force and even claim that the Chetniks were somehow allied with the United States during the Second World War, but this is simply historical revisionism. According to the Encyclopedia of the Holocaust, Chetnik resistance against the Nazis came to a complete stop as early as the end of 1941. Thereafter, the Chetnik resistance actively collaborated with the both Nazis and Fascists, and for this reason Jewish fighters found it necessary to abandon the Chetniks, in favour of Tito’s Partisans. In reality, the Chetniks, dedicated primarily to the restoration of the Serbian throne and territorial expansion of the Serbian state, were the moral counterpart of Croatia’s Ustatsha. Both were quintessentially genocidal; the Chetniks committed systematic genocide against Bosniaks, who, for nearly all of 500 years had lived peacefully with the Sephardic Jewish community. Under explicit orders from their leader Draze Mihajlovic, the Chetniks attempted to depopulate Serbia, Bosnia-Herzegovina, and Croatia of all non-Serbs and in the process, massacred most of the 103,000 Bosniaks who perished during the war.

The main force of Serbian Chetniks rallied around Draza Mihailovic, a 48 year-old Army officer who had been court-martialed by Nedic and who had close ties to Britain. Early in the war, Mihailovic offered some resistance to the German forces while collaborating with the Italians. By July 22, 1941, the Yugoslav Government-in-Exile in Britain announced that continued resistance was impossible. Although Mihailovic and his exiled government would maintain a fierce propaganda campaign to convince the Allies that his Chetniks were inflicting great damage to the Axis, they did little for the war effort and often openly collaborated with the Germans and Italians while fighting the Partizans. At its peak, Mihailovic’s Chetniks claimed to have 300,000 troops. In fact they never numbered over 31,000.

Meanwhile, Josip Broz Tito, organized multi-ethnic resistance group, which took up the fight against the Nazis, as well as against the Ustasha’s and Chetniks. The overwhelming bulk of resistance activity against German nazis occurred in Bosnia and Croatia. According to Yugoslav statistics, at the height of the war in late 1943, there were 122,000 partisans active in Croatia, 108,000 in Bosnia, and only 22,000 in Serbia. The largest proportion of Bosnian partisans were Bosniaks, who were being slaughtered by all sides.

Attempts to form a pro-Axis Bosniak division failed when the Bosniak conscripts revolted against the Germans at a training base south of Le Puy, France in September 1943. It was the only large-scale mutiny within the German army during the War.

The Bosniak-Muslim clergy in 1941 issued resolutions condemning atrocities being carried out by Ustashe and Chetniks, and condemned persecution of Jews and Serbs. Bosniaks suffered the highest per capita losses of any nationality in Yugoslavia.

Serbian Chetnik forces initially fought against the Ustashe regime, as its goal of a “Greater Serbia” was in conflict with the Ustashe’s “Greater Croatia”. But the Chetniks’ main enemy was the partisans, so Chetniks eventually became full-scale collaborators of the Nazis.

By February 1943 the Western Allies condemned the Chetniks as collaborators, threw their support to the Partisans and began to airdrop supplies to the Partisans. Mihailovic was executed in 1946 for treason. Ironically, his son and daughter Branko and Gordana went over to the Partisans in 1943 and both publicly supported their father’s execution after the war.

While it is true that during the War, both the Partisans and pro-German Serbian-Nazi Chetniks aided Allied pilots in escaping, they did so because they were paid in gold for each one.

For years, the Serbian dominated Belgrade government has supported and trained PLO terrorists. Immediately after the murder of Leon Klinghoffer aboard the Achille Lauro in 1985, the terrorist mastermind Abu Abbas was welcomed in Belgrade. Since the late 1980’s, Abu-Nidal has maintained a large terrorist infrastructure in Yugoslavia, in coordination with Libyan, Iraqi, and Yugoslav intelligence services. During the 1991 Persian Gulf War, as Iraqi missiles landed in Israel, Belgrade supported its ally Iraq.

Although the Jewish community of Serbia is not currently experiencing persecution, overt expressions of Serbian antisemitism do surface in such mainstream institutions as the Serbian Orthodox Church and the official news media. The 15 January 1992 issue of the official publication of the Serbian Orthodox Church, Pravoslavlje (Orthodoxy), carried an article entitled, “Jews Crucify Christ Again.” In this polemic, “treacherous” and “surreptitious” Israeli politicians were said to be constrained from expressing their “pathological” hatred of Christians openly because “they know that Christian countries gave them the state.” Allegedly, nuns are so frequently beaten in Israel, that one nun was actually “happy, because they only spit in her face.” Only weeks later, when Russia extended diplomatic recognition to the former Yugoslav republics of Croatia and Slovenia, the official Yugoslav (Serbian perspective) news agency Tanjug blamed “a Jewish conspiracy” against Serbia, hauntingly reminiscent of the theme of the 1941 anti-Masonic exhibit.

The essential strategy of Serbian propaganda is to portray the spiritual kinship between Jews and Serbs as victims of the Holocaust and endangered by Croats. This concept is disseminated through the Serbian-Jewish Friendship Society, founded in Belgrade in 1988 and supported by the Serbian government. In January and February 1992, Dr. Klara Mandic, the secretary-general and principal voice of this organization, syndicated a chilling article in the North American Jewish press. This article alleged that Ankica Konjuh, an elderly Jewish woman, was tortured and murdered by “Croat extremists” in September 1991. However, even as she released this story to the press, Dr. Mandic knew that Ankica Konjuh was neither a Jew nor could have been killed by Croats. Bona-fide witnesses have testified that Ankica Konjuh, a 67 year-old Croat, was one of 240 civilians massacred by Serbian forces after the last Croat defenders were driven from the region. Moreover on 23 December 1991, the Federation of Jewish Communities of Yugoslavia met in Belgrade and demanded in writing that Dr. Mandic cease and desist misrepresenting Ankica Konjuh as the first Jewish victim of the war. Nevertheless, in late February 1992, when Dr. Mandic lectured at the Hillel House of George Washington University in Washington, D.C., she provided the rabbi with a copy of that misleading article, delivered without further comment. It is noteworthy that this speaking engagement was part of a tour arranged by Wise Communications, a Washington-based public relations firm representing the Serbian oil company Jugopetrol, a thinly veiled proxy for the Communist Belgrade government. Beginning with the proposition that antisemitism has never existed in Serbia, Dr. Mandic portrayed Croatia as preparing to repeat the Holocaust. She claimed to be a “Jewish leader,” although Jews are distinctly absent from her constituency. Less than half a dozen Jews are actual members of her society of several thousand. She introduced herself as an “eyewitness” speaking on behalf of Croatian Jews, although since the war began, she has had no contact with any of the nine Jewish communities of Croatia. When Dr. Mandic was asked to comment on Serbian (Yugoslav Army) shelling of the synagogue of Dubrovnik, the second oldest surviving synagogue in Europe, she denied that the synagogue had ever been damaged at all. Meanwhile, the attack has been well documented by the Jewish community of Dubrovnik and the World Monument Fund.

Jewish sensitivity to the Holocaust is similarly exploited by the Jewish-Serbian Friendship Society of America (Granada Hills, California), an offshoot of Dr. Mandic’s organization. Its newsletter equates the Jewish and Serbian positions during World War II, both as victims of Croats, but fails to mention Serbian complicity in the Holocaust, Serbian collaboration with the Nazis, and Serbian genocide against Croats, Gypsies, and Bosniaks. It warns of an imminent Holocaust being initiated in Croatia. A contrasting portrayal of Croatia, however, emerges from a spectrum of Croatian Jews, American Jews who have visited Croatia, and international Jewish agencies monitoring events on site. All concur that there is no state-sponsored antisemitism in Croatia; the rights of the Jewish minority are respected; and antisemitic incidents are virtually unknown. Thus, only a few dozen of the 2,000 Jews of Croatia have chosen to emigrate to Israel since the war began.

Serbia of today and Germany in World War II offer striking parallels. In 1991, Vojislav Seselj, a member of the Serbian Parliament and leader of the Serbian irregulars who call themselves Chetniks, declared, “We want no one else on our territory and we will fight for our true borders.” Croats and Bosniaks in Serbian conquered regions are forced to wear red-and-white armbands, analogous to the yellow armbands worn by Jews in Serbia during the Holocaust. The stated purpose of the expulsion of Bosniaks and Croats from captured regions is “ethnic cleansing.” The indigenous non-Serbian populations of the invaded territories are being driven from their homes, exterminated, or imprisoned in concentration camps, to create regions of Serbian ethnic purity. Jewish community centres, synagogues, and cemeteries have been damaged and destroyed by characteristically indiscriminate Serbian artillery attacks. To all of this, the Jewish-Serbian Friendship Society has remained conspicuously silent.

Belgrade has promoted the myth of Serbian kinship with the Jews as fellow victims of Nazi oppression, while concealing the true extent of Serbian collaboration with the Nazis. It is ironic that Serbia is now seeking Jewish support for a war in which both the idealogy and methodology so tragically echo nazism. The European Community, the Helsinki Commission, the United Nations, and the United States have all condemned Serbia as the aggressor. Western diplomats have characterized the current Serbian regime as “a lying, terrorist criminal organization.” Serbia, however, claims to be the victim and campaigns for Jewish sympathy and support, exploiting the powerful symbolism of the Holocaust. Serbia’s professed solicitude for the Jewish people must be reexamined.

Oprez Saznaj

“Beware, they’re coming” “Punish them, how are they surviving?”

Zidov

“The Jew is holding the strings. Whose strings and how? He’ll answer you. The anti-masonic exhibit”

Stamp

=> Jasenovac: victims of war according to data from the Yugoslav Institute of Statistics(1964), Bosniak Institute, Zurich, Sarajevo, 1998.

This study - published for the first time after so many years - provides the name by name list of victims of the Jasenovac Camp, compiled by the Yugoslav government in 1964. It is the first and only official state list of victims of Jasenovac between 1941-1945. The list contains a total of 49,602 names of Jasenovac victims. Of these, 5,900 were Croats, 26,170 Serbs, 8,121 Jewish, 1,471 Roma, 789 Muslim, 174 Slovenian, 59 Hungarian, 35 Montenegrin, 7 Macedonian, others 84, and those not identified by nationality 6,792. From the Stara Gradiska camp: 9,586 victims, of which were: 646 Croats, 7,774 Serbs, 923 Jewish, 20 Slovenian, 3 Montenegrin, 1 Hungarian, not identified by nationality 58 and other 1. The total from both camps was registered as 59,188. The book can be purchased in book stores and from the Croatian News and Information Service, HINA.

=> Serbia’s Secret War: Propaganda and the Deceit of History, by Dr. Philip Cohen, Texas A&M University Press, College Station, 1996. (Croatian edition: Tajni rat Srbije: Propaganda i manipuliranje povijescu, Ceres, Zagreb, 1997. Note: Sarajevo edition also in print)

The major part of this book concerns the systematic cover-up of Serbian anti-Semitism and the fate of Jews in other areas of former Yugoslavia, and not just within the Independent State of Croatia. On several occasions, Cohen touches upon the issue of Jasenovac, providing new data on the camp. The book is available in larger bookstores. Cohen’s book has garnered numerous positive reviews from Western critics and press.

=> The World War and Contemporary Chetniks: Historical-Political Continuity and Implications for Stability in the Balkans, by Dr. Philip J. Cohen, Ceres, Zagreb, 1997.

The basic intention of this book is to educate readers (in particular foreign readers) of the historical-political continuity of the Serbian Chetnik movement from the time of the Second World War until the present day, where Chetniks continue to play a significant role in contemporary society, in the military and political institutions of Serbia, Yugoslavia, the so-called Republika Srpska and in Bosnia and Herzegovina. The book is available (in Croatian and English) in most Croatian bookstores

   * Chetnik collaboration with NDH, both in English and Serbian
   * Chetnik collaboration with Italians, both in English and Serbian
   * Chetniks in Montenegro, both in English and Serbian
   * Chetnik movement during World War II
   * Web Archive - The Trial of Dragoljub-Draza Mihailovic – 1946

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

2 Comments

Filed under Uncategorized December 3rd, 2006 Noel Malcolm on Vlachs (aka Serbs) in Bosnia

Note: Some Serb pseudo historians claim that a vlach represents a Serb with a flute,(budale) i think it is clear to anyone by now that Serbian history is a collection of fairy tales. HAHAHAHA

The Vlachs in Bosnia

by Noel Malcolm

Editor’s Note: The turmoil in the Balkan Peninsula in recent years has led some of the world’s sharpest minds to focus on the history of that tragic region. Their discoveries are of interest to all who are concerned with the Balkans, including the Vlachs, as the following excerpt shows.

Although there are many recorded cases of Catholics being converted to Orthodoxy in sixteenth- and seventeenth-century Bosnia, it is clear that this spread of the Orthodox Church did not happen by conversion alone. In the areas where Orthodoxy made its most striking gains, especially in northern Bosnia, the same period saw a large influx of settlers from Orthodox lands. It was evidently deliberate policy on the part of the Ottomans to fill up territory which had been depopulated, either by war or by plague. There are signs in the earliest defters (Turkish tax records) of groups of Christian herdsman, identifiable as Vlachs, being settled in devasted areas of eastern Hercegovinia.

In the defters of the 1470s and 1480s they can be seen spreading into central and north-central Bosnia, in the regions round Visoko and Maglaj: soon after 1476, for example, roughly 800 Vlach families were settled in the Maglaj district, accompanied by two Orthodox priests. The number of Vlachs in north-central and north-east Bosnia continued to grow over the next fifty years, and they began to spread into north-west Bosnia too.

During the wars of the early sixteenth century more areas of northern Bosnia became depopulated as Catholics fled into Hapsburg territory. Since it was particularly important for the Ottomans not to leave land empty close to the military border, there were large new influxes of Vlach settlers from Hercegovina and Serbia. Further movements into this area took place throughout the sixteenth century; plague, as well as war, left demographic gaps which needed to be filled.

As early as 1530, when the Habsburg official Benedict Kuripe?ic travelled through Bosnia, he was able to report that the country was inhabited by three peoples, One was the Turks, who ruled “with great tyranny” over the Christians. Another was “the old Bosnians, who are of the Roman Catholic faith.” And the third were “Serbs, who call themselves Vlachs . . . They came from Smederovo and Belgrade.” So important was the Vlach element in the creation of this Bosnian Orthodox population that, three centuries later, the term “Vlach” was still being used in Bosnia to mean “member of the Orthodox Church.”

Of course, non-Vlach Serbians and Hercegovinans also took part in this process of settlement. The problem of distinguishing them, and of saying what the term “Vlach” meant during this period, will be discussed below. But it is clear that Vlachs, as a distinctive ethnic and cultural group, played a major role. The Vlachs were particularly suitable for the Ottoman government’s purposes, not only because they were mobile (their typical occupations were shepherding, horse-breeding and organizing transport for traders), but also because they had a strong military tradition. Special arrangements were made to induce them to move to the Ottoman-Habsburg border: the tax on sheep was reduced for those living in the border region, and their leaders were granted large timars (land holdings). Although they received no military salary, they were entitled to carry arms and expected to fulfil a military role; in place of a salary, they were permitted to plunder enemy territory. Known by the terms “martolos” or “vojnuk”, they became the most feared element in the Ottoman military machine.

At the same time, Vlachs and Serbs who had fled northwards from the Ottoman advance in the fifteenth century, and who had similar military traditions, began to be organized by the Habsburgs on the other side of this fluid and shifting border. Vlachs from inside Bosnia also crossed the border to join them; the three reasons given by Benedict Kuripesic for the depopulation of Bosnia in the early sixteenth century were plague, the devshirme (collection of male Christian children), and the flight of the Serb-Vlach martolosi across the border. In 1527, after his election as King of Hungary and Croatia, Ferdinand I of Austria established a formal system of land-holdings and military duties for them. They were free of feudal obligations, permitted a share of booty, allowed to elect their own captains (vojvode) and magistrates (knezovi), and free to practise Orthodox Christianity. In this way, a special system of land tenure and military organization grew up under the Habsburgs, the so-called Militargrenze or vojna krajina (military border), which was eventually to involve a strip of territory twenty to sixty miles wide and a thousand miles long. The borderers or Grenzer on the north and north-western frontier of Bosnia, equally renowned for their military prowess and ferocity, were known as “Vlachs” or “Morlachs”, and in 1630 their privileges were re-established by Ferdinand II in a document known as the “Law of the Vlachs” — “Statuta Valachorum”. Apart from the big set-piece compaigns, the military struggle between Ottoman and Habsburg on this border consisted mainly, year in, year out, of Vlachs fighting Vlachs.

Who were the Vlachs, and where, originally, did they come from? This is one of the most vexed questions in Balkan history. Vlachs are found today scattered over many parts of the Balkans; the biggest concentration is in the Pindus mountains of northern Greece, but there are also Vlachs in Bulgaria, Macedonia, Albania and Serbia, as well as the remnants of a Vlach population in the Istrian peninsula. Tradtionally they were herdsmen and shepherds practising a form of semi-nomadism called transhumance, in which flocks are moved, sometimes over great distances, between a regular summer pasture in the mountains and a regular winter pasture elsewhere. Some grew rich from the products of their pastoral life: wool, cheese and livestock. Many also became well known in the eighteenth and nineteenth centuries as merchants and international traders.

These occupations have changed very little over the centuries; one twelfth-century Byzantine poem refers to Vlach cheese, which was famous in Constantinople, and to a Vlach cloak, the large black sleeveless cape (talagan or tambari) which can still be seen on the shoulders of Balkan shepherds. Other Byzantine writers refer to to the transhumance of the Vlachs, and medieval Serbian documents refer to them as shepherds and kjelatori — a version of the Latin calator, “packhorse-leader”, surviving in modern Vlach as calator, “traveller”. Their only other distinctive occupation at that period was fighting: as hardy mountain-dwellers they were valued for their stamina, and their supply of horses made them useful adjuncts to any military campaign. The Byzantine authorities seem not to have trusted them very much, and generally used them as auxiliaries; sometimes they functioned as quite independent irregular troops. But there are also references to an entire regiment of Vlach infantry in an early fourteenth-century Byzantine army.

In the early records the Vlachs are often a rather shadowy, passing presense. They moved from area to area, speaking the local language and merging into the local population: there are references in late Byzantine documents to “Bulgaro-Albano-Vlachs” and even “Serbo-Albano-Bulgaro-Vlacs”. Other names for them include the Byzantine Greek “Mavrovlachos”, “black Vlach”, from which “Morlach” was derived, and the modern Greek “Koutsovlachos”, literally “limping Vlach”, which may be a folk-etymologized version ot the Turkish kucuk eflak, “little Vlach”. the word “Vlach” itself comes from a term used by the early Slavs for those peoples they encountered who spoke Latin or Latinate languages: hence also “Wallachian”, “Walloon” and and (by a more roundabout application) “Welsh”.

There is no definite historical record of the Vlachs before the late tenth century. Before that, the only evidence which can be drawn on is linguistic. The Vlach language is a Latin language, very closely related to Romanian: linguists call it “Macedo-Romanian”, and the Romanian of Romania “Daco-Romanian”. Obviously it was the product of the Roman colonization of the Balkans, and had a continuous existence there, being encountered by the Slavs on their arrival in the sixth and seventh centuries. But the Roman empire in the Balkans covered a wide area, and this has given plenty of scope for modern nationalist historians to locate the origins of the Vlachs in whichever area they prefer: thus Greeks claim that the Vlachs are Romanized Greeks, Bulgarians say they are Romanized Dacians (and/or descendants of Roman legionaries in Dacia: it does not matter which, so long as they were there before the arrival of the Hungarians).

By far the most picturesque — and preposterous — theory is the one put forward by the distinguished Croat historian Father Mandic, who, investigating the origins of the Vlach-Serbs of Bosnia, has concluded that they were originally from Morocco. This, he thinks, would explain the Byzantine Greek word “Mavrovlachos” or “black Vlach”: a reference to their dark, Moorish faces. His theory is that they are the descendants of Roman legionaries from Mauretania (modern Morocco) who were stationed in the Balkans. It is true that large numbers of legionaries were settled there by the Romans; but they included, as we have seen, people from all over the Empire. Of the only two military colonies of Mauretanians mentioned by Mandic, one was near the Black Sea in Bessarabia, and the other was on the river Inn, near Vienna. That is hardly a sufficient starting-point for an entire population in the southern Balkans. Though it will of course delight modern anti-Serb nationalists in Bosnia to learn that the Bosnian Serbs are really Africans (and it certainly trumps the modern Serb prejudice towards Albanians, which tends to treat them as if they were dark-faced people from the Third World), the theory cannot possibly be correct.

The true origin of the Vlachs can be worked out, however, from the linguistic evidence. The Vlach-Romanian language (which was a single language until the two main forms of it began to diverge in the early middle ages) has a large number of special features in common with Albanian. These include fundamental matters of grammar and syntax, a number of special idioms, and a core vocabulary of words connected with pastoral life. Albanian, the one survivor of the languages of the Illyrian tribes, also contains a huge number of words borrowed from Latin, indicating close contact with a Latinized population throughout the Roman period. A combination of historical linguistics, the study of place-names and the history of the Roman Empire yields the fairly certain conclusion that the heartland where both these languages developed was an area stretching from northern Albania through Kosovo and south-central Serbia: it may also have included parts of northern Macedonia and western Bulgaria. Most of the Romanized and Latin-speaking population of this area (whose version of Latin was influenced by their own language, Illyrian) was dispersed, destroyed or assimilated by the invasions of the dark ages, especially those of the Slavs. A remnant which practised pastoralism was able to survive in the mountains, unaffected by the Slavs’ takeover of settled agriculture; and in the more remote mountains (especially those of northern Albania) it was also in close contact with an even earlier remnant, which still spoke the Illyrian language, albeit a version of Illyrian which had become heavily infused with Latin after centuries of contact. That is the explanation accepted by nearly all the independent scholars who have studied this question; unfortunately the issue has been bedevilled by misplaced national pride on the part of Romanian writers, who cannot accept that the first speakers of Romanian came from south of the Danube.

Since this northern Albanian and southern Serbian region was the original heartland of the Vlachs, it is not surprising that they should have spread out into the nearby uplands of Hercegovina from an early period. From there they moved northwards through the mountainous Dalmatian hinterland, where they are found tending flocks (and bringing them down to the coastal lands in the winter) as early as the twelfth century. There are many references to them in the records of Ragusa and Zadar from the thirteenth to fifteenth centuries. Some of these pastoral Vlachs also penetrated as far as central Bosnia, where medieval place-names in the regions of Sarajevo and Travnik indicate their presence: Vlahinja, Vlaskovo, Vlasic. And many Vlach words connected with pastoral life were absorbed into Bosnian dialects of Serbo-Croat: trze, a late-born lamb, from the Vlach tirdziu, for example, or zarica, a type of cheese, from the Vlach zara. This last word is in fact a version of the Albanian word dhalle, “buttermilk” — one of many details pointing to the pastoral symbiosis between Vlachs and Albanians, which continued to operate over a long period.

Most of these early Dalmatian and Bosnian Vlachs seem to have led quiet, secluded lives in the mountains. But in Hercegovina itself, where there was a large concentration of Vlachs, a more military and aggressive tradition developed. There are many complaints in Ragusan records of raids by these neighboring Vlachs during the fourteenth and fifteenth centuries. The Vlachs of Hercegovina were horse-breeders and caravan-leaders who, when they were not engaged in plunder, grew rich out of the trade between Ragusa and mines of Bosnia; some of them were probably responsible for commissioning the imposing Bosnian stone tombstones or stecci decorated with carvings of horsemen. Their trading links to the east must have brought them more into contact with the Vlach peoples of Serbia and Bulgaria, who had long traditions of military activity in the armies of the Byzantine emperors and Serbian kings.

One of the still unsolved mysteries of this story is the exact significance of the term “Morlach” (”Mavrovlachos”, “black Vlach”), and how it came to be used in Hercegovina and Dalmatia. The obvious original meaning was a reference to the black cloaks worn by the Vlachs of the central Balkans (Serbia, Bulgaria, Macedonia, northern Greece): they were also known at various times as “Karagounides” and “Crnogunjci”, which literally mean “black-cloaks” in Turco-Greek and Serbian. Possibly a distinct wave of these Vlachs entered Hercegovina and Dalmatia, bringing the name (which they must have acquired in a Greek-speaking area) with them. It was quickly altered by Slav folk-etymology into “Morovlah”, meaning “sea-Vlach” (i.e. coastal Vlach). From its use in Dalmatia the term later spread to the Vlachs in Croatia who filled the military border-zone or “krajina” round the north-western shoulder of Bosnia. “Morlacchi” became the standard Venetian name for these people, and region appears as “Morlacchia” on many seventeenth- and eighteenth-century maps. Because of their fearsome methods of irregular warfare the Morlachs acquired an evil reputation, and were regarded as primitive and brutal people. But all changed in the late eighteenth century when they were visited by an Italian priest, the Abbe Fortis. Inspired by the poetry of Ossian, and accompanied by another enthusiast for heroic poetry and folklore, the Professor of Modern History at Cambridge, Fortis travelled among the Morlachs of the Dalmatian hinterland in search of poetry and primitive virtue. He found both: “The sincerity, trust, and honesty of these poor people…in all the ordinary actions of their life, would be called simplicity and weakness among us,” he declared. He also heard plenty of poetry, noting that “A Morlacco travels along the desert mountains singing, especially in the night time, the actions of ancient Slavi Kings, and barons, or some tragic event”; and he observed that “the Bosnian dialect, spoken by the inland Morlacchi, is more harmonious, in my opinion, that the littoral Illyrian”. The poem he printed in translation, Hasanaganica (”The Wife of Hasan Aga”), was in fact a Bosnian Muslim song; a short tale of tragic love and misunderstanding, it became one of the most popular specimens of folk poetry in the whole of Europe, and was translated by Goethe, Byron, Sir Walter Scott, Mérimée, Pushkin and Lermontov.

Inside Bosnia, the term Morlach was not so much used for the martial Vlachs who went to fill the border areas under the Ottomans. These Vlachs, who came from both Hercegovina and Serbia, were called either Vlachs or martolosi. The latter word referred to their military status, and so could include non-Vlachs too: it was a version of the Greek word for an armed man, armatolos. The Vlachs of Bosnia and Hercegovina had their own system of social and military organization, which is clearly defined in the early Ottoman documents: at the top of each local community was a magistrate or knez (an old Slav term); under him was a mayor or primikur (from the Greek, primikerios); below him was a lagator (from the Greek alagator, the head of a military detachment), and the basic military group was a gonder (from the Greek kontarion, or lance.) As these terms show, the Ottomans simply inherited a system which had been established to serve the armies of the Byzantine Empire. Like the Byzantine and Serbian rulers before them, they gave the Vlachs special tax privileges in return for their military services: the leaders of the Vlachs were given timars and treated virtually as spahis (Turkish cavalrymen), and their people were freed from the basic tax on non-Muslims, the haraç. The Vlachs did, however, pay a special “Vlach tax” — rusum-i eflak — consisting mainly of a sheep and a lamb from every household on St. George’s day each year. Since they were taxed differently, they were listed differently in the Turkish defters. This enables us to see that in the late fifteenth century there were at least 35,000 Vlachs in Hercegovina, and in the sixteenth century as many as 82,692 mainly Vlach households (including some non-Vlach martolosi, with similar privileges) in the Smederovo region to the south of Belgrade. (Many of the Vlachs in the eastern part of Hercegovina had themselves been moved there by the Turks to repopulate areas devasted by fighting in the 1460s.) These were the main reservoirs of population from which the depopulated lands of northern Bosnia were filled. And because, living in Hercegovina and Serbia, they had long been members of the Orthodox Church, they established the Orthodox presence in that part of Bosnia which has lasted ever since.

How distinct were these Vlachs from the surrounding Slavs? Clearly they had a different status and a different social-military organization. Those who had moved into northern Bosnia could not practise the tradition of long-distance transhumance, and the evidence of sixteenth-century Ottoman decrees on the Vlachs of Bosnia and Hercegovina indicates that the majority of Vlachs were now sedentary; but their way of life still centred on stock-breeding and shepherding. Giovanni Lovrich noted in the 1770s that the Croatian Morlachs all had flocks of 200, 300 or 600 sheep, and when he asked why they were so reluctant to till the soil, they replied: “Our ancestors didn’t do it, so neither shall we.” Some writers, especially Serbian ones, have argued that the term “Vlach” was used just to mean “shepherd” and did not imply any ethnic or linguistic difference — so that most of these people were really just Serbs with sheep. This view is rejected by the leading modern expert on Vlachs in the early Ottoman Balkans, who insists that they were regarded as distinct population.

Vlachs have always been bilingual, and since they were never the administrators, the language which has survived in the records is never their own one. But we do have some evidence of its use, apart from the appearance in the records of Vlach personal names such as Ursul and Sarban. Vlachs who moved to an Adriatic island in the fifteenth century were still speaking Vlach there four hundred years later. One sixteenth-century Venetian writer described the Vlachs of the Dalmatian hinterland as speaking “Latin, though in a corrupted form”; shepherds in those mountains were still using Vlach counting-words as recently as 1985. There is other evidence of bilingualism in the seventeenth century, even though the writer Ioannes Lucius (Ivan Lukic) stated that the language had disappeared by then. But of course, having lived for centuries among the Slavs of Hercegovina and Serbia, these Vlachs could be outwardly indistinguishable (in speech and dress) from the ordinary Slavs of those regions. The suggestion that they must have been monoglot Vlachs, because they did not bring the Serbian ekavian dialect when they came from Serbia into northern Bosnia, is certainly false. They spoke whatever the Slavs around them spoke, which may have changed over time in an area as subject to demographic flux as northern Bosnia; and the Vlachs from Hercegovina would have spoken jekavian anyway.

Some attempts have been made to prove that there was still a Vlach-speaking population in Bosnia as recently as the beginning of the twentieth century. Sixteen “Romanian-speaking” villages were mentioned in the 1910 census for Bosnia, and in 1906 an enthusiastic Romanian Vlachophile published an entire about the “Romanian colonies” which he had found there. When the leading German expert on the Vlachs, Professor Weigand, went to check these claims in the following year, he found that the only Vlach villages consisted of people who had migrated from Macedonia in the eighteenth century and had since lost the use of their language. The “Romanian-speaking” villagers, known locally as “Karavlasi” or “black Vlachs”, were indeed speaking Romanian; this was because they were not Vlachs at all, but Romanian gypsies from Transylvania.

Finally, it is necessary to point out that there is little sense today in saying that the Bosnian Serbs are “really” Vlachs. Over the centuries many ordinary members of the Serbian Orthodox Church would have crossed the Drina into Bosnia or moved north from Hercegovina; a Serb merchant class also became important in Bosnian towns in the eighteenth and nineteenth centuries. Not all the people who were sent to populate northern Bosnia in the fifteenth and sixteenth centuries were Vlach, and since then there have been so many influxes and exoduses in Bosnian history that we cannot possibly calculate precise percentages for the “Vlach” ancestry of the Bosnian Serbs. Nor did the Vlachs contribute only to the Serb population; some (mainly in Croatia) became Catholics, and quite a few were Islamicized in Bosnia. To call someone a Serb today is to use a concept constructed in the nineteenth and twentieth centuries out of a combination of religion, language, history and the person’s own sense of identification: modern Bosnian Serbs can properly describe themselves as such, regardless of Vlach ancestry. But it is still slightly piquant to think, when one hears so-called right-wing Russian politicians talking about the need to defend their ancient Slav brothers in Bosnia, that the one component of the Bosnian population which has a large and identifiable element of non-Slav ancestry is the Bosnian Serbs.

Reprinted by permission of the author and New York University Press from Bosnia: A Short History by Noel Malcolm © 1994 by Noel Malcolm.

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

2 Comments

Filed under Uncategorized December 3rd, 2006 Etnicka odrednica Bosanskih vladara (Bosnjani)

Spomeni starih BosnjanaA zovom Stepan, sin gosodina bana Stepana, po milosti boziei gospodin vsem zemlam bosinskim, i Soli, i Usore, i Dolnim kraem i Humske zemle. -darovnica knezu Vukosavu, sinu kljuckog kneza Hrvatina, zupu Kljuc, i svjedoci su naravno dobri Bosnjane. Pisano 1322 god. u Miostri, “u gosti velikoga hizi u Radosavi”-izmedju ostalog spominje se :” a sie pisanie svrsi se u gosti velikoga hizi u Radoslavi. Az sveti Grgur, a zovom ban Stjepan, gospodin bosnski i brat moi knez Vladislav, veru i dusu otca nam gospodina bana i vseh roditel nasih i svoio knezu Vukoslavu sinu, kljuckog kneza Hrvatina i to pred DIDOM VELIKIM RADOSAVOM i pred starcem Radimirom i Zunboromn i Vlckom i pred vsom crkvom i pred Bosnom da ne u naju Vukoslav suzn ni pogublenik.

Stjepan Kotromanic BI MILIOST NASA GOSPODINU JERE OSTAVI HRVATSKOGA GOSPODINA

Az sveti Grgur, a zovom ban Stjepan, sin gospodina bana Stjepana, po milosti Bozijej gospodin vsim zemljam bosanskm, i Soli i Usori i Dolnjim krajem, i Humske zemlje gospodin, i brat moj knez Vladislav: Bi milost naju knezu Vlkoslav, sinu kneza Hrvatina Kljuckog, jere ostavi hrvatskog gospodina i Bapsice, - naju milost djela. I dasva knezu Vlkoslavu za jegovu vjernu sluzbu dvije zupe: Banice i Vrabnju, od meje do meje, i u niju dva grada: Kljuc i Kotor. ……………….. I zato, dasva knezu Vlkoslavu one zupe za jegovu vjeru - a one zupe bista nevjerne i stasta naprotivu nam polog Hrvata.

A tomu daru bise svjedoci dobri Bosnjane…..

Isprava Rajkovicima najvjerovatnije pisana 1366 god. Va ime oca i sina i Svetoga duha, amin. Az rab bozji i svetoga Grgure, a zovom gospodin ban Tvrtko, po milosti bozjoj gospodin mnogim ZEMLJAM BOSANSKIM, GOSPODIN BOSANSKI, I SRBSKI, I SOLSKI I PODRINSKI, I MNOGIM STRANAM BOSANSKIM.

Pravi gospodon bzan Tvrtko: kada se behmo svadili, tada nas Stipan Rajkovic umiri i da nam nas grad Bobovac, a neda ga dati Ugrom. I za tu sluzbu dasmo mu Cuklje u Lasve, i dasmo mu Klopc u Brode i dasmo mu Brlosnik na Uzore Vlsi. I hvala njinju, stavlajemo u veki amen. I s timi vasemi predasmo ga u VERU DEDINJU I VSE CRKVE BOSANSKE. I vse krstjane da mu je ruka. I da mu se ne more svrci vera krstjanska ni za jedin uzrok……….. I da mu se tam njegov dlg nepohudobi nikadar. I sto ga ne SUDI DID I DVA STROJNIKA s njim. ….. I da ne suzanj nikadar dokle je korien u Bosne crkve bozje. Da o tom ima crkva stati. A tomu svidoci dobri Bosnjane :vojvoda Vlkac, zupan Crnul, knez Bogad, tepcic Belhan, knez Branko Prinic, knez Sladoje,….

Stjepan Kotromanic (15. avgust 1332) AKO BOSHNJANIN BUDE DUZAN I POBJEGNE - DA MU NIJE VJERE NI RUKE OD GOSPODINA BANA

Utvrdi zakon ko je prvi bio medju Bosnom i Dubrovnikom, da zna vsaki chlovjek, koji je zakon bil: Ako ima Dubrovchanin koju pravdu na Boshnjaninu - da ga pozove pred gospodina bana ili pred njegova vladaoca - roka da mu ne bude odgovoriti. Ako Boshnjanin zapshi da nije duzhan - da mu nareche prisechi samoshestu, koje ljubo postavi banj rod. Ako bude podoban od banova roda tko - da mu su porotnici od njegova plemena, koga mu hotenje. A toj da se zna - da ne mozhe tehej pobjegnuti, a veche ne mozhe pred nikoga mu narechi. A kto Dubrovchanin ubije ali posjeche u Bosni ili Boshnjanin Dubrovchana - taj pravda da je pred gospodinom banom, a osud da grede banu na njih. Ako bude svada Boshnjanina z Dubrovchaninom u Dubrovnici - da sudi knez dubrovachki i sudje, a globa opchini.

Ako Boshnjanin uhiti Dubrovchanina za konja, a on bude ukraden ili uhushen, a pravi Dubrovchanin: “Moj je konj vlashti” volja: “Ja sam ga kupio, ne znam od koga”, volja povije od koga je kupljen, volja prisezhe samoshest - chist duga da bude. I ako Boshnjanin bude duzhan, a pobjegne iz Bosne z dugom - da mu nije vjere ni ruke od gospodina bana I ako Boshnjanin izme dobitak dubrovachki na vjeru, i knjiga bude u Dubrovnici, ako knez i sudje poshlju da je knjiga prava - da je vjerovana, da plati Dubrovchaninu i bez prestavshtine. Ako li tat ili husar uzme Dubrovchaninu u banovu vladanju, tko se uvje - da plati Dubrovchaninu i bez prostavshtine, a gospodinu banu vsaki shest volova na svoju glavu - i da se ne vrate Ako rat bude, chesa Bog ulishi, medju Bosnom i Dubrovnikom, da gospodin ban da rok Dubrovchanom shest mjeseca, da si podju u Dubrovnik slobodno - na to im je vjera gospodina bana Stjepana A Dubrovchane da zhivu Humskom zemljom u njih” zakonu - u prvom A ovomuj pisanju svjedok: zhupan Krksha i veliki vojevoda Vladisav Galeshich i Vukosav Tepchich, Radosav Hlapenovich, Stjepko Radosalich, Milosh Vukasich, Stjepan Druzhchich, Budisav Gojsalich, Vladisav Vukasich, Mioten Drazhivojevich, Pribisav Milibratich A od Zavrshja: zhupan Ivahan Pribilovich, Vlatko Dobrovojevich, cheonih Hlap, Ivan Budisalich, Divosh Tihoradovich, Gojsav Vojsilovich, Branosh Cheprnjich, knez Pavao Hrvatinich, Stanac Vojsalich A siju knjigu pisa Priboje, dijak veliki slavnoga gospodina bana Stjepana, gospodina svem zemljam bosancem i humscem” i Donjem” krajem” gospodin

Vladislav Stjepanovic (Oko 1353. godine)

Az rab Bozji i svetoga Grgura, a zovom gospodin knez Vladislav, i gospoja kneginja Jelena, i niju gospodin ban Tvrtko, i njegov brat knez Vlk - dali su vjeru svoju gospodsku i prisegli su dumanadesete dobrijeh Bosnjana knezu Vlatku Vlkosalicu i njegovu djetetovi, da nije u njih svezanik ni taljenik ni porucenik, ni njegovo dijete. I da mu se ne moze svrci vjera, cesa ne ogledala ona dvanadesete, koja sta s njimi prisegla. ……………………… I da ne moze prijeti nitkore u nasem gospodstvije Vlatkova cloveka - ni sam ban Tvrtko, ni njegov brat knez Vlk, - bez volje kneza Vlatka. Na to su mu vjeru dali i prisegli! A tojzi vjeri i prisesi svjedoci - dobri Bosnjani ………..

Jelena Kotromanic (Godine 1354)

V” ono vrijeme, kada pride gospoja bana mati s Ugra i s svojim sinom, s knezom s Vlkom, i kada bi stanak na Milah vse zemlje Bosne i Dolnjih kraji i Zagorja i Hlmske zemlje - prisegla je gospoja, bana mati, i njen sin, gospodin ban Tvrtko dumanadesete dobrih Bosnjane knezu Vlatku Vlkoslavicu, a sizi su prisegli: …………………………

I volja koja bi kleveta, a ili obada ulizla na kneza na Vlatka, a ili u koju zavjeru zasal knez Vlatko - d amu nisu voljni uciniti nijednoga hudoga, dokole ga nije ogledala Bosna…..

Stjepan Dabisa (17. jula 1392. godine)

Takozde ze, i az Stefan Dabisa, po milosti jego Bozanstva, kralj Srbljem, Bosni i Primorju, spodobljen bih carstvovati va zemljah roditelj i praroditelj nasih, tvore pravdu i ispravljaje pravila, cine milosti i zapisanija, viru ze daje gradovom i vladanjem, malim ze velicim,..

……satvori milost kraljevstvo mi recenomu gradu Dubrovniku i vlastelem i opcini dubrovackoj po sih nasih listih i poveljah, za njih srdcanstvo potvrdismo im vse povelje recene gospode srbske, raske i bosanske i povelju gospodina kralja Stefana Tvrtka, koju je ucinil recenomu gradu Dubrovniku pod liti rozstva Hristova 1378 miseca aprila 10. dan, i ime vse povelje i svobodstine, zakone i uvite, pridnje i poslidnje, koje je njim ucinil i zapisal receni gospodin kralja Stefan Tvrtko, da je do vika recenomu gradu i jego opcini tvrdo i neporocno nami i nasimi poslednjimi, pace da su vsegda stanoviti u vsih recenih povelah i u zakonih, uvitih u svobodsetinah recene gospode raske, srpske i bosanske.

I recenivlastele i poklisarje grada Dubrovnika primise i zavezase se kraljevstvu mi davati od recenoga grad i opcine srbski dohodak dvi tisuci perper dinari dubrovackih, vsako godiste na Dmitrov dan, po zakonu i uvitu, kako su davali nasemu brau, svotopcivsemu gospodinu kralju Stefanu Tvrtku. “kralj Srbljem i ime Stefan” je obavezno islo uz naziv srpske krune koju je ranije preuzeo kralj Tvrtko. “Kralj Srbljem” su se kitili i Madjarski vladari kada su pretendovali na Srbiju. Primitkom bosanske krune od pape ovi prefiksi se izbacuju. Pojam “srpska gospoda” se obavezno javlja u vezi okolike grada Dubrovnika i Huma. U ovom slucaju Stjepan Dabisa kao i prethodnici pretenduje na “srpski dohodak” kojeg su ranije ustanovili srpski vladari sa Dubrovnikom.

Tvrtko Tvrtkovic (24. juna 1405) U OVU NEPRAVEDNU RAT

Uchinih s gospodinom hercegom i po svitu s vlasteli bosanscimi i vishe togaj, da je vidomo vsakome: Tko godi je Boshnjanin ali Kraljstva bosanskoga prije rata bil dlzhan komu godi Dubrovchaninu, volja na viri mu uzeto na gospockoj, a mozhe Dubrovhcanin tozi istinom pokazati - da se ima Dubrovchaninu vratiti i platiti. I vsakoje ubistvo chlovichje, krviprolitje, koji su u ovuj i nepravednu rat uchinjena, i vsakoje rane i ubijenja i zle richi i hotinja zla, koja su bila meju bosanscimi ljudmi i dubrovchcimi, oboji obljubismo… i jednosrdno prostismo i blagoslovismo I takozi pravimo i povelivamo: Da nitko ne uzmozhe, niti smiti bude uspomenuti ni iskati krvi, ni ine osvete, ni vrazhde, ni u jedno vrime - dokoli stoji svit Tko li se obrite, potvoriv se - da je gospodstvu mi neviran, i da se raspe.

• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • ”"

SHTO SUDIJE ODLUCHE NITKO NE MOZHE POTVORITI

A shto je uzel vojevoda Sandalj i knez Paval Radinovich, volja ini Boshnjanin, ljubo Kraljstva bosanskoga, komu godi Dubrovchaninu dobitak, volja ine richi u siju rat, tomuj uzetju da je sudja knez Vukac Hranich i sh njim vlastelin drugi bosanski, koga sh njim kraljevstvu mi poshlje.

Stjepan Tomashevich I MOJA CE PROPAST POVUCI ZA SOBOM I MNOGE DRUGE (1461. godine) Dojde glas kraljevstvu mi kako car turski Muhamed namjerava dojduceg ljeta udariti s vojskom na mene i da je zato sve potrebito prigotovio. Tolkoj sili turackoj ja sam ne mogu odoljeti. Umiljeno sam molio ugarsku i bnetachku gospodu i Jurija Kastriota jeda bi mi u ovoj nevolji pohitali u pomoch, shto molim i tebe, svepochtenog, uzmozhnog i presvijetlog gospodina i oca. Ja ne ishtem zlatnih brda, ali bih bio rad da moji neprijatelji kao i ljudi u mojoj zemlji uznaju kako mi tvoja pomoch neche uzmanjkati. Jere, ako Boshnjani budu vidjeli da u ovoj rati neche biti sami i da che im mnogi ini pomiochi - hrabrije che u rat iti i vojevati, a tagdi i turachka vojska neche bez straha u moje vladanje naprasno ulisti. Prilazi u moju zemlju su veoma teshki, a tvrde na mnogim mjestima nedobitne, tere ne dopushtaju da se prodre u moje kraljevstvo.

ZA MILOST NJEGOVE STARE GOSPODE I ZA SPOMEN I SLAVU BOSANSKU

Petar, istije Ohmuchevicha, po starini Boshnjanin, a radi nepovoljnog razumirja i pogube bosanske, prishashchah njegovijeh starijeh - sad je Dubrovchanin, koji za milost njegove stare gospode slozhi i postavi ovo rodoslovlje, za slavu bosansku i svakoga vridnoga Boshnjanina, dokole Bog dopusti i njegova sveta volja izvrshi Pisano lita Hristova na 1482.

• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • ”

-Dominikanac Matija iz Zagreba pise 1327 god. o inkvizitorskoj sluzbi u Slavoniji i da bi se trebao podici krizarski rat protiv Bosnjana i Sklavena u Ugarskoj i Bosni.

-1334 papa Ivan XXII pise kako mu je stalo da vuci vise ne razdiru ovce u stadu Gospodnjem i zeli iskorijeniti hereticku zlocu te nalaze provincialu dominikanaca u Ugarskoj, da posalje svu svoju bracu protiv svih onih Transilvanaca, Bosnjana i Slavena koji su heretici.

- papa Inocentije VI salje 30.03.1356 skoro identican sadrzaj mletackom duzdu Ivanu Gradoniku i naravno opet Bosnjani i Sklaveni odvojeno.

- 1347 biskup Pelegrin pise da franjevci mogu djeliti sakramente po Bosni iako su Bosnjani izopceni.

- U biljeskama sa Bazelovskog koncila 1432 god. termopilski biskup Nikola pise: “Bosnjani, koi su zarazeni manihejskom zabludom mogu se vratiti u krilo katolicke crkve.”

- Borelli-vukasovicev grbovnik - kraj XVII vijeka “Poslije nesretnog sloma bosanskog kraljevstva mnogi Bosnjani spasili su se bijegom u Dalamciju, na njezina ostrva, Dubrovnik, Napulj, Apuliju, Istru i Vatikan.

Stjepan Ostoja (6. januara 1404) DASMO MU SVE ONO STO JE NJEGOVO BILO Dajemo viditi vsakomu cloviku komu se dostoji - da mi prizvasmo k sebi vojevodu Pavla Klesica. ………….. I s timi ga s vsim pridasmo gospodinu didu i njegovim strojnikom i vsoj Crkvi bosanskoj, u njih obarovanije. I da mu se ne ucini nikdare nijedno hudo - sto ga ne bi ogledala Crkve bosanske i vlastele bosansci.

Radosav Pavlovich (25 oktobra 1432)

I zato… dajemo na vidjenje vsakomu chlovjeku komu se podoba i pred koga lice ov list nash otvoren dojde, a ili bi pred gopsodina cara turskoga, a ili pred gospodina kralja ugarskoga, a ili pred gospodina krlaj Tvrtka bosanskoga, ILI INOGA BOSNJANINA, A ILI GOSPODINA SRBSKOGA A ILI LATININA, a ili ine vrste chlovjeka: Uchinih dobri i pochteni mir i pravo, milostivo i ljubovno bractvo i srdchane prijateljstvo s knezom i vlasteli i sa vsom opchinom grada Dubrovnika, onakoj na vse - kakoto je bilo medju nami i prvo rati… takoj da je i sada, i bolje, u vijeki vjekoma, amin

• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • ”

Vladislav Hercegovich (15 avgusta 1451) I joshte… zapisuju, hochu i tvrdju, da - dopustiv mani Gospod Bog gospoctva - da nisam voljan, ni da mogu, nikadare zabraniti ni zaustaviti ni jedne moje ljudi, ni Vlahe ni Srblje, slobodno hoditi u Dubrovnik, trgovati tako soli kako ine trge i vse ine svoje posle slobodno opraljati; pache, ni ine gospode ljudi da nisam voljan priko nashega kotara ustaviti, ni braniti hoditi slobodno svojimi trzi i s inimi svojim opravami u Dubrovnik Obituju i zapisuju… da nisam voljan, ni da mogu uchiiniti gabelu od prodaje soli nigdir u vsem nashemu kotaru, razma od onih gde su naredila gospoda stara prva, bosanska i srpska , a toj jest: jedno u Drivih, a drugo u Dubrovniku, tretje u Kotoru, chetvrto u Zeti, u svetoga Srdja na Bojani

• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • ”"

Sandalj Hranich (4. marta 1410. godine) Ni nje kuche, ni nje opchine, ni nje udrzhanije, doma nje i nashega, kako pristoji sinu u matere svoje, do lahka i do teshka vremena i do vsega stho prihodi… …dokoli bi ne bilo matere mi, rechene gospoje banice Anke, suprochu meni takovo uchinjenije kako bi mogli rechi dobri ljudije ki se imenuju od Bosne i od Hrvat” i od Bnetka i opchine dubrovachke - da je za to podobno ostaviti sinu mater svoju …

Takozhde zhe i meni svojemu rabu za milost’ svojego bozhastva darovi procisti mi odrasli bogosadni va rodi mojem’ i spodobi me sugubim viencem jako oboja vladichastva ispravljati mi pr’vi od isprva bgodarovani nam zemli’ Bosne, potom zhe gospodu mojemu bgu spodobl’shu me nasledovati pr’stol’ mojeh praroditel’ gospode sr’pske zanje bo ti behu moi praroditelje va zemalnem car’stvi car’stvovashe na nebesno car’stvo pr’selishe mene zhe videshtu zemlju praroditel’ mojeh’ po nih ostavshe i nemushtu svojego pastjera i odoh v srpsku zemlju zhelaje i hote ukr’pit prestol’ roditel’ mojeh i tamo poshad (poshavhsi) venchan’ bih bgodarovanemi vincem na kralevstvo praroditel mojeh jako bit mi, o H’ste Ususe, blagover’nomu i bgom postavlenomu Stefanu kralju Sr’blem i Bosne i Pomorju i Zapadnem stranam.

U prijevodu - pranana mi je bila Srpkinja, te polazem pravo na srpsku krunu u ovom momentu kada nemaju nasljednika i zato odoh u srpsku zemlju(preko Drine), da preuzmem krunu.

Pisao Tvrtko

Druga povelja je povelja bosanskog bana Stjepana Kotromanica (1322-1324) V” ime otca i s(i)na i svetoga d(u)ha. Az” (jaz) sveti Gr”gur” a zovom” ban” Stjepan”, sin” g(ospo)d(i)na bana Stjepana, po milosti b(o)zhiei gospodin”, i brat” moi knez Vladislav”. Bi milost naju knezu knezu Vl”koslavu, sinu kneza Hr”vatina kluchkoga, ere (jer) ostavi hr”vat”skoga gospodina i Bapshice naju milosti dijela i dasva (dvojina od dati) knezu Vl”koslavu za egovu vjernu sluzh”bu d”vi zhupe: Banice i Vr”banu, ot mee (meje=medje) do mee i u niju dva grada: Kluch” i Kotor”, dasva mu u djedinu i u isklad” u vjeki emu i egovu posljednjemu (nasljedniku) dokole e nashe sjeme u Bosni i dokole e vjer”n” nam” Vl”koslav”. I jako (ako) bi bzhi osuenik” u djet”ci Vl”koslav”, komu hoshte dati, vol”n e. Da ot” onoga sluzhi gdnu banu i da on”dje nije ni ed”noga dohot”ka k” nam” ni sada raz”ve (osim) k”da hoshte Vl”koslav”: I da nije inoga vldca on”dje raz”ve da su vladav”ci kneza Vl”koslava: I da od onoga sluzhi gdnu oruzhiem”, kako mozhe najbole. I zato dasva knezu Vl”koslavu one zhupe za egovu vjeru ,a one zhupe bista nevjerne stasta naprotivu nam” polog” (pored) Hr”vat” (Hrvata) A tomu bishe svjedoci dobri Boshnane: i (nabraja svjedoke) A siju knigu pisa Priboe, dijak” velikoslav”noga gdna bana Stjepana na Milih”

Stjepan Tomas (22. avgusta 1446) PRIDASMO IH DIDU MILOJU I DIDU KON DIDA

……..da im se toj ne ima poreci ni potvoriti ni na manje donesti, ni za jednu neviru ni zgrihu kraljevstvu nasemu, sto ne bi ogledano gospodinom didom i Crkvom bosanskom i dobrimi Bosnjani.

Bosnjaci u Njegosevim stihovimapreuzeto iz “ALMANAHA” br.23-24.

Petar II Petrovic NJegos,

Gorski vijenac,stihovi1640-1645 ………………………………. …Pa poslijed poce djetinjiti; zapita me za nase susjede, za Bosnjake i za Arbanase: “Kad uhvate-kaze-Crnogorca, bilo ziva al’mrtva u ruke, hoce li ga izjest, sto li rade?” ………………………………. Svobodijada,Pjesma treca,stihovi 235-240 ……………………………… …Ali Bosnjak,Hercegovac- Srb je turske vjere zbiljski; ne kce s mjesta i megdana senuti se , uzmaknuti bez velika mesa,krvi ………………………. Svobodijada,Pjesma treca,stihovi 280-290 ………………………… Obije se hrabre vojske Na megdanbu izm’jesase: Tri sahata megdan bojni Na maceve i na seblje s krvlju teskom dijelise, dok najposle vjestobojna hitrost misce crnogorske pogna spolja bitke strasne Hercegovce vitezove i Bosnjake nepreklone. ………………………..

Scepan Mali, Dejstvije drugo,jevljenije cetvrto

Odose na rucak seraskjer i vezir bosanski zajedno,a poslanici sa Suvajlijom i karaman-pasom pod njin sator na rucak.Rucaju , ne zbore nista. Dve kadije Bosnjaka poju uz tambure.

Scepan Mali,Dejstvije drugo,Javljenije jedanaesto,stihovi 827-833

………………………………….. Sto budalis,jadna Bosnjacino, Da li cuo usima nijesi? Opsova nam vjeru i proroka, a opsova kuran i sultana u sredinu ov’like ordije, a upravo nama u ocima sto ce reci sva nasa ordija kad zacuje ovo pogrdjenje? ………………………………….

Scepan Mali,Dejstvije cetvrto,javljenije trece,stihovi 224-230

……………………………………. kud se gode s granice senemo sresti ce nas dvadeset tisucah, malo dalje sresce i pedeset pa ne mrca i zavaljenika, no Bosnjaka ali Arbanasa, od iskona vojnickog naroda, te se radja i mre pod oruzjem. ……………………………………

Scepan Mali,Dejstvije cetvrto,javljenije trece,stihovi 270-275

………………………………………….. to taj moze mislit i zboriti koji nezna kako stvari stoje, al’ ne onaj koji ih poznaje. Kako bi smo mi to uradili bez pomoci nekoga drugoga kad Bosnjaci,nasa rodna braca, slijepi su te ne vide nista? …………………………………….

Ogledalo srpsko,XVIII,Sinovi obilica(1750.god.),Beograd 1967,str.124,15-20

…………………….. oce saci u Cevo krvavo i poharat lomnu Crnu Goru; ovde vama prijevare nema, bijesni su Bosnjaci junaci. …………………………..

Negos-Gagicu 12.VIII 1843,Cjelokupna djela,knj.6,Beograd1967,str.84

….Mi smo u rat sa svijem Turcima okolo nas,kako gotovo svagda sto smo.Oni su vazda slozni na nase zlo i Bosnjaci i Arbanasi…..

Vladika Rade–Osman pasi Skopljaku,24 aprila 1844,glasnik Cetinjskog istorijskog drustva,Knjiga XIV,sveska 6,decembar 1935

….Svak zna da su lanih Bosnjaci na Planincu protiv moje volje poginuli ali nista drugo nije bilo, nego su panuli u onu jamu , koju su za druge kopali…….

Njegos— Osman pasi Skopljaku,5 oktobar 1847,Cjelokupna djela, knj.6,Beograd 1967,str.153

……Kada sa mnom govoris kako moj brat Bosnjak,ja sam tvoj brat, tvoj prijatelj,ali kada govoris kao tudjin,kako Azijatin,kako neprijatelj nasega plemena i imena,meni je to protivno isvakome bi blagorodno mislecemu covjeku protivno bilo.

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

0 Comments

Filed under Uncategorized November 28th, 2006 Croat academic Lovrenovic: Bosnian Croats 19-th century phenomenon

Quote:Lovrenovic argues that the term ‘Bosnian Croat’ dates only from the 19th century, and thus belongs among the phenomena of the modern era in Bosnia, above all the destruction of the Ottoman Empire and the great changes that it wrought in the region. While agreeing with Bosnian historian Srecko Džaja’s thesis that Bosnia’s Catholics had for centuries felt a kinship to the Catholics of Western Europe, he believes that ‘Croatization’ is a modern phenomenon, inseparable from the 19th-century ideology of bringing all Croats into one state, from political events following Austria’s annexation of Bosnia, and from the concept of ‘Catholic Croatian national sentiment’ introduced by the church hierarchy.

“Before the modern political use of “Croat” as the name of a nation near the end of the 19th century,’ Lovrenovic writes, ‘… Bosnian Catholics with great pride considered Bosnia alone as their country and homeland…’ Nearly 150 years of forgetting their Bosnian [pre-Catholic] roots produced the ‘self-ignorance’ of today’s Bosnian Croats… Lovrenovic says.

Quote:THE TRUTH ABOUT THE ‘HERZEGOVINIAN AFFAIR’ The History of the Tragic Conflicts between the Bishops and the Franciscans in Bosnia-Herzegovina

by: Viktor Nuic, OFM, Dr. Publisched by: K. KREŠIMIR, Zagreb, 1998 English version by: Snježana Pezer

The Bosnian Vicary was established immediately following the arrival of the Franciscan General, Father Gerald Odnonis to Bosnia, when he came in 1339, to visit the Bosnian ban, Stjepan Kotromanic. The primary task of the Franciscans was to drive back and withstand the Bogumil heresy which would have engulfed Bosnia. Before the Turks occupied Herzegovina that is in 1482, there were only three Catholic monasteries in Herzegovina; in Konjic, Mostar and Ljubuški.

www.medjugorje.org/conditions.htm

“Before the Turks occupied Herzegovina that is in 1482, there were only three Catholic monasteries in Herzegovina; in Konjic, Mostar and Ljubuški” by: Viktor Nuic a CROAT academic

“The term ‘Bosnian Croat’ dates only from the 19th century…”

“‘Croatization’ is a modern phenomenon, inseparable from the 19th-century ideology of bringing all Croats into one state…” by: Ivan Lovrenovic a CROAT academic

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

0 Comments

Filed under Bosnia/Balkan history(english) November 21st, 2006 Ko su Bosanski Srbi i Hrvati?

Sve do kraja 19-tog stoljeæa Bosanski katolici i pravoslavci nisu se nazivali nit tzv.”Hrvatima” nit tzv.”Srbima”,nego Bošnjacima,a tzv.”srpsko-hrvatski” politicki faktor nije imao nikakvog znaèajnog utjecaja na zbivanja u Bosni u njenoj cijeloj dotadašnjoj historiji.

Bosanski franjevci su kroz cijeli Srednji Vijek širili katolicizam meðu Bošnjacima bogumilske vjere,ali ne i tzv.”hrvatstvo”,dok “pravoslavaca” prakticno nije ni bilo u Bosni sve do okupacije Bosne od strane Turske Imperije.

Medjutim,krajem 19-tog stoljeca to stanje se mijenja i Bosanski katolici i pravoslavci preko noci postaju tzv. “Hrvati” i tzv. “Srbi”.Od tada je Bosanski narod podijeljen i od tada poèinju i svi sukobi unutar Bosne i njenog naroda,što se NIKADA prije u cijeloj historiji Bosne nije dogaðalo nego su se Bošnjaci svih vjeroispovjesti borili za Bosnu,a ne protiv nje.

O Bosnjacima,kao jednom narodu tri razlicite vjere,govori,1844 i otac srpskog radikalizma Ilija Garasanin,govoreci o “potrebi bratstva izmedju Bosnjaka i Srba i ostalih Slavena”.

Osvrnimo se,dakle, na Nacertanije (1844), Ilije Garašanina. U svom programu Nacertanije on narod Bosne naziva Bošnjacima - bez obzira na vjersku pripadnost - i kada govori o programu posrbljavanja Bosnjaka on kaze: …K ovome treba dakle uèiniti da se Bošnjaci i ostali Slaveni obrate…” Nadalje, predlaže da se: “nekoliko mladih Bošnjaka u srpsku službu državnu prima da bi se ovi…obucavali i za takove èinovnike pripravljali koji bi ono što su u Srbiji naucili posle u svom otecestvu u delo privesti mogli.”

Da bi plan velike Srbije tekao bez vecih problema,i posrbljavanje Bosnjaka muslimana izvrsilo kako je zamislio,Garašanin smatra da bi se trebala pisati i opca historija Bosne gdje se “ne bi smela izostaviti slava i imena nekih muhamedanskoj veri prešavsi Bošnjaka” i nadalje napominje da bi ova historija trebala da bude oprezno pisana i to iskljucivo “u duhu narodnog jedinstva Srba i Bošnjaka”,i od strane “coveka vrslo sposobnog i duboko pronicavajuceg.” (ovdje je znacajno primjetiti da Garasanin ne spominje nikakve millete,nego na vise mjesta koristi narodno ime Bosnjaci za CJELOKUPAN narod u Bosni,dakle kao zajednicki naziv svih Bosnjaka,bez obzira na vjeru).

Meta njegovog programa bili su i pravoslavni i katolièki Bošnjaci,tako Garasanin kaze da nece biti velikih problema “preobratiti”,odnosno posrbiti, Bosnjake pravoslavce (Bosnjake istocnog vjeroispovijedanja),i o tome kaze sljedece:”Na istocnog veroispovedanija Bošnjake veæi upliv imati neæe biti za Srbiju težak zadatak.”.NAPOMENA:U vrijeme kada Garasanin ovo navodi srpska pravoslavna crkva nije ni postojala u Bosni,a ni kasnije,sve do 1920 godine!!(Na osnovu sporazuma izmedju Vlade Kraljevine SHS i Carigradske patrijaršije od 18. marta 1920. godine “Sveti Arhijerejski Sinod Vaseljenske patrijaršije donio je odluku od 19. marta 1920. godine, broj 2056., kojom daje blagoslov na prisajedinjenje “ujedinjenoj srpskoj pravoslavnoj crkvi” eparhija koje do tada nikada nisu bile u sastavu srpske pravoslavne crkve ukljucujuci i eparhiju u Bosni,koja je uvijek do tada bila iskljucivo u sastavu Carigradske patrijarsije. Vlada Kraljevine SHS isplatila je Carigradskoj patrijaršiji za taj pristanak milion i pet stotina hiljada zlatnih franaka. Tom odlukom Carigradska patrijaršija oslobadja od svoje vlasti i prisajedinjuje pravoslavnoj srpskoj crkvi eparhije koje su do tada bile pod njenom upravom,dakle TEK 1920 godine srpska pravoslavna crkva se po prvi puta pojavljuje u Bosni)I nikakve narodne veze nije bilo izmedju Bosnjaka pravoslavaca i Srba pravoslavaca….Bosnjaci pravoslavci (danasnji tzv.”bosanski Srbi”),inace,poticu u ogromnoj vecini od stocarskih plemena pravoslavnih Vlaha,a ostatak od Bosnjaka bogumila i nikakve veze nemaju sa Srbima.

Veci problem,pak,Garasanin vidi u posrbljavanju Bosnjaka katolika,pa o tome kaze:”Više predostrožnosti i vnimanija na protiv toga iziskuje to, da se katolicki Bošnjaci zadobijedu. Na celu ovih stoje franjevacki fratri.”

Bosnjaci katolici su takodjer krajem 19-stoljeca preko noci postali tzv. “bosanski Hrvati”,ali je bitno napomenuti da u srednjovjekovnoj Bosni nije bilo Hrvata kao nekog naroda u Bosni,to jasno uocavaju i sami hrvatski historicari kao npr.Tomislav Raukar,Nada Klaic,itd.

Tako,hrvatski historicar Tomislav Raukar kaze vrlo jasno: “U srednjovjekovnim bosanskim vrelima, prije svega u njihovu nazivlju, nema izricitih potvrda o nazocnosti hrvatskoga stanovnistva na podrucju bosanske drzave…

“Dapace, ni na nekim dijelovima hrvatskoga kraljevstva u srednjem vijeku nije bilo hrvatskoga imena. Primjerom je srednjovjekovna Sclavonia ili Slovinje.”

Jedan od najcjenjenijih historicara u svijetu,po pitanju historije svih juznoslovenskih zemalja,hrvatski historicar Dr Nada Klaic u svome djelu “SREDNJOVJEKOVNA BOSNA - POLITICKI POLOZAJ BOSANSKIH VLADARA DO TVRTKOVE KRUNIDBE”,Zagreb,1989.,dolazi do sljedecih konstatacija:

“….No, ove nevjeste projekcije o srpstvu Bosne vrijede isto koliko Sisicevo dokazivanje o hrvatsvu Bosne. Medjutim nekriticki izvjestaj Konstantina Porfirogeneta o Sklavinijama moze posluziti kao podloga za zakljucke samo onom historicaru kome nije odvec stalo do historijske istine. On je uglavnom iste vrijednosti kao i Dukljaninove vijesti o vladanju hrvatskih ili srpskih vladara nad Bosnom. To su tek povremeni izleti susjednih vladara koji nisu niti su mogli izmijeniti stoljetni polozaj bosanskih zemalja jer su one bez Hrvata i Srba odavno isle svojim, od njih posve odijeljenim putem. Carevi podaci za taj posao ne mogu biti mjerodavni, a jos manje vjesta konstrukcija barskog nadbiskupa koji pise sredinom 12. stoljeca….”

Sve do pred kraj 19.stoljeca u Bosni su zivjeli jedino Bosnjaci,koji su bili triju vjera muslimani katolici i pravoslavci:

Bošnjak katolicke vjeroispovijesti fra. Ivan Frano Jukiæ (1818-1857), koji je koristio pseudonim Slavoljub Bošnjak, koji je u svom proglasu 1848. godine zapisao:

“Mi Bošnjaci njekad slavni narod sad jedva da smo živi nas samo kao oèenutu glavu od stabla slavjanskog gledaju priatelji naukah i žale nas…. Vrime je da se i probudimo od dugovicne nemarnosti; dajte pehar, te carpite iz studenca pomnje mudrost, i nauk; nastojte da najpred naša serca ocistimo od predsudah, fatajmo za knjige i casopise, vidimo što su drugi uradili, te i mi ista sredstva poprimimo, da naš narod prosti iz tminah neznanstva na svitlost isitne izvedmo.”

Citav ovaj fenomen,u svojoj cuvenoj pjesmi “Pjesma Bošnjaku” koju je objavio list “BOŠNJAK” u izdanju od 2. VII, 1891 godine,opisao je i Safvet-beg Bašagic rijecima:

Znaš Bošnjace, nije davno bilo,

Sveg’ mi sv’jeta nema petnaest ljeta,

Kad u našoj Bosni ponositoj,

I junaèkoj zemlji Hercegovoj,

Od Trebinja do Brodskijeh vrata,

Nije bilo Srba ni Hrvata.

A danas se kroz svoje hire,

Oba stranca ko u svome šire. […]

Oba su nas gosta saletila, Da nam otmu najsvetije blago,

Naše ime ponosno i drago.

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

1 Comment

Filed under Uncategorized November 21st, 2006 Kako se Gavrilo Princip nacionalno deklarisao?

Srbe ijekavce i srpsku naciju uopste, izmislio je Vuk Karadžic. Živio je u Becu gledao je tadašnje procese formiranja njemacke i talijanske nacije, pa je postupio po onoj poznatoj narodnoj: “Vidzela žaba da se konji potkivaju, pa i ona digla nogu”! Nacrt za srpsku naciju dao je u clanku Srbi svi i svuda, a kasnije je taj plan razradio Ilija Garasanin u poznatom velikosrpskom programu Nacertanije. Medjutim, zapadno od Tara - Drina kod pravoslavnih Crnogoraca, Hercegovaca, Bosnjaka i Hrvata, ta Vukova i Garašaninova propaganda srpskog - ratarskog - slugeranskog imena, nije lako isla, i to srpsko ime pravoslavna elita nije uspjela znacajnije da promovise u narodu, sve do 1918. godine, kada je Aca Karadordevic napravio državu koja je vec u nazivu zabranjivala svaki cetvrti narod, dakle imala je sugestivan i dekretni naziv: Država Srba, Hrvata i Slovenaca. Tako su Srbi dekretom uvedeni zapadno od Tara - Drina 1918. godine. Crnogorci su medutim na to odgovorili oružanom pobunom …

Sada cemo da vidimo kako su se deklarisali neki pripadnici pravoslavne elite prije 1918., dakle obrazovani i nacitani dio drustva. Ovo je ogromna exluziva, prvi put na net-u.

Kako se Gavrilo Princip nacionalno deklarisao!

Mnogi srpski istoricari, naravno to je gomila prevaranata, tvrde da je Gavrilo Princip bio srpski nacionalista. Nece biti! Mogu ponavljati laž i milion puta, ali istina na kraju ispliva na površinu, ma koliko bila potiskivana.

Iz knjige

Kako se deklarisao Gavrilo Princip na sudenju, pred ocima cijele planete, u najvažnijem izlaganju u njegovom životu.

Gavrilo Princip

Jos zanimljivije je svjedocenje Vasa Cubrilovica, kasnijeg kolosalnog srpskog nacionaliste, koji je doživio duboku starost, bio je i akademik SANU. Ponavljam, kasnije, poslije 1918. i uspostavljanja srpske nacije dekretom Ace Karadjordjevica, Vaso Cubrilovic je postao gigantski srpski nacionalista - šovinista. Vaso je u Srbiji poslije 1918. i ime promijenio, pa je postao - VASA CubriloviC. On je znao ako ne postane srpski nacionalista da ce ga u Srbiji zaklati, da mu tamo nema života.

Evo kako se deklarisao Vasa Cubrilovic! Smatrao je sebe Srbo - Hrvatom!

ha ha ha ha

A evo i optuznice zavjerenicima, Austro - Ugarska, inace izuzetno za ono vrijeme pravna i demokratska drzava, nije znala za nikakvu srpsku narodnost. Znala je samo za srpsku vjeroispovijest.

Tako je Princip proglašen i zvanicno uspostavljen za srpskog nacionalistu, iako on sebe nije tako smatrao. Kao što sam vam puno puta naglasio, srpska istoriografija, onako kako su vam je predstavili srpski istoricari, to je samo gomila bajki.

Srbin nema sta. „…Na istocnog veroispovedanija Bošnjake veci upliv imati nece biti za Srbiju težak zadatak…” Ilija Garašanin, Nacertanije (1844. g.)

„…Na ovo djelo treba osobito vnimanije obratiti i istoriju o kojoj je gore rec dati napisati crez coveka vrlo sposobnog i duboko pronicavajuceg”… Ilija Garašanin, Nacertanije (1844. g.)

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

SRBI DO POLOVINE 19. VIJEKA NISU IMALI POJMA DA IMA SRBA VAN SRBIJE!

SRBI DO POLOVINE 19. VIJEKA NIJESU IMALI POJMA DA IMA SRBA VAN SRBIJE!

4 SRPSKA izvora, koji kazuju da Srbi nijesu imali pojma da ima Srba van Srbije. Ima jos dosta ovakvih srpskih izvora! Dakle ovo su SRPSKI izvori, a nesrpskih ima na hiljade!

Arrow Pisanje >Matice Srpske< - 1825. (Ona pojma nema za Srbe u Bosni i Crnoj Gori) provala Arrow Pisanje super-Srbina Ilije Garašanina - NAČERTANIJE - 1844. g. (On pojma nema za Srbe Bosni i Crnoj Gori) provala Arrow Djelo Srbina Martina Segona - 15. vijek (On pojma nema za Srbe u Bosni i Crnoj Gori) provala Arrow Konstantin Mihailović iz Ostrovice: Janičarove uspomene - 15. vijek (Konstantin nema pojma za Srbe u Bosni i CG!)

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

0 Comments

Filed under Uncategorized November 21st, 2006 Kako Srpski istoricari lazu slikovit primjer

Srpska istoriografska skola je nastala sa iskljucivim ciljem da bi varala, a ne da bi objektivno posmatrala istoriju kao nauku. Kako da se pisu istorije i kako treba da izgleda srpska istoriografska skola odredio je Ilija Garasanin u svom >Nacertaniju< dje je dao jasna uputstva. Evo kako je Ilija Garašanin davao uputstva kako da se pravi srpska istoriografska škola, kako da se pisu istorije, da budu “proniciljive i sposobne”, a ne da budu istinite!

——-

“…Na ovo djelo treba osobito vnimanije obratiti i istoriju o kojoj je gore reč dati napisati črez čoveka vrlo sposobnog i duboko pronicavajućeg…” Ilija Garašanin, Načertanije (1844. g.) ——

Sada cemo da vidimo jednu sitnu prevaru, najprizemnije vrste, iz knjige: >Pisci srednjevjekovnog Latiniteta<, koju je izdalo 1996. g. Ministarstvo Kulture Crne Gore. U tom ministarstvu su tada bili dominantni Srbi, na celu ministarstva je takodje bio Srbin, a apsolutnu vlast u CG je imao Momir Bulatovic, takodje Srbin.

U ovom dokumentu iz Kotora iz 14. vijeka, latinska rijec SCLAVO koja ima iskljucivo znacenje SLOVEN, prevedena je kao Srbin ?!

Dakle imate prilike da se uvjerite kakvim se sitnim prevarama srpski “naucnici” bave, radi izmisljanja Srba po Balkanu, radi davanja “naucne” dimenzije njihovim svetosavskim bajkama.

Evo kako se od svetosavskih bajki pravi istorija koju Srbi uce u skolama. I na samo sto je oni uce, vec sire njihove bajke dalje i ubjedjuju i druge narode da su Srbi! Napominjem da ovakvih prevara srpske istoriografske skole ima bezbroj.

_

Iz iste knjige, prevara na isti nacin. Kotorani kazu da karavan ide u zemlju Slovena, a priredjivac ove knjige, koji je iz cuvene prevarantske srpske istoriografske skole, kaze da ide u - Srbiju ?!

Prevara najprizemnije vrste, medjutim na osnovu titula DR, MR, koje po Garasaninovim kategorijama dobijaju srpski “istoricari”, ima ljudi koji su skloni da povjeruju u njihove škrabotine.

U istoj knjizi dje postoje dva prevarantska prijevoda, postoji na vise mjesta i ispravan prijevod, kao ovaj, đe je etnonim SCLAONIS preveden ISPRAVNO kao - SLAVEN (SLOVEN)! Dakle, vidimo kako u jednoj istoj knjizi, jedan isti etnonim se prijevodi kako se ćefne prevarantima iz srpske istoriografske skole. Nekad je ta ista rijec prevedena - Sloven, a nekad - Srbin, kako đe umisle da umetnu Srbe Garašaninovi pitomci.

Natpis na srušenoj crkvi Sv. Šimuna u Tivtu, iz 1316. godine

Ovaj je čak bio ponosni Sloven

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

1 Comment

Filed under Uncategorized November 21st, 2006 Tumacenje/znacenje pojma Srbin(sluge hahahahaa)

Iz beogradskog lista Politika 4. novembra 1988., tumačenje pojma Srbin

Dakle, pojam Srbin je socijalni pojam, a SEBARA NIJE bilo u Zeti i Bosni! Srbi su dakle od starina narod koji ne vezuje porijeklo, vec svetosavlje i u novije vrijeme Vukov vjestacki jezik.

>Mala enciklopedija Prosveta<, o nazivu SEBAR (Srbin)

Giljeljmo Tirski o Srbima

Ovo je iz Monumenta Montenegrina, zbirka dokumenata, do kojih se dolazi po raznim arhivama Evrope.

Contents 1 = 1.1 = 1.1.1 ======== 1.1.2 === 1.1.3 =

[edit] =

Svanteri u tom smislu navodi zabiljesku Giljema Tirskog: »Ovo isto, uzimajuci od Grka, pise Giljeljmo Tirski, u knjizi XX gl. IV, kada je ratujuci dosao sa carem Emanuelom u Srbiju: - Zatim se car neko vrijeme zadrzao u Srbiji, koja je planinska oblast, posijana dubovim sumama, ima teske prilaze i lezi u sredini Ilirije, izmedju Dalmacije i Ungarske, sa ratobornim Srbima, koji su samopouzdani u opasnostima zbog teskih prilaza i neprohodnosti njihove oblasti. Imaju prastare obicaje, a sav ovaj narod vodi porijeklo od onih koji su u tim krajevima, upuceni i dovedeni u progonstvo, bili kaznjeni da sijeku mermer i kopaju rude, pa zato im ime dolazi od ropstva (servitutis). To je, pak, narod surov, bez reda, zivi u planinama i sumama i ne zna za poljoprivredu, ali izobiluje mnogobrojnim stadima sitnih i krupnih grla, mlijekom i sirom, maslacem, mesom, medom i voskom. Oni imaju magistrate, koje nazivaju zupanima, ponekad sluze caru, a ponekad, nadolazeci iz planina i suma, posto su neustrasivi i voinstveni muzevi, pustose citavu oblast oko sebe«.

Citalaca radi da pojasnimo da je Giljeljmo od Tira (1139 – 1186) bio jedan od clanova ugledne krstaske porodice. Rodjen je u Jerusalimu, studirao prava i umjetnosti u Francuskoj i Italiji. Bio je arhiepiskop Tira od 1175. do smrti 29. septembra 1186. godine. Napisao je dva znacajna djela: »Djela istocnih vladara« i »Djela istorije u zemljama preko mora«. Oba su spisa, cim su napisana, prevedena sa latinskog na francuski. Smatra se za jednog od najpouzdanijih poznosrednjovjekovnih hronicara, jer je pisuci svoj istorijski opus bio u kontaktu sa izvorima koji su sada izgubljeni. Imao je izuzetan dar zapazanja i promisljanja.

[edit] =

Dakle, ovom Giljeljmu Tirskom istoričari, vrlo vjeruju! A umro je tačno godine kad su Rašani pokorili Duklju.

Vizantijski Car Konstantin VII Porfirogenit u spisu DAI (De Administrando Imperio) o Srbima

Glava trideset i druga O SRBIMA I ZEMLJI U KOJOJ SADA STANUJU

[…]Srbi (Serbloi) su potomci nekrštenih Srba, zvanih također bijeli, koji žive iza Turske na mjestu zvanom Boiki, gdje im je susjedna Franačka, kao i velika Hrvatska, nekrštena, također nazvana bijela, i u tom su mjestu, dakle, ovi Srbi živjeli od početka. Ali kad su dva brata naslijedili na vlasti svoga oca u Srbiji, jedan od njih je uzeo polovinu naroda te je zatražio zaštitu u Heraklije, imperatora Bizantinaca, i taj isti imperator Heraklija primio ga je i dao mu mjesto u pokrajini Soluna (Thessalonikes), da se tamo naseli, naime Srbiji (Serblia), mjesto koje od toga doba nosi taj naziv. »Srbi« na jeziku Bizantinaca je riječ koja označava »robove«, a na tom jeziku obično se riječju »serbula« označava obuću robova, a riječ »tzerboulianous« označava one koji nose jeftinu, siromašku obuću. Srbi su to ime dobili jer su postali robovi imperatora Bizantinaca. Pa, poslije nekog vremena, ti su isti Srbi odlučili poći u svoje vlastite kuće (vratiti se), a imperator ih je pustio. Ali, kad su prešli rijeku Dunav (Danoubin) oni su promijenili svoje mišljenje pa su poslali jednu molbu imperatoru Herakliju, putem vojnog zapovjednika koji je tada bio u Belegradonu, da bi on njima dao drugu zemlju za naseliti se. A budući da ono što je sada Srbija i Paganija i takozvana zemlja Zahloumon i Terbounia i zemlja Kanalita, bilo pod upravom imperatora Bizantinaca, i budući da su te zemlje bile opustošene od Avara (jer su iz tih zemalja oni istjerali one Rimljane koji sada žive u Dalmaciji i Draču), stoga je imperator naselio te iste Srbe u naznačene zemlje i oni su postali podložnici imperatoru Bizantinaca, a imperator je doveo svećenike iz Rima i njih krstio, i naučio ih da pravilno obavljaju pobožnosti, i poučio ih u kršćanskom nauku.[…] _________________

Prvi put na internetu, velika exluziva, jos jedan dobro skriven dokument iz srpske istorije, dok su nam sve vrijeme prikazivane svetosavske bajke.

Peto, vjerovatno najjace svjedocenje, da Srbin znaci - SLUGA, ROB!

Iz knjige

Evstatije Solunski o Nemanji

Poslije brojnih izvora koji kazu da ime Srbin potice od latinske rijeci Servus = sluga, imamo i ovo svjedocenje. Nijesam imao pojma o ovome, dok prije jedno godinu dana nijesam kupio ovu knjigu. Nikada nijesam naletio na komentar nekog istoricara na ovo Nemanjino insistiranje da ga zovu ROBOM, to jest SERVUS-om. Nemanja zeli da ga zovu upravo onako kako nam Porfirogenit svjedoci - sto znaci etnonim Srbin! Ne znam zasto ubogi hrvatski, crnogorski, bosnjacki istoricari nikada nijesu isticali ovaj dokument, zasto prihvataju svetosavske bajke kao istoriju?? Ne znam, nije mi jasno, kako srpski babolozi, bajkomani sa titulama DR, MR, (K)AKADEMIK mogu besomucno da negirajku sve nesrpsko, a kao odgovor od hrvatskih, bosnjackih, crnogorskih istoricara je - MUK.

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

1 Comment

Filed under Uncategorized November 21st, 2006 Vizantijski istoricar Jovan Kinam o Bosni

Iz knjige

Vizantijski istoričar Jovan Kinam piše zanimljivo o Bosni

Komentar Dr Radoslava Rotkovića

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

0 Comments

Filed under Uncategorized November 21st, 2006 Srbi imaju 50% Turskih gena

Navedeni rezultati genetickih istrazivanja,u kojima se navodi podatak o 50% turskih gena kod Srba u Srbiji, je prenijela Slobodna Dalmacija, su originalno objavljeni u casopisu “Science” 2000 godine,pod naslovom “The Genetic Legacy of Paleolithic Homo sapiens sapiens in Extant Europeans: A Y Chromosome Perspective “,gdje su predstavljeni rezultati genetskih istrazivanja koja su potpisali sljedeci naucnici i naucne institucije:

Ornella Semino,12* Giuseppe Passarino,23 Peter J. Oefner,4 Alice A. Lin,2 Svetlana Arbuzova,5 Lars E. Beckman,6 Giovanna De Benedictis,3 Paolo Francalacci,7 Anastasia Kouvatsi,8 Svetlana Limborska,9 Mladen Marcikiæ,10 Anna Mika,11 Barbara Mika,12 Dragan Primorac,13 A. Silvana Santachiara-Benerecetti,1 L. Luca Cavalli-Sforza,2 Peter A. Underhill,2

1 Dipartimento di Genetica e Microbiologia, Università di Pavia, Via Ferrata 1, 27100 Pavia, Italy. 2 Department of Genetics, Stanford University School of Medicine, 300 Pasteur Drive, Stanford, CA 94305-5120, USA. 3 Dipartimento di Biologia Cellulare, Università della Calabria, 87030 Rende, Italy. 4 Stanford Genome Technology Center, 855 California Avenue, Palo Alto, CA 94304, USA. 5 International Medico-Genetic Centre, Hospital Nol, 57 Artem Str, 340000 Donetsk, Ukraine. 6 Department of Oncology, Pathology and Medical Genetics, University of Umeå, S-901 85 Umeå, Sweden. 7 Dipartimento di Zoologia e Antropologia Biologica, Università di Sassari, Via Regina Margherita, 15, 07100 Sassari, Italy. 8 Department of Genetics, Development and Molecular Biology, Aristotle University, 54006 Thessaloniki, Macedonia, Greece. 9 Institute of Molecular Genetics, Russian Academy of Sciences, Kurchatov Square, 2, Moscow 123182, Russia. 10 Clinical Hospital Center Osijek, Department of Pathology Medical School, J Huttlera 4, 31000 Osijek, Croatia. 11 Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Lublinie-Oddzial w, Zamosciu, ul Legionow 10, 22400 Zamosc, Poland. 12 Samodzielny Publiczny Szpital Wojwodzki im. Papieza Jona Pawla II w, Zamosciu, ul Legionow 10, 22400 Zamosc, Poland. 13 University Hospital Split, Department of Pediatrics, Laboratory for Clinical and Forensic Genetics, Spinèiæeva 1, 21000 Split, Croatia.

http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/290/5494/1155

Kod Hrvata je dominantan Dinarsko-ilirski genotip 45% (oznaka EU7).Cak 71% danasnjih Hrvata ne nose slavenski genotip u sebi, a gotovo polovina ima dinarskoilirsko porijeklo. Ovaj genotip vlada u Bosni i Crnoj Gori a prema nekim jos nesigurnim ispitivanjima kod Srba ga je svega 5%. E sad, kako je tek 16% danasnjih Srba slavenskog genotipa, postavlja se pitanje sta su onda onih 79%???? Ovdje se radi o Srbima iz Srbije, jer Srbi iz Bosne pokazuju prisutnost dinarskoilirskog genotipa.

Zacudjujuce je da je Altajsko-Anatolski tip HG-2 u Evropi najveci kod Srba(49%) i Bugara(42%), te kod Turaka i Turkmena u prednjoj Aziji. Takodjer nije cuditi da je Berberski (Afro-Hamitski) tip HG-21 u Evropi najzastupljeniji kod Porugalaca, jer su Berberi stoljecima tamo vladali, ali od kud taj genotip kod Srbijanaca(13%) i Bugara(17%

Dakle, posto originalni Protohrvati nisu dinarskoilirskog porijekla, postavlja se pitanje ko su onda? Ocigledno je, a sto se dugo i pretpostavljalo, da su Protohrvati bili manjinsko pleme koje je pokorilo domorodacko ilirsko stanovnistvo.

Ko su bili Protosrbi? Indicije vode na zakljucak da su i Srbi bili jedno slavensko pleme koje je nastanilo podrucja juzno od Dunava, ali mal postotak od svega 15% slavenskog genotipa iznenadjuje. Znaci da su i Protosrbi bili jedno manje pleme koje je vecinskom stanovnistvu nametnulo vlast, ali kome?

Zanimljivo je da je prakeltski genotip EU19 podjednako zatupljen i kod Srba (Srbijanaca) i kod Hrvata. Kod Hrvata 10%, kod Srba 11%, a kod Bugara 17%. Genetski su Srbijanci nekako najblize Bugarima odnosno Bugari njima. Velika zanimljivost je da Bugari cak u 88% nisu slavenskog porijekla.

Jos jedan zanimljiv link koji se tice navedenih podataka (PDF-format)http://www.journals.uchicago.edu/AJHG/journal/issues/v67n6/002082/002082.web.pdf

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

0 Comments

Filed under Uncategorized November 21st, 2006 Borislav Cimeša: Neki običaji kod Srba, ANTINOMIJE ETOSA I INTERESA

Borislav Cimeša: Neki običaji kod Srba, ANTINOMIJE ETOSA I INTERESA

Borislav Cimeša

Licimo li vise na svoje oceve ili na Turke, pitao se, svojevremeno jedan od rijetkih srpskih intelektualaca kritickog misljenja, Petar Džadžić, aludirajuci pritom na zakon prve bracne noci, dok izrazita vecina njegovih sunarodnika i danas u duhu velikosrpske hobotnice atribuira i pokusava asimilovati sve crnogorsko, a posebno crnogorski eticki kodeks.

Paradoks je potpun: Crnu Goru i Crnogorce protiv kojih su vjekovima ratovali priznaju Turci, ali ne i njihovi visestoljetni podloznoci Srbi. Turci su na 3. medjunarodnom simpozijumu balkanske turkologije u Kotoru (9-12. 9. 2003) priznali crnogorski jezik koji Srbi negiraju. I ne samo to. Srbi prisvajaju i svojataju sve crnogorske vrijednosti iako se ne moze negirati i asamilovati nepostojece. Uz sve ostalo, na njihovom udaru nasao se i crnogorski eticki kodeks.

Liseni eticke tradicije i optereceni hipotekom i komleksom zakona prve bracne noci (Ius Primus Nocti) potomci turske raje stavili su vodanje konja i opanaka, dok im se Turcin nasladjivao zenama, pod cenzuru. Vodanje konja i opanaka naknadno je praceno debelim mukom i sakrivanjem autenticnih svjedocanstava u iluziji da sve sto je sakriveno nikada nece izaci na svjetlost dana. Turski izum je bio: uzmi Srbinu zenu i imanje! Svetozar Markovic je pisao da Turci smatraju Srbe svojim imanjem. U tom smislu podigli su najperverziju gradjevinu svijeta - Cele kulu. Ali prije toga potpuno su unistili elementarni ponos srpskog naroda o cemu postoje brojna svjedocanstva. U “Madjarskoj hronici” opisuju se tatarski odredi turskog askera koji “Djevice i privlacne zene sa ljepote svoje ili sa cvijetne dobi sacuvali su za svoj razvrat, strahovito ih mucili i silovali. Pred muzevima su izvodili nasilje nad njihovim zenama, a zatim oceve primoravali da skrnave rodjene kcerke”. U jednoj turskoj hronici iz 15. vijeka stoji zapisano: “Od Srba oduzmi dvoje jedno je kcerka, drugo je imanje”. Ivo Andric u prozi “Mustafa i Madzar” rekonstruise orgije sa najmladjima, dok Lazar Arsenijevic Batalaka u svojoj “Istoriji srpskog ustanka” opisuje neobican obicaj, “Igra kraljice”, kojim se upotpunjavao Ius Primus Nocti. Najpoznatiji izvodjac erotskih bizernih igara u stilu Markiza De Sada, bio je brat Kucuk Alije Sali-Aga. Tri zene, kralj, kraljica i barjaktar zapocinjali su orgiju sa njim, hranjenjem, napajanjem i tetosenjem, pa bi onda kralj i kraljica smjestile se pored njega ili u njegovo krilo i ugadjali mu na sramotu cijelom sakupljenom narodu. Kraljice bi ga ispracale iz sela u selo ustupajuci svoje mjesto tamosnjim kraljicama, i tako u nedogled. Etnolog, geograf i antropolog Jovan Cvijic pisao je, zato, da konkubinat srpskih zena i Turaka nije zazoran. Konkubinat, incest i haremluk postali su temeljni obicaji srpske tradicije ispunjene moralnom hipokrizijom i kozmetikom.

O mnogo cemu od vec pomenutog progovorio je Petar Dzadzic u “Homo Balkanikusu - Homo Heroikusu” i u svojim radovima (Istok, 13/1995/36-37).

I pored toga, Srbi imaju obraza da svojataju crnogorski etos iako su od njega daleko koliko sloboda od ropstva. Dok je tradicionalni crnogorski eticki kodeks sublimiran u pojmu cojstvo, uvazavao nacelo “Sve za obraz, a obraz nizasto”, srpski hipokritizam je postulirao interes. Tako su se sucelili etos i interes, sloboda i ropstvo, uzvisena crnogorska istorija i tradicija rascovjecenog srpskog covjeka. Pripadajuci turskom etickom sistemu nasilja i bescasca i uzimajuci ga za svoj, jer drugog nijesu ni imali, vidjeni ustanici srpski, predvodjeni Crnim Djordjem i kodzom Milosem, svi bez izuzetka, lise Petra Dobrnjca, otvorili su hareme. Preuzimajuci turske obicaje i sami su postajali “Turci” na djelu. Nasuprot njima, stoji crnogorski eticki kodeks u kojemu svaki pojedinac zna napamet vise pasova svojih predaka sto je za srpskog hipokritu nemoguce, jer, ko je njegov otac? Licimo li vise na oceve ili na Turke ponavljao je, pitajuci se, Dzadzic ( C.D.).

Kod Crnogoraca, to dolazi otuda, “sto on kada stupa u brak dobro pazi od koga uzima svojeg bracnog druga, odnosno udavaca da je buduci suprug od dobrog i cistog soja” (Milivoje Matovic, O rasnoj teoriji Crnogoraca, Zeta 27. 4. 1941. br. 16. str.2.). Obije strane su pazile da je supruznik od dobre kuce, kakvi su mu bili preci, ne samo da li su bili dobri junaci, nego i da li je ko “U famelji bio mucan (bolestan) od franze (sifilisa), jektike (tuberkuloze), je li ko u lance vezan itd. Negativni inace rijetki slucajevi su se izbjegavali”, a incest je bio onemogucen (isto).

Sveta autokefalna Crnogorska pravoslavna crkva svojim kanonima nije dopustala stupanje u brak rodjaka do 7. pasa (isto). Da je rz crnogorski posve suprotan interesu srpskom, najslikovitije docarava komparacija dvije majke. One, srpske o kojoj pise Vuk Karadzic i one crnogorske koju slika Marko Miljanov. Vukova daruje Turcima kcerku da spase zivot sinu, a Markova od Turaka uzima sinovljevu glavu ostavljajuci im zadnjicu. Naime, ona u izuzetnoj prici svjetske literature saznavsi od turskog pase za sudbinu jedinca odgovara: “Paso, daj ti mene njegovu posjecenu glavu, a eto tebe zadnji dio”.

Razvratna Srpska princeza i turska sultanija Olivera koja pociva u grobnici srpskih princeza u Bursi, pored Bajazita, nije metafora srpske zene, kao sto incestuoznost, haremluk, konkubinatstvo i hipokritizam nijesu srpsko nasljedje iskljucivo turske epohe. I prije Turaka interes je bio definicija srpskog etosa. O srpskim princezama i zenama Nemanjica i uopste zenskom svijetu srednjevjekovne Nemanjicke epohe pisalo je vise autora iz Srbije. Pisao je ubjedljivo i S. Zivkovic.

Uostalom, incestuoznu i razvratnu “eticku” prirodu i karakter srpstva ovjekovjecila je i beogradska “Politika”, tekstom o snohacestvu. “Snohacestvo (od staroslovenske reci snha, to jest zena bratovljeva i sinovljeva) oznacava seksualni odnos svekra i snahe u seoskim sredinama u kojima su bili u obicaju maloletnicki brakovi. Naime roditelji su maloletnog sina zenili devojkom zrelom za udaju i sposobnom za rad. Selo i porodica su prihvatili snohacestvo do punoletnosti muza.” (Politika, broj 28752, god. hc, 26. 10. 1993. str22). Ovaj obicaj, zakljucuje Politika, “sacuvao se u nekim nasim krajevima do nasih dana”. Medjutim, ovdje nije u pitanju samo maloljetnicki brak sa socijalnom notom i razlogom. U pitanju je dublja tradicionalna incestuozna etnogenezicka obicajnost. Snohacestvo se odnosi na punoljetne supruznike o cenu svjedoci i poznata pjesma: ” Brate moj / moje zene sin/ trci, reci ocu/ da mu ide sin.” Pjesmu je pjevao mladji sin, koji je brat po ocu svojem starijem bratu ponavljajuci ove izgovorene stihove starijeg brata, kada se ovaj vracao iz vojske, za koje vrijeme je njegov otac zivio sa snahom u bracnim odnosima svojevrsnog konkubinata. Tako je mladji brat (ponavljac bratove pjesme) svojem starijem bratu (povratniku iz vojske) bio i sin po zeni. Dok su Crnogorci isli u vojsku ili na vojnu, a zene su ih pritom pratile s tainom, dotle u srpskom slucaju, u incestuoznom snohacestvu, svojevrsnom konkubinatu zive snaha i svekar.

Eto i zato, pored ostalog, Crnogorci ne mogu biti Srbi, bas kao i zbog lapota. Lapot je obicaj oceubistva ostarijelog roditelja iza ili iznad kuce tvrdim predmetom (najcesce sjekirom po vratu) o cemu je ostalo potresno svjedocansvo sublimisano istoimenom pjesmom Radivoje Lole Djukica. I zbog lapota, Crnogorci ne mogu biti Srbi, a crnogorsko cojstvo i eticki kodeks srpstvo, kako to ovih dana zagovara jedan kvazni sociolog iz Podgorice. Jer Crnogorski eticki kodeks upravo velica do kulta, domacina kuce, glavu familije, najstariju musku glavu. Za razliku od ovoga, srpski hipokritizam ne moze se opravdati ni komenveltovskim srpstvom kao eventualnim nosiocem obicaja lapota, posto posrbljavanjem drugih naroda i preuzimanjem eventualnim od njih ovog zlocinackog obicaja ne opravdavaju se za ucinjeno. Samim posrbljavanjem drugih, Srbi su izvrsili lapot (krimen covjekoubistva) nad drugim narodima. Otuda su oni nosioci ovog obicaja.

Od niza drugih etickih pravila i obicaja kojima se antipodno razlikuju etos i interes, odnosno Crnogorci i Srbi, pomenimo samo jos nekrofiliju i panadjure kod Srba. O tome je ponesto zapisao kulturolog i pisac Ivan Colovic baveci se srpskom fenomenologijom u radu o divljoj knjizevnosti (“KNJIZEVNOST NA GROBLJU”). Naime, srpske posmrtne pocasti i parastose dopunjuju lukulske gozbe na groblju i grobu sahranjenog, cime su svojevrsni pandjuri uz cjelokupni jelovnik nacionalne kuhinje u dubokoj opreci sa uzvisenim duhovnim karakterom crnogorskog zaljenja mrtvaca, lelekom, tuzbalicom, korotom i dostojanstvom korotnika i saucestvujucih pratilaca. Radjano na nasilju da bi i samo postalo zrtva nasilja, srpsko eticko iskustvo koje se zove interes, susta je suprotnost realnog i metafizickog, tradicionalnog crnogorskog etickog kodeksa-cojstva i njegovog dostojanstva, uzvisenosti pravde i pravice, filantropije i istine. Uprkos brojnim degradacijama, degenerisanju i devastiranju u turbulentnom dvadestom vijeku, crnogorski eticki kodeks je opstao o cemu svjedoci i nedavna burna proslost kada se on samopotvrdio kroz otvorenost, toleranciju, suzivot u razlikama, velikodusni samozrtvujuci odnos prema izbjeglicama i nevoljnicima iz drugih zemalja okruzenja i u spasavanju od genocida i holokausta 1999. g. Albanaca sa Kosova, potomaka epohalnog Kanona Leke Dukadjinija. Urusavan spolja i iznutra denacionalizatorskim nasrtajima na eticko i etnicko bice i duh Crnogorstva, Crnogorski eticki kodeks i crnogorski narod i pored svih devijacija i danas pripadaju najuzoj porodici nacionalnih entiteta medjunarodne zajednice sa najuzvisenijim moralom. _________________

Velikosrpski mitovi i obmane

Borislav Cimesa ANTIEVROPEIZAM SRBIJE

Verbalno se izjasnjavajuci za Evropu (zvanicna) Srbija radi suprotno. Njeno bjekstvo od Evrope u ime priblizavanja Evropi nije nista drugo do strah od civilizovanog zivota, demokratije i evropskih dijalogika.

Ovih dana ponovo su se culi prijeteci tonovi Beograda u stilu: »Crna Gora ne moze u Evropu prije Srbije«, a zatim, »Crna Gora ne moze u Evropu bez Srbije! Ili: »Nezavisna Crna Gora je njena propast! Ona moze u Evropu poslije Srbije!« (ako prije toga ne propadne). I niz slicnih. Nosioci ovih prijetnji su oni zvanicnici koji se zaklinju u odanost Staroj Gospodji Evropi, a istovremeno poricu i sebe i nju odbijajuci saradnju sa Hagom. Otkuda i zasto takve srpske dvolicnosti i disonance? Odgovore na ova pitanja potrazicemo u kratkom pregledu istorije srpske duhovnosti.

Srpska istorija antievropejstva

Visevjekovna turska okupacija Srbiju je udaljila od Evrope. Umjesto Evrope Srbiji je donijela Aziju, namjesto magna carta libertatum darovala joj je ius primus noctis (zakon prve bracne noci), porez na trosenje zuba (turskih begova koji su se sladili srpskim dobrima). Zato nije ni cudo sto je evropeizam vjekovima bio tudj srpskom umu. Devetnaesti vijek preko hatiserifata doveo je do kupljene srpske slobode. Srbi su svoje (Karadjordjevu) glave posjecene kumovskom rukom za svijetle vladarske krune u torbi u Stambol nosili. Turski orijent je uveo nasilje i ropstvo kao zakon jacega otkuda se rodila srpska pritvornost, prijevarnost, patologija i zatvorena misao. Srpski duh se zahvaljujuci turskom orijentu konstituisao kao duh palanke (od turske rijeci palankah – tvrdjava u duhu okrenuta prema spolja bodljama). Iz takve tradicije nastao je i konstantimizam, odnosno, on se produzio kao metafora za perfidne ili ucene razgovore i pregovore koji nikada ne dovode do sporazuma. Prica bez rezultata postala je sinonim srpskog pregovarackog duha prevare. Protivzapadnjastvo i antievropeizam postaju osnovne poruke i dominantne ideje srpskog pjesnistva, religijske, politicke i teorijske misli u vise od potonja dva vijeka. Iako je i sam isticao zapadnjacku kulturu Skerlic je Evropu poistovjecivao sa dekadenstvom, a Zapad sa »tudjinstvom« (u clanku JEDNA KNJIZEVNA ZARAZA, 1908). Romanticar Djura Jaksic kao HADZI DjURO JOVIC napisao je OSVECENO KOSOVO 1913. likujuci nad Turcima nakon balkanskih pobjeda i protiveci se duhu Evrope. Za Jaksica je, kako veli pjesnik Dragutin J. Ilic, osnivac lige DRUSTVO VELIKE SRBIJE covjek moguc kao SRBIN ili cudoviste. Ako nije Srbin covjek je ne-brat, dusmanin (R. Konstatinovic, Filosofija palanke, Beograd 1981, str. 238 –239). Srpske svjetitelje velica i Jovan Ducic, a to su srpski vladari zatvarajuci duh u retortu Velike Nebeske Srbije (Kultura naseg seljaka, Nase selo 1930). Svetislav Stefanovic je propagirao STO SMO RODU (SRPSTVU) TO SMO BOGU BLIZE (Misija, Srpski narod, 23. I 1943/44) i Desanka Maksimovic i Jela Spiridonovic Savic su uoci II svjetskog rata propovijedale i pjevale predajuci se Bogu kao srpstvu. Za Petra Kocica Bog je Srbin. Rade Drainac u doba hipnizma propovijedao je »balkanstvo« (citaj svetosrpstvo). Antievropejski iracionalizam sirio se od dr Milosa Djurica do Vladimira Vujica, Dvornikovica, Slankamenca, Ristica. »Nastasijevic nije trazio pesmu nego rod« (citaj srpstvo), veli za njega Konstantinovic (c.d. 293). Rakicev palanacki pseudo-aristokratizam vodio je Vizantiji (isto, 315). Koncept srpske organske kulture upotpunio je i nazdravicar u novom sremskom kolu pjesnik Radovan Kosutic. Zato Konstantinovic s pravom zakljucuje: »Gde je duh palanke tu je bestelesnost ili telo pornografije.« (isto, str. 340). Zatvoreni svijet su podrzavali i podrazavali i Dis i spiritista i ideolog atentata i anarhizma Dimitrije Mitrinovic. Panhumanista Milos Djuric je ustvrdio da ce »Srbin da resava ne samo smisao Srbina, nego i Svecoveka. Vreme je da Srbin udje u plan kosmosa i da pokuca na dveri vecnosti.« (isto, Filosofija panhumanizma, 1922). Ali srpski ulazak u Kosmos Djuric nije vidio preko Evrope niti kao put u Evropu. Zato je Velibor Gligoric pisao u clanku NEOHUMANISTI (Stozer, IX-X 1931) da »Milos Djuric bi Bergsonu dao buzdovan Kraljevica Marka da potuce sve Latine«. Djuric u VIDOVDANSKOJ ETICI (Vihor, 1914) apsolutizuje srpski iracionalizam kroz srpsku narodnu pjesmu. On, Justin Popovic i Nikolaj Velimirovic se povode za Kajzerlingom i Osvaldom Spenglerom autorom poznate studije »PROPAST ZAPADA«. Nasuprot tome isticu mesijanstvo Srbije tj. Balkana. Po njima Balkan nije Evropa i zato on ne zna bolijesti Evrope. Nesposoban da prihvati zapadno-evropsku civilizaciju, Vladimir Dvornikovic Srbima pripisuje i propisuje istu takvu usmjerenost ali i sjajnu buducnost. Slijedili su ga Vladimir Vujic i dr Ksenija Atanasijevic. Jos 1915. Nikolaj Velimirovic je kliktao: »Evropa je na svrsetku svoje istorije i mora traziti svjetlost na Istoku. Evropa je velika grjesnica. Svjetlost Evrope je sijanje stvari, a ne dusa. Indija dade Budu, Arabija Muhameda, Palestina Isusa, Persija Boga svjetlosti Mitru a Evropa ne dade nijednog Bogocovjeka, nijednog Boga« (Pijemont 1915, isto, Vjesnik, 24.9.1915, str. 1 i 2). Isti pamflet je zakljucio: »Nauka je vodj slijepih. Nauka je strucno zanimanje Evrope«. Justin Popovic u clanku IZMEDjU DVAJU KULTURA, EVROPSKE - COVECANSKE I SVETOSAVSKE – BOGOCOVECANSKE, Narodna odbrana, 4. novembar 1928. je pisao: »Evropa je mrtva. Evropa je groblje. Evropska kultura izgubila je boga. Evropski bog je mrtav. Evropa ne pati od ateizma vec od politeizma. Posto je izgubila boga ona je od filosofije, tehnike, politike stvorila idole. Ipak njeno najvece zlo je humanizam, a zlo ovoga zla je relativizam, u posljednjoj liniji svojoj humanizam je nihilizam« (citirano djelo). Prvos Slankamenac, Ljotic, Jonic, Drainac koji je htio da se od Evrope gradi Kineskim zidom, Momir Nikolic, Miroslav Spalajkovic, Milan Nedic, Spasoje Vasiljev, Zivko D. Petkovic, Stevan Moljevic, Dragisa Vasic, Ratko Parezanin i mnogi drugi sa vecinske srpske desnice samo su nastavili doktrinu velikosrpskih iracionalista i antievropejstva. Prije R. Djisalovica i Dimitrija Najdanovica u srpskom antievropejstvu i poetici srpskog nacizma najdalje su otisli zenitisti Ljubomir Micic i Branko Poljanski. U programskoj zenitistickoj pjesmi »Varvarska kajgana« Micic je decidan i iskren: »Ispicemo deset akova zvezda / I pojesti hiljadu vagona srpskog neba / Ako balkanske oci ne iskljuju mozak zapadne kulture / Ako istocne duge ne polocu evropsku krv« (Lj. Micic, ANTIEVROPA, Beograd, 1926). Za zenitiste i njihovog ideologa Micica srbozderski Zagreb je centar kulturnog sveta, Evropu karakterise Sifiliskultura, a Balkanski Barbarogenije ce izlijeciti degenerisanu k.urvu Evropu koja se pro.urvala (Zenit, br. 41/1926). Evropi je posvetio psovacku poemu STOTINU VAM BOGOVA. U antievropskoj poemi AEROPLAN BEZ MOTORA istice se kao “borac protiv degenerisane evropeizacije Balkana kojoj je balkanskim Barbarogenijem suprotstavio BALKANIZACIJU EVROPE” i to iste one Evrope koja je njegovo Srbijanstvo i Veliku Srbiju” uvela u provaliju patnje i zemaljskog pakla na Balkanu” i razapela “na onaj cuveni krst po imenu Albanija!” (Zenit 41/1926). I da ne nabrajamo dalje brojne predstavnike antievropske srpske misli. Jer, lakse je pobrojati one koji to nijesu (nadrealisti, postmodernisti i mala grupa savremenih pisaca). Zato, treba li jos nekoga da cudi sto politicka i misao uopste u Srbiji i danas povladjuje ovim svojim uzorima. U istoriji Srbije uvijek je narodnjacka protivreformska misao dominirala nad civilizovanom, gradjanskom i proevropskom ideologijom.

Dijalogike Evrope

Gledajuci u francuskoj revoluciji “prekrasnu zoru novog dana” Hegel je vizionarski prognozirao da Evropu cini smjena vlasti i opozicije, da princip atoma organizaciji ne dopusta cvrstinu tako da se nastavlja gibanje i nemir. Oni se nastavljaju u smislu permanentnog dijalogickog vrenja. Kroz praksu permanentnog dijalogickog vrenja Evropa se uvijek iznova sabira za realizaciju pojma slobode kao istine svoje zivotnosti i karaktera u kojem, hegelovski misljeno, svjetski duh nalazi svoju domovinu i proizvodi dovoljno jedru i opstu svijest o laznim rjesenjima i Mesijama i dovoljno velikim zaduzbinama koje u sebi ujedinjuju cuvanje i pripreme buducih preobrazaja. Po Edgaru Morenu osobenost evropske kulture je u snazi njenih dijalogika; one se vrtlozno povezuju i suprotstavljaju: religija i um, vjera i sumnja, mit i kritika, empirija i racio, egzistencija i ideja, posebno i opste, filozofija i nauka, staro i novo, tradicija i evolucija, reakcija i revolucija, individua i kolektiv, imanencija i transcendencija, hamletizam i prometeizam, kihotizam i sancopansizam itd. itd. Posebno mjesto medju ovim dijalogikama pripada dilemi demokratija ili totalitarizam. Zastrasena zivotom i slobodom, svijescu o nepristajanju Evrope na “mega smrt”, Srbija se najvise plasi evropskog pronalaska zajednistva sudbine i evropske odluke “ne umrijeti ne samo zooloski, nego ni politicki, kulturno, ni intelektualno”. Srbija nije navikla na dijalogike i njihova gibanja i nemire. Ostala je jos uvijek u sferi prijetvornosti i autoritarnih monologika. Otuda ona nema sluha ni za manje ni za vece od sebe. Ni za Crnu Goru ni za Evropu. Zato je svaka dijalogika odnosno politicki ili drugi dogovor i sporazum sa njom jos uvijek nemoguc.

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

0 Comments

Filed under Uncategorized November 21st, 2006 Cosic:Lie as a trait of our patriotism-laz kao vid patriotizma

Dobrica Cosic bivsi Jugoslovenski predsjednik

“Lažemo da bi smo obmanuli sebe, da utešimo drugog; lažemo iz samilosti, da nas nije strah, da ohrabrimo, da sakrijemo svoju i tudju bedu, lažemo zbog poštenja. Lažemo zbog slobode. Laž je vid našeg patriotizma i potvrda naše urodjene inteligencije. Lažemo stvaralacki, maštovito, inventivno.”

“We lie to deceive ourselves, to console others; we lie for mercy, we lie to fight fear, to encourage ourselves, to hide our and somebody else’s misery. We lie for love and honesty. We lie because freedom. The lie is the trait of our patriotism and the proof of our innate smartness. We lie creatively, imaginatively, inventively.”

Dobrica Cosic Former Yugoslav President “The Divisions”

Ovim je zaista sve receno, Bravo Cosicu

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

0 Comments

Filed under Uncategorized November 21st, 2006 Niko zapadno od Tara/Drine se nije deklarisao Srbinom

Do 1918. godine skoro se niko zapadno od Tara-Drina nije deklarisao kao Srbin. Nikada tokom istorije nisu postojali Srbi ijekavci. Oni su izmišljeni 1918. godine, o cemu imamo dokumenta za sva vremena. Blistava istoijska, smrtno ozbiljna dokumenta.

www.cyberbulevar.com/foru…92&start=0

www.durmitorcg.com/forum/…29&start=0

Tvorac programa Velike Srbije, jedan od najvecih Srba u istoriji - Ilija Garasanin, nije znao za bilo kakve Srbe u Bosni i Crnoj Gori! Poslusajmo njegove rijeci, vrlo jasne:

„…Na istocnog veroispovedanija Bošnjake veci upliv imati nece biti za Srbiju težak zadatak…” Ilija Garašanin, Nacertanije (1844. g.)

A evo kako je Ilija davao instrukcije ne da se pisu istinite, vec proniciljive i sposobne istorije! Vjerovatno je zato Dobrica Cosic rekao da je u Srba laž najveca vrijednost.

—– „…Na ovo djelo treba osobito vnimanije obratiti i istoriju o kojoj je gore rec dati napisati crez coveka vrlo sposobnog i duboko pronicavajuceg”… Ilija Garašanin, Nacertanije (1844. g.) ——

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

0 Comments

Filed under Uncategorized November 21st, 2006 “Srbi svi i svuda” Ilija Garasanin i razne obmane by Dukljanin

Gospodo, prikazacu vam neka spektakularna dokumenta, mislim da ce ih na ovom forumu lako razumjeti ali moram da napisem mali uvod, red je, jer ima i onih kojima nista nece biti jasno.

U 19. vijeku da bi konstruisao i napravio srPsku naciju Vuk Karadzic je morao da konstruise jezik, da napravi novi vjestacki jezik, da bi se mogli razumjeti i pravoslavni u Dalmaciji i pravoslavni u Nisu. Kad je to uradio tadasnja srpska i tadasnja hrvatska elita su prihvatile taj jezicki model da se uci u skolama. Zatim je Vuk Karadzic proglasio manje-vise sve Balkance za Srbe, to jest izmislio je Srbe preko Drine, u Crnoj Gori itd… Vuk Karadzic je Srbe posvuda po Balkanu promovisao u tekstu “Srbi, svi i svuda” da bi taj tekst razradio Ilija Garasanin u tekstu “Nacertanije”. To su u stvari dva programa po kojima je konstruisana srPska nacija.

Evo ta dva programa, po kojima je napravljena nova srpska nacija.

SRBI, SVI I SVUDA! i Načertanije

Ova nacija je uzela ime po nekakvim srednjevjekovnim Srbljima sa kojima barem 85% danasnjih “Srba” nema nikakve veze. Te srednjevjekovne Srblje su Turci davno zbrisali, i oni su se jos 1690. odselili u poznatoj seobi Srbalja za danasnju Vojvodinu. Uza Srbija je tada ostala prazna o cemu nam svjedoci poznati srPski istoricar Vladimir Corovic evo i teksta sa zestokog velikosrpskog sajta www.srpsko-nasledje.co.yu…le-07.html

Takodje o tome kako je poslije 1690. naseljavana uza Srbija vrlo cinjenicno pise Mile Nedeljkovic, uz obilje njegovih budalastih-nebuloznih opservacija. Taj feljton sam skinuo i postavio na ovom mjestu. www.montecafe.com/users/f…php?t=1225

Kljucne su stvari. U 19. vijeku su izmisljena dva termina: SRPSTVO i SRPSKE ZEMLJE. Ja nikada u zivotu nijesam cuo za Bosnjastvo, Hrvatstvo, Bugarstvo, Madjarstvo, Njemstvo… Termin SRPSTVO je termin za osvajanje tudjih krajeva. Nikada, prije 19. vijeka ni teoretski, a prakticno prije 20. vijeka, nijesu postojale SRPSKE ZEMLJE, sto ce reci nijesu postojali: Srbi Dalmatinci, Srbi Krajisnici, Srbi Makedonci, Srbi Bosnjaci, Srbi Hercegovci, Srbi Crnogorci… Postojali su i tada i danas jedino Srblji - Srbi. Ovi koje sam naveo prije su jednostavno izmisljeni. Nemojmo zaboraviti da se Lazar Hrebeljanovic koji je poginuo 1389. na Kosovu, potpisivao na svim dokumentima kao >GOSPODAR VSEM SRBLJEM<, a nije imao nikakvu vlast u Zeti i u Bosni! Prema tome moze neko izmisliti termine poput Hrvati Njemci, Hrvati Madjari, Hrvati Pakistanci ali u sustini to ne znaci nista. Moze neko izmisliti termine Bosnjaci Makedonci, Bosnjaci Rumuni, Bosnjaci Srbi ali ni to ne znaci puno. Nemojte medjutim zaboraviti da su termini Hercegovacki Srbi, Bosanski Srbi, Dalmatinski Srbi, Crnogorski Srbi ponovljeni barem 1 milion puta i da su nam jako usli u svijest ti termini.

A sad cu vam pokazati americka imigraciona dokumenta koja su sastavljali Americki sluzbenici na ELLIS ostrvu ispred Nju Jorka. Dokumenta su sadrzavala rubriku o drzavi iz koje imigrant dolazi i rubriku sto je po narodnosti-etnicitetu. Americki sluzbenik je te rubrike popunjavao na osnovu SVOJEVOLjNOG izjasnjavanja imigranata. Ja sam ta dokumenta dugo gledao, i nemojte ni za trenutak da pomislite da postoje neka jaca istorijska dokumenta od tih dokumenta. To su smrtno ozbiljna dokumenta, na osnovu takvih dokumenta se pise istorija, a nemam nikakve sumnje da ce tim dokumentima biti posveceno puno radova u buducnosti, puno radova ex-yu istoricara.

Sada cete da vidite kako je DIOCLEANO ovim topicom kao $ekirom po$ekao sve srpske bajke. Bojim se da neki koji postuju na ovom forumu ne izvrse samoubistvo kad pogledaju kako im se đed izjasnjavao. Crying or Very sad

Tesla Petar iz Vojnica izjasnio se kao Hrvat u horizontalnoj rubrici pod rednim brojem 9 race or people, izjasnio se da je Hrvat po narodnosti! Prezime Tesla vam zvuci poznato? img483.imageshack.us/img4…vat5zj.gif

Skinuo sam i dva dokumenta iz vremena kad nije postojala jasna i nedvosmislena rubrika race or people.

Ovdje imamo Tesla Petar iz Vukmanica img483.imageshack.us/img4…vat6zz.gif

Evo originalnog dokumenta u kojem se nalazi Tesla Mile img483.imageshack.us/img4…vat6tl.gif

Postoji jos Tesla koji su imigrirali u Ameriku i svi se prije 1918. izjasnjavaju, koliko sam ja vidio, kao Hrvati. Prema tome u sustini nije ni vazni kako se Niikola Tesla izjasnjavao, ako su mu se svi rodjaci izjasnjavali kao Hrvati. Ako je on prihvatio ideologiju SRPSTVA ne znaci da je bio etnicki i porijeklom Srbin.

Ovdje imamo jedno unikatno prezime koje je nosio i predsjednik skupstine “drzave” SAO Krajine, prezime Paspalj. U istom ovom dokumentu imamo i neke ljude koji su se izjasnili kao Hrvati a zovu se Jovan i Jovo sto ne bih rekao da su hrvatska imena, po sadasnjem razumijevanju Hrvata i Srba u vezi tih imena. Neki Paspaljev rodjak ne tako davno izjasnio se da je drzavljanin Madjarske, a da je Hrvat po narodnosti-etnicitetu! img505.imageshack.us/img5…ati9kf.gif

Imamo ovdje i takodje prezime za koje bih rekao da nije cesto, prezime Martic, jedan takav koji je Hrvatskoj dosta jada zadao, a neki rodjak Jovan mu se fino ovdje izjasnio kao Hrvat! Ima tu jos dosta pravoslavaca koji se izjasnjavaju kao Hrvati. Cak su u ovom dokumentu naveli drzavljanstvo nepostojece-Hrvatsko, izgleda da su bili ponosni Hrvati, cim nijesu stavili Austria ili Madjarska kao drzavljanstvo. img505.imageshack.us/img5…vat8qf.gif

Ovdje imamo dokument o nekom Pupinu? img361.imageshack.us/img3…pin6hj.gif

Srbi su proglasili za svog pisca, za Srbina, pisca Vladana Desnicu, sa cim se njegovi preci sigurno ne bi slozili, te tako imamo Desnicu Jovana, iz, ni manje ni vise sela Srb, koji se izjasnio da je Hrvat! Takodje u istom dokumentu ako dobro citam su i druga vrlo poznata ‘’srpska” prezimena Rašković i Dubaić svi iz Srba, upisali drzavljanstvo Mađarsko, a narodnost-etnicitet Hrvati! img505.imageshack.us/img5…vat6gx.gif

Neki Rašković iz Benkovca rođak onog Jovana Raškovića političara, državljanstvo Mađarsko, narodnost Hrvat. img451.imageshack.us/img4…vac2it.gif

Ovdje imamo Desnicu Stojana, Davidovic Jovana, Škrbića i druge koji su upisali da su državljani Austrije, a da su Hrvati po narodnosti. img505.imageshack.us/img5…vat4gd.gif

Ovdje imamo pravoslavce: Tišma Jovo, Uzelac, Rađenović, Desnica, Dragićević, Delić, svi po narodnosti Hrvati, državljanstvo mađarsko. Ispod njih Vukadinović Mile iz dryave Bosne, narodnost Hrvat. img505.imageshack.us/img5…vukadi.gif

Ovdje imamo nekog rođaka od poznatog ratnog huskača Velikosrbina, pisca i slikara Moma Kapora. Rođak mu se u ovom dokumentu izjasnio kao Bošnjak/Bosanac iz Mostara! img505.imageshack.us/img5…nac8wv.gif

Evo ga i Kapor Milan po narodnosti Hercegovac img505.imageshack.us/img5…vac1wu.gif

Našao sam i rođaka najvećeg balkanskog zlikovca, neki Božo Mladić koji se popisao kao državljanin Austrije, a po narodnosti da je Hercegovac! Tako se isto izjasnio i neki Buha u ovom istom dokumentu, a mislim da je bio do nedavno na političkoj sceni neki “srpski” političar Buha. img505.imageshack.us/img5…herceg.gif

Nasao sam i rođaka poznatog “srpskog” pisca Petra Kočića, neki Kočić Sava, on međutim nije smatrao da je Srbin, već je smatrao da je Hrvat! Imamo tu jos neke očigledno pravoslavce koji su se izjasnili kao Hrvati img505.imageshack.us/img5…ati0kv.gif

Evo jos jedno dobro znano, jedinstveno prezime - Šantić, ova dvojica međutim nijesu znala su Srbi, kao onaj pjesnik Aleksa, ovi su se smatrali Hercegovcima. Šantić Ivan i Luka - Hercegovci po narodnosti, državljanstvo austrijsko. img505.imageshack.us/img5…usovic.gif

Evo ga i Šantić Ćirilo(!!), država Austria, izjasnio se kao Dalmatinac! img505.imageshack.us/img5…ian4cj.gif

Jednom poznatom mrzitelju Hrvata i svega nesrpskog, rođaci se međutim nijesu izjašnjavali kao Srbi. Neki rođak pisca Dučića, Risto Dučić se izjasnio da je Hercegovac, a državljanstvo austrijsko. img505.imageshack.us/img5…vac1ud.gif

Dučić Janko, koliko shvatam iz Žumberka izjasnio se kao Sloven po narodnosti! img505.imageshack.us/img5…ven4gq.gif

Ovđe imamo prezime istovjetno koje nosi jedan poznati mrzitelj, ultramrzitelj Hrvata - Dokić otac od teniserke Jelene, međutim neki Dokić Milan iz Dalja se izjasnio ne tako davno, kao Hrvat! img505.imageshack.us/img5…vat5ek.gif

Ovđe imamo Dokića Marka koji se izjasnio američkom službeniku kao Hrvat, sad ovaj Dokić ili onaj iz Dalja neki jeste rođak ovom Dokiću Damiru koji svaki intervju koristi da popljuje Hrvate. Kad ono, gle čuda na ludom Balkanu, đed mu se izjašnjavao kao Hrvat! Možda ne bi trebalo da se zove Balkansko nego poluostrvo Kretena! img505.imageshack.us/img5…vat9cf.gif

Koliko sam shvatio jedan poznati Velikosrpski istoričar - Vladimir Ćorović, nije porijeklom iz Srbije, pa sam mu ukucao prezime, kad ono, njemu koji je proglasio Srbe posvuda po Balkanu da postoje evo preko hiljadu godina, njemu se rođaci do nedavno nijesu izjašnjavali kao Srbi ! Ćorović Vaso zajedno sa grupom Hercegovaca, upisali da su po narodnosti Sloveni, pa prekrižili, pa stavili da su Hercegovci! Samo se nijesu dosjetili da su Srbi! img505.imageshack.us/img5…vci9or.gif

Evo i Ćorovića iz Sarajeva izjasnio se kao Hrvat! Imamo tu i nekog Vukana Bukvića i nekog Mićića, takođe se izjasnili kao Hrvati! img505.imageshack.us/img5…ovci9o.gif

Takođe ima ovih dokumenata sa Ćorovićima koji su zivjeli u Crnoj Gori i izjašnjavali se kao Montenegrini!

editovao i dodao….

Ovlaš sam gledao još neka prezimena, nađoh državljane Austije, a po narodnosti Bosance/Bošnjake: Banjac Mirko, Stojaković Lazo, Banjac Ostoja. img420.imageshack.us/img4…vic8gr.gif

Stojakovic Jovica, Novakovic Nikola, Todić Vid, Vojinović Mile, Drljača Marko, Baždar Damjan, Kesić Janko, Šević Obrad…, državljani Austrije po narodnosti Bosanci/Bošnjaci. Ušli su u Ameriku 1912. šest godina prije nego što su proglašeni dekretom za Srbe. img420.imageshack.us/img4…ian4wx.gif

Tesla Janko, državljanin Austrije, izjasnio se da je po narodnosti Hrvat iz Medaka, ušao u Ameriku 1914, četiri godine prije nego što će političkom odlukom postati Srbin. img276.imageshack.us/img2…dak7tf.gif

Imamo poznato hercegovačko prezime Vukalović, ovdje je neki Božo, izjasnio se kao Hercegovac. img276.imageshack.us/img2…vci4ah.gif

”””’

Dakle, preko Drine do 1918. niko se praktično nije smatrao Srbinom, ili vrlo, vrlo malo ljudi, kod koji je već tada upalila ideologija SRPSTVA. Svi znamo da je 1918. nastala država SRBA, HRVATA, SLOVENACA, što će reći dekretom je naređeno da postoje samo tri narodnosti. Tako je 1918. zvanično proglašena formula PRAVOSLANI=SRBIN, iako se ljudi preko Drine do tada nijesu izjašnjavali, niti su imali svijest da su Srbi!

Poslušajmo riječi Ilije Garašanina koje su sprovedene u stvarnost, uz rijeke krvi i ogromne patnje Balkana, u zadnjih 150 godina.

—– “…Na istočnog veroispovedanija Bošnjake veći upliv imati neće biti za Srbiju težak zadatak…” Ilija Garašanin, Načertanije (1844. g.) ——

“…Na ovo djelo treba osobito vnimanije obratiti i istoriju o kojoj je gore reč dati napisati črez čoveka vrlo sposobnog i duboko pronicavajućeg”… Ilija Garašanin, Načertanije (1844. g.) ——

Nijesam gledao ima li rođaka ovog nesrećnog Ramba te piskara idiotluke ovuda i na SC, izmišlja Srbe prije 1000-2000-3000 godina a preko Drine nijesu postojali ni prije stotinu. Kako se preziva Rambo? Vukoslavljevic? Mozda ima i rodjaka onog visokog funkcionera SRS-a Aleksandra Vučića, dosta puta je rekao da je od preko Drine. Takođe nijesam gledao ima li rođaka fudbalera Siniše Mihajlovića i NBA košarkaša Predraga Stojakovića, oni su valjda iz Slavonije, kako su im se preci izjašnjavali?

Možda će sada srpska istoriografija doći do najnovijeg zaključka, da nije važno samoizjašnjavanje čitavog naroda!!!

Predlažem da neko proslijedi ove podatke povodom godišnjice Nikole Tesle, kao i da proslijedi ove podatke tribunalu u Hagu u vezi Martića jer Srbi uvijek dovedu u Haški tribunal nekog poznavaoca mitova i bajki, koji se predstavlja da je istoričar, i koji mudro izvodi mitove i bajke, kako su svi po Balkanu i uvijek bili Srbi! To navodi na osnovu dva dokumenta za 1500 godina i pomoću zezalica oko slova S: Srbin, Servian, Serbian, Sluga, Sloven, Slovenac, Slovak, Sirijac, Sorab, Surb, Sijuks, Sorbona…

Ovo je prvi forum đe sam postavio ovaj topic nijesam htio ni na srpski, ni hrvatski, ni crnogorski.

Moderator, ako ovaj topic ne stavis sticky, ne znam koji ćeš? Ako sam ja neđe dao pogrešan komentar, ova dokumenta su FANTASTIČNA.

Volio bi da neko izvuče jos dokumenata i napravi neke analize da vidimo kakva je bila svijest ljudi prije 100 godina.

Ja kad sam vidio ova dokumenta, ja sam bio zaprepašćen! I na moju svijest su uticale velikosrpska paklena propaganda, nijesam znao da se ljudi preko Drine do prije 90 godina nijesu izjašnjavali kao Srbi. Mislio sam da su se u 19. vijeku pravoslavni preko Drine počeli izjašnjavati kao Srbi.

Ova dokumenta sam našao na ovom sjajnom sajtu. Da bi se gledala originalna dokumenta, kakva sam vam prikazao, morate se registrovati, što je vrlo jednostavno. www.ellisisland.org/

Ne zaboravite da je ova dokumenta Balkanu prvi predstavio

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

1 Comment

Filed under Uncategorized November 21st, 2006 Nacionalno opredjeljenje Crnogoraca prije 100 godina

Preuzeto sa drugog foruma

Gospodo, prikazacu vam neka spektakularna dokumenta, ali moram da napisem mali uvod, red je, jer ima onih kojima nista nece biti jasno. Nece im biti jasno kako su moguca ova dokumenta nasuprot milionima puta izrecenim tvrdnjama srpskih istoricara. Laznim tvrdnjama, naravno.

U 19. vijeku da bi konstruisao i napravio srPsku naciju Vuk Karadžić je morao da konstruise jezik, da napravi novi vjestacki jezik, da bi se mogli razumjeti i pravoslavni u Dalmaciji i pravoslavni u Nisu. Vuk Karadžić je kao model za jezik, kao podlogu jezika koji je konstruisao, uzeo jezik kojim se govorilo, zapadno od linije Tara - Drina, a odbacio je jezik kojim su do tada Srbi pisali, i jezik kojim su Srbi govorili, recimo dijalekt iz >Zone Zamfirove< je potpuno odbacen. Kad je konstruisao jezik, tadasnja srpska i tadasnja hrvatska elita su prihvatile da se taj jezicki model uci u skolama. Zatim je Vuk Karadžić proglasio manje-vise sve Balkance za Srbe, to jest izmislio je Srbe preko Drine, u Crnoj Gori itd… Vuk Karadžić je Srbe posvuda po Balkanu promovisao i izmislio u tekstu “Srbi, svi i svuda” da bi taj tekst razradio Ilija Garašanin u tekstu “Načertanije”. To su u stvari dva programa po kojima je osmisljena i konstruisana srPska nacija.

Evo i linkova za ta dva programa, po kojima je napravljena srpska nacija. SRBI, SVI I SVUDA! i Načertanije

Ova nacija je uzela ime po nekakvim srednjevjekovnim Srbljima sa kojima barem 85% danasnjih “Srba” nema nikakve veze. Te srednjevjekovne Srblje su Turci davno zbrisali, i oni su se jos 1690. odselili u poznatoj seobi Srbalja za danasnju Vojvodinu. Uza Srbija je tada ostala prazna o cemu nam svjedoci poznati srPski istoricar Vladimir Ćorović, evo i teksta sa zestokog velikosrpskog sajta www.srpsko-nasledje.co.yu…le-07.html

Takodje o tome kako je poslije 1690. naseljavana uza Srbija vrlo cinjenicno pise Mile Nedeljkovic, uz obilje njegovih budalastih-nebuloznih opservacija. Taj feljton je na ovom mjestu. www.istorija.co.yu/forum/…owtopic=53

Kljucne su stvari. U 19. vijeku su izmisljena dva termina: SRPSTVO i SRPSKE ZEMLJE. Nikada u zivotu nijesam cuo za Bosnjastvo, Hrvatstvo, Bugarstvo, Madjarstvo, Njemstvo… Termin SRPSTVO je termin za osvajanje tudjih krajeva. Nikada, prije 19. vijeka ni teoretski, a prakticno prije 20. vijeka, nijesu postojale SRPSKE ZEMLJE, sto ce reci nijesu postojali: Srbi Dalmatinci, Srbi Krajisnici, Srbi Makedonci, Srbi Bosnjaci, Srbi Hercegovci, Srbi Crnogorci… Postojali su i tada i danas jedino Srblji - Srbi. Ovi koje sam naveo prije, su jednostavno izmisljeni.

Nemojmo zaboraviti da se Lazar Hrebeljanović koji je poginuo 1389. na Kosovu, potpisivao na svim dokumentima kao >GOSPODAR VSEM SRBLJEM<, a nije imao nikakvu vlast u Zeti i u Bosni!

Prema tome, moze neko izmisliti termine poput Hrvati Njemci, Hrvati Madjari, Hrvati Pakistanci, ali u sustini to ne znaci nista. Moze neko izmisliti termine Bosnjaci Makedonci, Bosnjaci Rumuni, Bosnjaci Srbi, ali ni to ne znaci puno. Nemojte medjutim zaboraviti da su termini: Hercegovacki Srbi, Bosanski Srbi, Dalmatinski Srbi, Crnogorski Srbi ponovljeni barem 1 milion puta. Jako su nam usli u SVIJEST ti termini, iako su sazdani na prevari.

U Crnoj Gori ideologiju SRPSTVA je prvi prihvatio Njegos, koji je smatrao da je najbolji nacin da se pravoslavni po Balkanu svi objedine pod jednim nazivom - Srbi. Sprovodjenje te ideologije kasnije je nastavio Knjaz Nikola sa jos vecom, mnogo vecom zestinom se prihvatio srbovanja i u brojnim prilikama neprestano je Crnogorce ubjedjivao da su Srbi. Stalno ih je i neprestano ubjedjivao u to.

Moram da napisem neke osnovne stvari o Crnogorcima

Crnogorci su pripadnici crnogorskih plemena: Vasojevića, Drobnjaka, Cuca, Kuča, Čevljana, Ljubotinjana, Bjelica, Uskoka, Morača, Njegusi, Rovca, Cetinjani, Ćeklići, Crmničana, Lješnjana, Ceklinjana, Bratonožića, Pipera, Bjelopavlića, Paštrovića, Grbljana ITD.

Plemenska organizacija društva ne postoji kod nikoga na Balkanu, osim kod Crnogoraca i Albanaca. Kao sto Škoti imaju plemensku organizaciju drustva (klanove), Englezi je nemaju. Tako i Crnogorci imaju plemensku organizaciju drustva, a Srbi nemaju. Škoti i Englezi su dva naroda, Crnogorci i Srbi su dva naroda.

Dakle, izuzetno je lako, nista lakse, znati ko je Crnogorac. Crnogorac je pripadnik nekog crnogorskog plemena! Prosto i jednostavno.

Nikada se niko, od stotina clanova, tri crnogorske dinastije:

-Vojislavljevića -Balšića -Crnojevića,

nije izjasnio deklarisao, potpisao kao Srbin.

Postoje hiljade dokumenata od prije 19. vijeka, koji se odnose na Crnu Goru:

-Mletačkih -Ruskih -Turskih -Austrijskih,

i ni u jednom jedinom ne stoji da u Crnoj Gori zive Srbi !!!

Niko ne zna ni za kakve Srbe u Crnoj Gori, za 1200 godina! Od dolaska Slovena u Prevalis dok nijesu neki iz dinastije Petrović poceli da srbuju.

1200 godina!

Nema dokumenta o tome da Crnu Goru naseljavaju SRBI!

1200 godina!

ZA DVANAEST VJEKOVA, SE SPOMINJU SRBI CRNOJ GORI U 2-3 DOKUMENTA. SPOMINJU. D V A N A E S T S T O Lj E C A !

Srbi su u Crnoj Gori izmišljeni u 19. vijeku, od strane nekih članova teokratske dinastije Petrović.

Prvi srpski ustanak je bio 1804. godine, kako ga zovu sami Srbi, medjutim Crnogorci su mnogo prije toga ustali protiv Turaka, a te 1804. godine su imali slobodnu drzavu. Prema tome jasno je da sami Srbi, u sustini ne smatraju Crnogorce za Srbe.

Po definiciji nacije i naroda, ne postoji, jedan narod a dvije istorije. Srbi i Crnogorci imaju razlicite istorije. Kao dokaz, navescu nevjerovatnu cinjenicu koja je tako dobro ukrivena od strane srpskih istoricara, a ubogi crnogorski i ne znaju za nju. Cinjenica je nevjerovatna ukoliko znamo da toliko VeljeSrba tvrdi da su Crnogorci i Srbi jedan narod. Ta cinjenica glasi: Srbi i Crnogorci se za preko 500 godina nikada ni u jednoj jedinoj bitci nijesu borili zajedno protiv Turaka ! Nikada, ni u jednoj jedinoj. Neka neko navede, jedan narod na planeti, koji ima dvije istorije? Jedan narod, a dvije istorije?? Ne postoji jedan narod, a dvije razlicite politicke organizacije drustva. Crnogorci i Srbi imaju razlicite istorije i razlicite politicke organizacije drustva tokom istorije.

Naravno, Šumadinci, Mačvani i drugi Srbi, nemaju nikakvu plemensku organizaciju drustva.

Srbi su religijska grupa koja je samu sebe proglasila za naciju tek u 20. vijeku, iako je srpska elita izmislila Srbe po zapadno od Tare-Drine jos polovinom 19. vijeka. Tako je mnogim narodima na Balkanu dato ime Srbi, po nekakvim srednjevjekovnim Srbljima, sa kojima 80/90 % danasnjih Srba nema nikakve veze ! Cak naprotiv. Preci vecine danasnjih - takozvanih Srba, su ratovali protiv srednjevjekovnih Srba !

Bliži su po etnickom porijeklu Holandjanin i Njemac, nego Piroćanac i Hercegovac. I to mnogo blizi. Blizi su po etnickom porijeklu Danac i Norvežanin, nego posrbljeni Crnogorac i Lala. I to mnogo blizi. Posto izvan pravoslavaca prakticno ne postoje ljudi koji se izjasnjavaju kao Srbi, jasno je da su Srbi religijska grupa koja je politickim dekretom proglasena za naciju 1918. g, u drzavi znamenitog naziva, >drzava SRBA, HRVATA i SLOVENACA<. Dakle bili su politickom odlukom zabranjeni drugi narodi, i jasno je bilo naredjheno sto moras biti.

Sada cu vam pokazati americka imigraciona dokumenta, koja su sastavljali Americki sluzbenici na ELLIS ostrvu ispred Nju Jorka. Dokumenta su sadrzavala rubriku o drzavi iz koje imigrant dolazi i rubriku sto je po narodnosti-etnicitetu. Sluzbenik je te rubrike popunjavao na osnovu SVOJEVOLjNOG izjasnjavanja imigranata. Ja sam ta dokumenta dugo gledao, i nemojte ni za trenutak da pomislite da postoje neka jača istorijska dokumenta od tih dokumenta. To su smrtno ozbiljna dokumenta, na osnovu takvih dokumenta se pise istorija, a nemam nikakve sumnje da ce tim dokumentima biti posveceno puno radova u buducnosti, puno radova ex-yu istoricara. Napominjem da ubogi crnogorski istoricari ne znaju za ova dokumenta.

Sada cete da vidite kako je AURELIAN ovim topicom kao $ekirom po$ekao sve srpske bajke. Bojim se da neki koji postuju na ovom forumu ne izvrse samoubistvo kad pogledaju kako im se đed izjasnjavao. Crying or Very sad

[edit] ========

U ovom dokumentu nalazimo drzavljanina Crne Gore Radović Jovana iz Morače, dakle rođaka Rista Amfilohija Radovića, koji tvrdi da su Crnogorci komunistička kopilad. Međutim evo izgleda da su i njegovi preci isto tako bili komunisticka kopilad, jer mu se ovaj rođak Jovan izjasnio kao etnicki Crnogorac jos prije sto dvije godine u rubrici race or people u ovim americkim imigracionim dokumentima. Dakle jasno je da Risto Amfilohije Radović laze i priča svetosavske i mitove i bajke kako se Crnogorci nijesu izjašnjavali kao Crnogorci prije 1945. U dokumentu su jos i: Medenica Tripko i Spasoje, Nikola Zejak, Rakočević Milija, Janko i Bećir (?), Braunović Ćetko i Vukašin, Savić Novo. Tu su jos neki drzavljani Crne Gore cija prezimena ne mogu da rastumacim. U dokumentu nalazimo i Vuksanović Mitra vjerovatno rodjaka od predsjednika Vijeca Narodnih Skupstina Vuksanović Momčila koji je vaтreni Srbin. Međutim vidimo da su mu se rodjaci prije 100 godina deklarisali kao Crnogorci! Svi drzavljani Crne Gore u ovom dokumentu deklarisali su se kao Crnogorci, vecinom su bili iz Morače i Rovaca. img458.imageshack.us/img4…aca1zq.gif

U sljedecem dokumentu nalazimo nekog Dožić Vula iz Morače bez sumnje rođaka Srpskog Patrijarha Gavrila Dožića. Patrijarh srpski dr Gavrilo rođen je 17. maja 1881. godine u Vrujcima, u Donjoj Morači kao Đorđe Dožić. Bio je Patrijarh od 1938. do 1950. Vidimo jasno u dokumentu da su ovaj Vule Dožić nije deklarisao kao Srbin, nego se izjasnio kao etnički Crnogorac. U dokumentu koji je nastao prije tacno 100 godina su jo i crnogorski drzavljani: Raičević Jovan, Jakov i Djuro, Perović Filip, Popović Milan, Tripković Mišur, Lakićević Milinko, Tripković Ilia, Kovijanić Luka, Janketić Dragiša, Perović Vuksan i Stojan, Rakočević Dragiša, Vuisić Antonije, Đurđić Marko, Drašković Krsto i Dragiša, Milović Pavle, Bulatović Marko. Svi su se oni u rubrici race or people deklarisali kao etnički Crnogorci. img492.imageshack.us/my.p…eticmo.gif

[edit] ===

Imamo ovdje rodjaka jednog politicara iz jedne stranke koja tvrdi da su Crnogorci nastali 1945. Rodjak od politicara Andrije Mandića koji tvrdi da se Crnogorci nijesu izjasnjavali do 1945. da su Crnogorci vec da su ih tako komunisti naucili. U rubrici pod rednim brojem 8. je državljanstvo, a pod rednim brojem 9. Race or peopleje narodnost / etnička pripadnost. Vidimo iz dokumenta da je tu Ilija Mandić koji se izjasnio da je Montenegrin sto ce reći Crnogorac, izjasnio se da je iz Gornja Morače sto znači da je rodjak velikog negatora crnogorskog identiteta - Andrije Mandića. Kao Crnogorci po narodnosti su se ovdje takodje izjasnili Janko Dulović (Kolašin) Lazar Dulović (Gornja Morača), Dragiša Dulović (Gornja Moraca), Ilija Dulović (Gornja Morača), Radovan Ašanin, Milutin Stožinić (Uskoci), Ivan Grdinić (Uskoci), Vasilj Bogdanović (Uskoci). img235.imageshack.us/img2…icbogd.gif

U ovom dokumentu imamo Mandić Đorđa, Vlahović Vasa i Konjević Andriju koji su se izjasnili kao Montenegrini, na pitanje sto su po narodnosti. img212.imageshack.us/img2…vic9ev.gif

U ovom dokumentu imamo Mandić Radovana sa Golije koji se izjasnio kao Montenegrin - Crnogorac, kao i Lale Mandić, Dumnić Radovan i Doknić Blagoje, svi sa Golije. Tu su takodje i Crnogorci po narodnosti/nacionalnosti Bogdan Braić, Gavril Da(r)manović i Novak Da(r)manović. img212.imageshack.us/img2…aic4es.gif

U ovom dokumentu nalazimo rodjaka od jednog takodje velikog negatora crnogorske nacije i identiteta, koji tvrdi da se Crnogorci nijesu popisivali do 1945. kao Crnogorci. Medjutim njegov neki rodjak Danilović Živko ponosno predvodi ovu listu u kojoj se izjasnio kao Crnogorac, mislim da mu se unuče Goran ne bi dobro proveo sa pricama koje prica da mu je prađedo ziv. Imamo ovdje takodje 7 ocigledno rodjaka - Kovačević svi iz Dolova: Živko, Živko, Živko, Spasoje, Ilija, Vasko, Jovan i Krsto. Tu su se jos izjasnili kao Crnogorci po narodnosti: Blagojević Milan (Vrela), Božović Milan (Vrela), Golubović Golub (Sumanovac), Babović Radovan (Vrela) Usović Miloš (Vrela), Ostojić Blaž (Vrela), Golubović Spasoje (Šumanovac), Golubović Jagoš (Šumanovac), Pavlović Neđeljko (Vrela), Vojinović Živko (Vrela). Tu su još Vujošević Milovan (Podgorica), Pavelic Radoje (Kuči), Jovović Pavle (Kuči) Mijović Vaso (Kuči), Jovović Radosav (Kuči), Jovović Luka (Kuči), Jovović Milutin (Kuči). Sve sami Montenegrini - Crnogorci! Ovdje ima inače nekoliko Golubovića, a skoro je jedan Golubović na TV-u lagao, kako se niko kod Golubovića nije izjašnjavao kao Crnogorac! Masno je lagao! img221.imageshack.us/img2…vic8cn.gif

Imamo ovđe izvanredan dokument dje nalazimo Danilović Marka, sa Golije koji se americkom sluzbeniku izjasnio kao Crnogorac, iako mu potomak tvrdi da Crnogorci nijesu postojali prije 1945. Sa Golije su tu jos i: Marko Dolinić, Lazar Perović, Spasoje Kovačević, Marko Goranović, Mitar Doknić. Tu je sa Golije I Bjelica Vasil nesumnjivo rodjak Isidore Bjelice koja neprestano potencira srpstvo medjutim neki njen rodjak nije smatrao ne tako davno da je Srbin. Imamo iz Niksica: Danilović Risto, Danilović Ljubica, Čolović Jakov, Jovović Vaso, Jovović Obrad. Tu je i Stamatović Mileta, nesumnjivo rodjak velikog negatora crnogorskog identiteta navodnog istoricara Aleksandra Stamatovića, koji je bezbroj puta lagao kako se Crnogorci nijesu nacionalno izjašnjavali kao Srbi prije 1945. Tu su dalje: Vuletić Jovan (Grahovo), Nedić Mićo (Piva), Maksim Bučalina(?) (Piva). U dokumentu nalazimo Vuksanović Jovicu vjerovatno rodjaka predsjednika Vijeca Narodnih Skupstina, koji ovih dana samo o SRPSTVU i o Srbima prica, neprestano istice Srbe i navodni srpski narod u Crnoj Gori. Medjutim njegov neki rodjak se ovdje fino na vrhu dokumenta kao predvodnik izjasnio kao Crnogorac iz Lukovca, a sa njim je bio isto iz Lukovca Musić Jovo. U dokumentu imamo i kako se izjasnio Bajović Joko (Piva), a Bajovići su potomci od brata harambaše Baja Pivljanina. Ovaj Bajović se takodje izjasnio kao Crnogorac. img235.imageshack.us/img2…ovicjo.gif

Evo opet dokumenta u kojem nalazimo rodjaka nasega politicara, nalazimo Danilović Miluna iz Jezera, i zjasnio se da je po narodnosti, kao i svi i u ovom dokumentu da je Montenegrin - Crnogorac! Tu su jos iz Jezera: Rončević Nikola, Stjepović Jovo, Durković Matija, Marković Marko, Kovačević Jovan, Baranin Mirko, Pješivac Ristan, Novosel Dimitrije, Maljan Bogdan i Nikola, Soković Novica i Jovan, Jović Đorđe, Robović Seklua i Radovan, Simićević Miloš, Dacić Jovan. Imamo i sa Ljubotinja: Laličić Luka i Filip. Tu su jos i dva Božovića: Radosav i Jakov. Svi su se oni u ovom dokumentu izjasnili da su Crnogorci i nista drugo. img235.imageshack.us/img2…cic8fm.gif

U ovom dokumentu nalazimo jedno prezime koje nosi jedan veliki negator Crnogoraca Aleksić Budimir. za koje on govori da su produkt Vatikana i Kominterne. Medjutim izgleda da mu je i ovaj rodjak bio Vatikanski proizvod izgleda da mu je ovog rodjaka Vatikan naucio kako da se izjasnjava. Dakle nalazimo Mihajla Aleksića iz Uskoka za koga ce vjerovatno nas politicar Budimir koji se predstavlja da je kobajagi nekakav naucnik, da on bajagi zna nesto, Budimir ce za njega vjerovatno reci da je to bio komunista iz Uskoka! Nalazimo u dokumentu da su se izjasnili kao Crnogorci jos iz Nikšića: Mitrović Spasoje, Radulović Mišo, Jovović Obren, Međedović Lale, Međedović Petro, Rustalija Stefan, Butorović Stefan i Mirko. Imamo iz Miločana: Božović Vaso, Nikolić: Marko, Tomas, Đuricu i Goluba. Nalazimo iz Kolašina: Boić Spasoje, Rakočević Borisa, Drljević Markiša. Iz Kolašina je i Tapušković Dragiša koji se izjasnio da je Crnogorac a jedan njegov potomak skoro je izjavio da su Crnogorci komunisticka kopilad! Taj Tapušković koji je predsjednik neke srpske NVO, dakle napućikan od VelikoSrba direktno pljuje na svoje pretke! Iz Lipova nalazimo da su: Marković Mato, Raosavljević Luka, Laković Ilija, Đokić Đorđe Vukosavović Radoš i Vlahović Milisav. Imamo jos i Abramović Janka iz Lukova. Svi su se ovom dokumentu izjasnili kao Crnogorci. Moguce je da “naucnici” Aleksić i Stamatović pocnu da pisu kako je komunizam zavladao u Crnoj Gori znatno ranije nego sto su oni mislili! img226.imageshack.us/img2…vic5ji.gif

U sljedecem dokumentu nalazimo Dedeić Boška iz sela Ramovo Ždrijelo dje je rodjen i mitropolit crnogorski Mihailo Dedejić. Medjutim jedan njegov rodjak se izjasnjava kao Srbin i bavi se politikom. On tvrdi da su Srbi pravili Crnu Goru a preci su mu se mu se jasno izjasnjavali kao Crnogorci. Koji su to bili Srbi nije jasno, njegovi nijesu sigurno jer njegovi nijesu bili Srbi. Mitropolit crnogorski Mihailo se izjasnjava isto kao i ovaj mu rodjak Boško prije 100 godina, a mladi politicar Dobrilo je promijenio naciju iako zivi isto kao mu djed, u Crnoj Gori. Opet nalazimo: Danilović Milos, Sava i Vukadin i opet Crnogorci, za razliku od njihovog pretka Gorana koji je promijenio narodnost. Nalazimo dalje iz Pive: Delić Jovana, Radović Jevrema i Radivoja, Blečić Vidoje i Kostadin, Blagojević Jovan. Imamo iz Drobnjaka: Sušić Jovana, Vemić Stevana, Sava i Krsta, Kovačević Vasilije, Jakic Djuro. Sa Njeguša: Otasević Pero i Andrić Jovan. Iz Zagrede: Popović Blažo i Gajo, Milić Radoje. Iz Zete je Kovačevic Filip, sa Žabljaka Durković Risto, iz Podgora Miač Marko, iz Ćeklića Vujović Lazo. Tu je i Gojnić Ivo iz Brčela, te Pelević Milovan iz Bjelopavlića. Tu je i Đikanović Stefan. SVI SU SE IZJASNILI KAO ETNIČKI CRNOGORCI. img458.imageshack.us/img4…jelo9d.gif

U ovom dokumentu nalazimo mozda i direktnog pretka politicara Popovica - predsjednika NS-a. Njegov se predak ovaj Popović Ivo izjasnio kao Crnogorac, a zivio je u Ulcinju, odakle kaze da je, i politicar Popović. Koliko je ovo izjasnjavanje bilo na dobrovoljnoj osnovi, najbolje nam potvrdjuje ovaj dokument. Pored Popovića je neki Lalić iz Pive koji se izjasnio da je Servian - po danasnjem prevodu Srbin, a tu je i neki Šaković koji se izjasnio kao Crnogorac. Sva trojica - drzavljanstvo crnogorsko. Dakle rodjak Peca Popovića je perfektno znao kako se izjasnjava, jer se njegov zemljak Lalić izjasnio kao Srbin. Medjutim potomak ovog naseg politicara Popovića je promijenio narodnost! Ko zna mozda je ovaj Ivo Popović bio komunista ili vatikanski placenik! img212.imageshack.us/img2…inj5du.gif

Političar Peco Popović je porijeklom iz Crmnice, a u ovom dokumentu nalazimo iz sela Brčeli (Crmnica) nekog Popovića koji se izjasnio da je Crnogorac. To je sigurno neki rodjak politicara Popovica, vjerovatno komunista, ili ga je Vatikan platio da se izjasni kao Crnogorac. Tu je iz sela Brčeli i Jovetić Ivan takodje Crnogorac po narodnosti. img212.imageshack.us/img2…eli1jp.gif

U ovom dokumentu na vrhu takodje imamo Crmnicanina Popović Đoka koji se izjasnio kao Crnogorac. To je vjerovatno rodjak naseg politicara Peca koji je promijenio narodnost u odnosu na prađeda mu. Tu je i Miljanović Vaso, takodje Crnogorac. img212.imageshack.us/img2…ica4ne.gif

U sljedecem dokumentu nalazimo nekog rodjaka poznatog politicara Šoć Dragana iz istog sela u kojem je i Dragan rodjen, iz sela Dubova! Sada mozemo da vidimo kako je Dragan Šoć jednostavno izmislio da su mu svi preci bili Srbi kako je cesto isticao. Njegov rodjak Šoć Andrija se u ovom dokumentu (mozda djed) izjasnio da je Montenegrin ili Crnogorac! Ocigledno je da se politicar Dragan Šoć posrbio, to je jedini moguci izraz. U dokumentu nalazimo iz Ljubotinja: Vujović Stevana, Lubarda Iva, Radoman Tomo, Vujović Filip, Lubarda Pero, Vujović Milo. Nalazimo sa Ceklina: Marković Pero i Radmilović Vuko. Backović Živalj iz Pješivaca, Jovović Niko i Marko iz Gluhoga dola. Tu je i Vuksanović Vuko iz Kuča, ciji se rodjak u medjuvremenu posrbio i izmislja srpska plemena po Crnoj Gori, iako plemena ne postoje kod Srba. Vuksanović Vuko je imao punih 55 godina u ovom dokumentu, ne bismo mogli reći da je bio nezreo covjek. Taj danasnji politicar Vuksanovic predsjednik takozvanog Vijeca narodnih skupstina je strasno zabrinut za Srbe u Crnoj Gori i srpski narod, medjutim preci su mu se izjasnjavali kao Crnogorci! Čovjek brine tudju brigu! Brigu za Velikom Srbijom! img212.imageshack.us/img2…ardara.gif

U sljedecem dokumentu imamo Šoć Luku sa i Šoć Mila sa Ljubotinja, takodje rodjaci Dragana Šoća, koji, ne zaboravite, izmislja da su svi njegovi bili Srbi. Medjutim ovi njegov rodjaci se ne bi slozili sa Draganom, izjasnili su se kao Crnogorci! Imamo u ovom dokumentu i Vukmanović Velišu, Andriu, Andriu, Blaža i Joka - svi iz Crmnice, rodjaci predsjednika pokreta za zajednicku drzavu. I oni su se izjasnili kao Crnogorci. Iz Ljubotinja su tu jos: Lubarda Andrija i Vujovic Staniša. Tu su i Kuči: dva Lekića, Pajović, Popović, Jovović. Tu je i Koičić Savo iz Sotonića, te Marković Đorđe i Marković Ilija. SVI SU SE IZJASNILI KAO CRNOGORCI. MOGUĆE JE DA SU VELIKOSRPSKI MITOVI ISTINITI, I DA SU ONI BILI KOMUNISTI ?? Interesantno u istom dokumentu nalazimo sa Braića drzavljani Austrije: Martinović Ivo i Krsto, Seferović(?) izjasnili se kao Dalmatinci. Iz Maina, državljanin Austrije Radulović Andija, izjasnio se kao Dalmatinac. img212.imageshack.us/img2…ovicil.gif

Evo ovdje je opet rodjak od jednog politicara koji se izjasnjava kao Srbin, istina djeluje kao umjereni Srbin, medjutim ovaj rodjak mu se prije 100 godina deklarisao kao Crnogorac - Đurđevac Dimitrije iz Lukova. Iz Lukova nalazimo i Drašković Boska. Drobnjaci: Vukovic Tanasije, Đurović Kojo, Radulović Novica, Potpara Mate, Nedić Anton. Uskoci: Berović Vojin, Poleksić Nikola, Zeković Luka i Milić, Trebišanin Mašan. Iz Zagrede su Burići tri rodjaka i blagoje Popović. Iz Nikšića Đurović Milivoje i Jakov Radović. Iz Šavnika je Popović Drago. Tu je i Luka Turčinović sa Velestova. Svi su se izjasnili da su po narodnosti Crnogorci. Vjerovatno su bili komunisti. img215.imageshack.us/img2…otpara.gif

Ovdje nalazimo rodjaka od covjeka koji je bio predsjednik prve srpske stranke u Crnoj Gori pocetkom devedesetih. U dokumentu je dakle Kilibarada Mitar iz Banjana koji se izjasnio kao Crnogorac a odmah do njega se Vujčić Mirko sa Grahova izjasnio kao Servian-Srbin. img215.imageshack.us/img2…cservi.gif

Ovdje je Kilibardu Stefan iz Banjana izjasnio se kao Crnogorac, zatim tu su iz mjesta Sotonići: Stevo Stojanović, Ilija Radović, Đuranović Ilija, Todorović Mitar. Iz Otočca Petanović Savo, iz Budve Vukanovic Đuro. Svi su se deklarisali kao CRNOGORCI. img215.imageshack.us/img2…icstoj.gif

U ovom dokumentu nalazimo: Kilibarda Blažo i Kilibarda Sava deklarisali se kao Crnogorci, zatim nalazimo Antović Rista, Dževerdanović Spasoja i Vujović Petra, svi su se izjasnili da su po narodnosti/etnicitetu Crnogorci. img215.imageshack.us/img2…tovicd.gif

Nalazimo u jos jednom dokumentu Kilibarda Lazar iz Banjana, do njega Milović iz Niksica oba Crnogorci. U dokumentu nalazimo Kecojević Mašana, Đuricu, Borka, Milosava svi sa Cetinja. U dokumentu nalazimo i Kovačević Marka iz Rudina. Svi su se oni deklarisali sluzbeniku kao Crnogorci! img215.imageshack.us/img2…vicrud.gif

U sljedecem dokumentu imamo Kostić Marka iz Rvaša rodjaka politicara Branka Kostića koji se svom snagom devedesetih borio za Veliku Srbiju, i koji tvrdi da su mu preci bili Srbi, iako se on pise kao Crnogorac. Medjutim nije istina da su mu preci bili Srbi, jer vidimo da mu se ovaj rodjak deklarisao kao Crnogorac. U dokumentu se nalaze jos: Stojanović Tomo, Popović Stevan, Nikitović Mišo, Tatar Jovan, Vukmirović Petra, Lopičić Pero, Pejović Jovan, Strugar Nikola i Mašo, Radunović Novak, Vukmirović Jovan, Filipović Petar, Bogojević Borko, Vujović Đuro i Tom, Radunović Vidak, Vujović Jovan, Markišić Ilia, Stijepčević Đuro, Vujović Luka, Krcun Pejović, Vidak Pejović, Andisinić Mileta. Tu je i Jovićević Krcun neki rodjak istoricara Jovicevića negatora Crnogoraca, koji nam predstavlja srpske bajke kao pravu istoriju. Medjutim ovaj njegov rodjak i svi navedeni u ovom dokumentu su se izjasnili sluzbeniku da su Crnogorci po narodnosti, no, mozda ce “istoricar” Jovićević da napise novi naucni rad da su to bili komunisti. img215.imageshack.us/img2…novicl.gif

U ovom dokumentu opet nalazimo rodjaka politicara Vuksanovića koji tako zustro zastupa interese srpskog naroda u Crnoj gori. Medjutim i ovaj mu se rodjak popisao kao Crnogorac a zvao se Vuksanovic Dimitrije, bio iz Kuča. U istom ovo dokumentu nalazimo i Dželetić Boža i Belević Velja iz Bratonozića, kao i Maslovarić Novicu. Tu ima jos jedan Bratonozić ali nijesam u stanju da razaznam prezime. Svi su se deklarisali kao Crnogorci ili Montenegrini! img215.imageshack.us/img2…ici5eq.gif

U narednom dokumentu nalazimo Vojvodić Nikolu koji je vec zivio u USA i koji se deklarisao kao Crnogorac za razliku od njegovog rodjaka velikog negatora svega crnogorskog - politicara Momira Vojvodića. Predak se deklarisao kao Crnogorac, a potomak negira sve crnogorsko. Vidi se da je velikosrpska propaganda mnogima oprala mozgove u Crnoj Gori. Opet imamo dokument u kojem nalazimo prezime Vuksanović Nika koji se takodje deklarisao kao Crnograc, a sjetimo se samo sa kakvom zestinom brani srpske interese politicar Vuksanović a preci mu se nijesu deklarisali kao Srbi. U ovom dokumentu nalazimo jos: Vujović Nikola, Jovanović Božo, Petrović Petar, Jovanović Blago, Nikezić Božo i Savo, opet nalazimo prezime Mandić, Mandić Petar, Milutin i Radoje iz Bjelopavlića. Tu je i Milatović Đorđe koji je sudeci po dokumentu, vec zivio u USA. Svi su se oni u ovom dokumentu deklarisali kao Crnogorci! img405.imageshack.us/img4…uskoki.gif

U ovom dokumentu opet nalazimo dva Vuksanovića iz Kuca, nesumnjivo rodjaci predsjednika Vijeca Narodnih Skupstina, i ovi su se ljudi Vuksanović Đuran i Savo, prije 100 godina deklarisali, da su Crnogorci. Kako je moguce da je neko onako zabrinut samo za Srbe kao nas politicar Vuksanovic, a preci mu bili Crnogorci?? U ovom dokumentu nalazimo i Gvozdenovic Joša iz Crmnice, te su tu jos Ostojić Savo i Masoničić Ilija, svi su se oni sluzbeniku izjasnili kao Crnogorci po narodnosti. img215.imageshack.us/img2…icgvoz.gif

U narednom dokumentu nalazimo Vukmanović Mila i Vasilija, iz Podgora, iz istog sela odakle je i sin predsjednik pokreta za zajednicu Dr Vukmanović. Preci su mu se kao sto jasno vidimo izjasnjavali kao Crnogorci. Tu su jos i Vukčević Jovan i Petar, Vujačić Božo, Vukčević Marko, Ljumović Lazo i Boić Milovan. Svi oni su se deklarisali da su po nacionalnosti/narodnosti Crnogorci! img215.imageshack.us/img2…ljumov.gif

U ovom dokumentu nalazimo Vukmanović Marka iz Podgora, zatim Bajramović Toma, Đikanović Iva i Marka, Mihaljević Raka, Petrović Joka, Vojvodić Joka, svi su se oni deklarisali kao etnički Crnogorci. img215.imageshack.us/img2…icvojv.gif

Ovaj dokumentu nalazimo prezime Žižić, tu su: Mihajlo, Bato, Ivo, Neško, Božo, Leko. Interesantno na ovom dokumentu su sami Žižići i svi su se izjasnili kao Crnogorci po narodnosti. Kako je moguce da je njihov rodjak sadasnji politicar Zoran Žizic onoliki negator Crnogoraca i crnogorskog identiteta? Ko je to uticao na njega? Nema sumnje da je velikosrpska propaganda dala odlicne rezultate kad je on u pitanju! Mozda su mu ovi preci (rodjaci) bili prije 101 godinu komunisti? img215.imageshack.us/img2…ici4ci.gif

U ovom dokumentu nalazimo opet rodjaka od velikog negatora Crnogoraca - Zorana Žižića, neki Žižić Bojo iz Drobnjaka, izjasnio se sluzbeniku kao etnicki Crnogorac, jedini nas covjek u ovom dokumentu. img215.imageshack.us/img2…jak3fn.gif

Sada nalazimo rodjaka od predsjednika beogradsko pokreta za zajednicu Tadić Ljubomira. Dakle u dokumentu je Tadić Miloš, bez ikakve sumnje rodjak Ljubomira Tadića jer je iz istog sela odakle je Ljubomir Tadić, sela Smriječno! Medjutim poslije dugog izbivanja iz Crne Gore, naš Ljuba Tadić je viskoumno i dubokoumno zakljucio da crnogorska nacija ne postoji, ne mareci za to sto Crnogorci imaju drzavnost, evo hiljadu godina. Ovaj njegov rodjak Tadić Miloš sigurno se ne bi slozio sa ocem predsjednika Srbije, jer se jos prije sto godina Miloš deklarisao kao Crnogorac i pored toga sto ima nekoliko jasnih rubrika ni u jednoj nije stavio nikakvo srbovanje. Ocigledno je filozof Ljubomir Tadić toliko zavolio zemlju dje zivi da nema sumnje da on zivi u Hrvatskoj rekao bi da su Crnogorci Hrvati, a da on zivi u Makedoniji rekao bi da su Crnogorci Makedonci! To je njegov nacin da se dodvori Srbima, poznati nacin jednog terazijskog Crnogorca. Vidimo u dokumentu jos: Boljević Nikolu, Mrčarica Bogdana i Nikolu, Vukanović Krsta i Pavla, Perković Nikolu. U dokumentu nalazimo i Bojović Mušiku i Kuja najvjerovatnije rodjake jos jednog naseg politicara Boža Bojovća koji kaze da je Srbin i pored toga sto su mu se preci deklarisali kao Crnogorci. Kako je to moguce da se od Crnogoraca poslije sto godina postane tako zestoki Srbin vjerovatno je kljuc u 1918. kad je politickim dekretom napravljena drzava Srba, Hrvata i Slovenaca, u kojoj je bilo koja cetvrta nacija, bila zabranjena, vec u imenu! Tako su ljudi snagom drzavne prisile mijenjali identitet i postajali Srbi! img458.imageshack.us/img4…cno1zo.gif

Ovdje imamo opet rodjake kobajagi nekakvog filozofa premudrog Ljubomira Tadića koji je zakljucio da Crnogorci ne postoje, medjutim lagao je bez sumnje, vidimo da su mu se opet neki rodjaci bili izjasnili da su Crnogorci po narodnosti, to su vidimo Tadić Uroš, Krsto i Tadić Milo. Osim njih tu su uglavnom iz Nikšića, Pive, Banjana, Grahova…: Nikolić Đuro, Đurović Radovan, Mitrović Radovan, Radojčić Milo, Vučković Jovan, Radulovic Bekica, Pejović Jovan i Aleksa, Ognjanović Marko, Milojević Ilia i Radosav, Đukanović Ilia, Milić Dreko, Kljajić Stojan, Vrbica Blažo, Jovanić Milutin i Mašan, Vuičić Mićko, Međedović Miloš, Milić Vuko, Škuletić Marko, Pešalj Joakim, Vukićević Rašo. Svi su se izjasnili kao Crnogorci. img215.imageshack.us/img2…vic4nz.gif

Sad imamo jedan jako zanimljivi dokument u koojem nalazimo prezime svima dobro znano i jedinstveno - Karadžić. Svi znamo za Vuka Karadžića koji je izmislio Srbe posvuda po Balkanu, i svi znamo za Karadžić Radovana. Obadvojica nijesu zivjela u Crnoj Gori i obadvojica su se prihvatili uloge Velikih Srba i uloge pravljenja Velike Srbije. Jedan na ideoloski nacin, a ovaj savremeni, oruzjem. Medjutim nalazimo u ovom dokumentu njihove rodjake koji su se prije 100 godina ni manje ni vise nego izjasnili kao Hrvati! Karadžic Patric drzavljanin Crne Gore, i prije ovog ulaska u Ameriku zivio je u Americi, u Brooklyn-u, izjasnio se kao Hrvat po narodnosti! Tako ovje imamo jos i Karadžić Stojana, Karadžić Mališu, Karadžić Janka, Karadžić Dušana. Imamo jos i Trebješanin Mihaila i Laza, Perišić Iliu, Seratlić Mila, Kovačevic Petra i Lopušina Đorđija. Svi su izjasnili kao Hrvati, a drzavljani Crne Gore. Iznad njih se popisao kao drzavljanin Crne Gore i Crnogorac po narodnosti Ćorović Todor. To je takodje poznato prezime, nekoliko decenija kasnije jedan poznati istoricar je bio, koji se isto tako prezivao, i pisao je velikosrpske bajke o bajagi Srbima od pamtivjeka posvuda po Balkanu. Medjutim vidimo da mu se ovaj vjerovatno rodjak - Ćorović Todor, nije smatrao Srbinom nego Crnogorcem. Na dokumentu imamo pod rednim brojem 10 horizontalno, imamo nekog Cetinjanina kojemu ne mogu dobro da razaznam ime i prezime, izjasnio se da je Crnogorac po narodnosti. img215.imageshack.us/img2…aci0gf.gif

U sljedecem dokumentu nalazimo Karadžić Spasoja iz Drobnjaka izjasnio se takodje kao Crnogorac. U dokumentu nalazimo su jos i: Damjanović Đuro, Bogetić Blažo, Ivanović Radovan, Gardašević Janko i Šćepan, Mijović Pavle, Jeglić Milovan, Janković Mirko i Blagoje, Seratlić Novak, Peanović Jovan, Drinčić Mićun. Ovi ljudi su bili uglavnom iz Nikšića i Drobnjaka. Svi su se deklarisali sluzbeniku kao - Montenegrin. img215.imageshack.us/img2…aci0ux.gif

U narednom dokumentu nalazimo prezime oca savremene srpske nacije u Crnoj Gori - prezime Bulatovic, kakvo nosi bivsi politicar Momir, koji rece jednom da je imena crnogorskog a prezimena srpskog. Medjutim u ovom dokumentu nalazimo jedinog drzavljanina Crne Gore nekog Bulatović Pavana koji se deklarisao kao Crnogorac, a odmah za njim je neki Srbin drzavljanin Madjarske. img215.imageshack.us/img2…van6nq.gif

Ovdje nalazimo Bulatović Mitra i Milovana, nesumnjivo rodjake oca srpske nacije u Crnoj Gori - Momira Bulatovica. Medjutim ovi rodjaci od oca srpske nacije u Crnoj Gori koja je nastala raspadom DPS-a 1997. se nijesu deklarisali kao Srbi vec kao Crnogorci! U dokumentu nalazimo jos, sve Moračani i Rovčani: Braunović Mališa, 2 Vujisić Miloša, Gruić Puniša, Vlahović Marko, Rakočević Milin, Vukmirovic Joco. Svi su se oni izjasnili kao Crnogorci. Interesantno u dokumentu nalazimo i dvojicu iz Krivošija: Samardžić Savo i Radulović Krsto, drzavljani Austrije izjasnili se kao Dalmatinci. img458.imageshack.us/img4…ickriv.gif

Novi dokument, na vrhu 7 Bulatovića, svi Crnogorci, i imenom i prezimenom, za razliku od svetosavske bajke koju nam je predstavio otac srpske nacije u Crnoj Gori Momir Bulatović. Zatim nalazimo 3 Banjović a iz Pješivaca, Medeović, da li je to ustvari Medojević? Zatim: Boić Dragiša iz Morače, Begović Tomo, Bogović Miladin, Milić Luka i Milošević Đuro sa Cetinja, Milić Stevan iz Uskoka, Milašinović Đuro, Marić Đuro, Milačić Mileta, Boško i Milika, Kovačević Savo iz Nikšića, Kovačević Stevan, Milosav, Nedeljko i Ilia sa Jezera, Kotlica Lazar i Grba Mile. Imamo tu i rodjaka takodje jednog negatora Crnogoraca, rodjaka TV voditelja Vanje Bulića, neki Bulić Ilia iz Drobnjaka. TV voditelj Vanja Bulić je po sopstvenom priznanju mijenjao nekoliko puta nacionalnost, od Crnogorske do Srpske, a hvali se kako je vidio dokument iz 1920 i neke godine dje je nasao da mu je djed bio Srbin. Naravno da je morao biti Srbin, nije smio biti za vrijeme drzave Srba, Hrvata i Slovenaca nista drugo! Svi na ovom dokumentu su drzavljani Crne Gore i izjasnili su se kao Crnogorci po narodnosti/etnickoj pripadnosti. img215.imageshack.us/img2…oci0ex.gif

Ovdje nalazimo interesantan dokument. U dokumentu su nasi ljudi upisali prvo drzavljanstvo srpsko, pa prekrizili, pa u rubrici za narodnost/etnicku pripadnost upisali se kao Crnogorci. Nalazimo Radivoja Boića iz Kolasina, pa zatim 9 Bulatović a iz Morače i iz Rovaca. U dokumentu nalazimo jos i dva Ivanovića sa Cetinja. SVi su se u dokumentu izjasnili kao CRNOGORCI img350.imageshack.us/img3…vca2eb.gif

Iz ovog interesantnog dokumenta vidimo da su nasi sunarodnici bili upisali na vrhu dokumenta u rubrici koja oznacava etnicku pripadnost Montenegrin, pa ispod toga Serbian, koje su naknadno prekrizili, te znaci da su se svi nedvosmisleno izjasnili kao Crnogorci! U dokumentu nalazimo Milošević Vukotu, izgleda iz Lijeve Rijeke, dakle rodjaka Slobodana Milosevića, zatim su tu jos Bulatović Radivoje, Milinko, Tomica, Ivo, zatim Mijatović Radivoje, Šćepanović Nikola, Jagoš i Božo, Živković Živko, Vlahović Vukašin, Đuriša i Perko, Ravić Mašan, Šćekić Miljan, Medenica Dušan, Rakočević Bogdan i Ilija, Drljević Đuro, Vešović Novica, Ilinčić, Laketić, Bošković, Krković, Vujisić, Živković Živko i jos neka prezimena koja ne mogu razaznati. Svi su se deklarisali kao etnicki Crnogorci, posto su prekrizili odrednicu Serbian! img215.imageshack.us/img2…latovi.gif

U ovom dokumentu nalazimo Radmilović Pavla, Koprivica Krsta i Milošević Rista, svi deklarisani kao Crnogorci po etnickoj pripadnosti. img285.imageshack.us/img2…ami7eo.gif

U ovom dokumentu nalazimo Milošević Ivana iz Kolašina najvjerovatnije rodjaka jednog politicara koji se sada nalazi u Hagu, svima dobro znanog politicara. Tu je i Milošević Andrija, mjesto ne mogu da rastumačim. Iako je Milosević Slobodan bio deklarisani Srbin, oba ova Miloševića su se deklarisali kao CRNOGORCI, kao i svi u ovom dokumentu. Nalazimo jos iz Lijeve Rijeke - matice Vasojevica, Kažić Zariju, pa iz Donje Morače Braunović Pavića, zatim Boškovic Ilija, Medenica Milinko, Bubezić Pavle, Vuisić Miraš, Lazarević Milun, Toškovic Risto, Medenica Rade, Jovanović Paviša, Radulović Prodan, Perović Vaso, Stevanović Milosav, Simunović Jovan, Šćepanović Ilia. Tu je i Krivokapić Andro. Svi su se oni izjasnili kao etnicki Crnogorci. img247.imageshack.us/img2…clazar.gif

E ovdje nalazimo zasigurno rodjaka Milosević Slobodana, nekog Milošević Miraša iz Lijeve Rijeke, odakle je i Slobodan Milosević bivsi srbijanski predsjednik. Za razliku od Slobodana Milosevića ovaj njegov rodjak Miraš se prije 100 godina deklarisao kao Crnogorac. Tu su i Rajčević Spaso i Dušan, Nedeljko i Dragutin, Rakočević Pero, Popivoda Špiro i Blagoje, Grujičić Dimitrije. Svi su se izjasnili da su Crnogorci po narodnosti. img428.imageshack.us/img4…eka1lx.gif

U sljedecem dokumentu nalazimo Vučetić Blaža i Popović Sava, obadvojica iz Crmnice. img334.imageshack.us/img3…ica9rh.gif

——————–

U sljedecem dokumentu nalazimo rodjaka jednog od najvecih negatora Crnogoraca i crnogorske nacije. To je neki Bećković Rade iz Jezera koji se deklarisao kao Crnogorac za razliku od njegovog lazljivog rodjaka Matije, koji je izmislio, i javno do besvijesti lagao, kako se niko prije 1945. nije izjasnjavao kao Crnogorac. Vidimo razmjere Matijinih lazi, a i poznato je da su pjesnici najveci lazovi, da im je sve u zivotu sazdano od lazi. U dokumentu nalazimo jos i Dragović Spasoja i Pavla, Kalezić Miloša, Kaluđerović Jakova, Tomašević Miroja, Kalezić Bogdana, Tomanović Baja, Taušan Nikolu i Milutina, Miljačić Velka, Kosović Iliu, Đerkovic Krsta, Kovačević Velizara, Laušević Simeona. Vecina njih su bili iz Jezera sa Durmitora i iz Bjelopavlića. img452.imageshack.us/img4…rin8hw.gif

Imamo sada jedan jako zanimljiv dokument, dje je sluzbenik upisao kao drzavljanstvo crnogorsko desetorici nasih ljudi, a kao narodnost im je upisao - Slovak, vjerovatno su mu rekli opsti termin da su SLOVENI, a on greskom upisao Slovaci. Medjutim iznad rubrike race or people je dodao Montenegrin, da su Crnogorci po etnicitetu. Tu nalazimo Bećković Milana, opet nekog rodjaka poznatog pjesnika Matije Bećkovića koji je poznat po tome sto dobacuje lazljive doskočice u vezi svega i svacega a narocito u vezi Crnogoraca. Vidimo sada svu razmjeru lažljivih Matijinih doskočica. Decenijama je Matija besomučno lagao kako se Crnogorci nijesu izjašnjavali kao Crnogorci, ali nije mogao do vijeka lagati, pa ce prije nego umre docekati da vidi da mu preci nijesu bili Srbi! Takodje ovdje nalazimo rodjaka jednog poznatog Srbina - Pekić Borisava pisca, koji takodje nikako nije htio da se izjasni kao Crnogorac, medjutim ovaj mu se rodjak izjasnio kao SIoven i kao Crnogorac! Bio je to neki Milivoj Pekić. Tu su jos i Krsmanović Rade, Popovic Jovan, Šipčić Bajo, Bojović Radovan, pa ga evo opet neki Karadžić i to Đordje. Neka prezimena ne mogu procitati. Svi su se oni izjasnili kao Sloveni i Crnogorci. img519.imageshack.us/img5…kic6zp.gif

U sljedecem dokumentu nalazimo jedno poznato prezime u istoricarskim krugovima, nalazimo jednog velikog negatora Crnogoraca, on je kobajagi istoricar, predstavlja se da poznaje istoriju i tvrdi da se Crnogorci u doba kralja Nikole nikada nijesu izjasnjavali kao Crnogorci. Medjutiim on to ili svjesno laze ili se radi o velikom neznaju. Dakle nalazimo u dokumentu Stamatović Vučinu i Stamatović Stana, jedno unikatno prezime koje nosi i nastavnik istorije Aleksandar Stamatović koji se predstavlja kao veliki poznavaoc crnogorske proslosti! Ova dva njegova rodjaka su se na njegovu zalost izjasnila prije 100 godina kao Crnogorci iako on tvrdi da su njegovi bili Srbi. Mozda on sad pronadje novi istoricarski metod, metod koji podrayumijeva da ne vazi SVOJEVOLJNO izjasnjavanje! Pored Stamatovića tu su jos i Šljivančanin Radoje, Vujačić Mihail i Mladen, Durković Lale, Krivaćević Radojica, Radonić Labud, Pejović Nikola, Vučinić Pavle, Rajković Janko, Mandić Jakša, Ćetković Đuro, Đurišić Ivan, Pavićević Milovan, Džankić Jakov i Đuro, Popović Mihail, Jovanović Ilia, Vučeković Veko. U dokumentu nalazimo i Dedeić Milosa. Znamo da imao jednog politicara Dedeica koji negira crnogorsku naciju iako mu se ovaj rodjak izjasnio kao Crnogorac jos prije 100 godina, dok u isto vrijema imamo mitropolita crnogorskog koji se izjasnjava isto kao i rodjak mu prije 100 godina, kao Crnogorac, kao i svi na ovoj listi. Na listi su vecinom bili Piperi, brod je isplovio iz Dubrovnika. m.gif”>img458.imageshack.us/img4…ina8o m.gif

Na listi opet nalazimo rodjaka poznatog pisca koji se nikada nije deklarisao kao Crnogorac, nalazimo Pekić Mića koji je bio potpuno izvojen sam i izjasnio se kao Crnogorac. Zatim po dokumentu nalazimo i Popović Đjura, Joca i Mašana, Vukčevic Andriu, Popović Mitraša, Bajković ?. Svi su se oni pojedinacno razbacani po listi izjasnili kao - etnički Crnogorci. img519.imageshack.us/img5…ovic5w.gif

Nalazimo opet rodjaka poznatog мuzicara iz Beograda, tu je dakle Bajagić Vujadin, zatim Ćalasan Vidak i Čizmić Lazar. Interesantno da ih je sluzbenik upisao, greskom kao Slovake, htio je napisati da su Sloveni. img267.imageshack.us/img2…lovak6.gif

Sad nalazimo nekog rodjake takodje velikog negatora Crnogorske nacije, rodjaka istoricara Slavenka Terzića, valjda sefa katedre za istoriju u SANU. Koliko je ta organizacija - SANU šarlatanska i politicka, najbolje prikazuje ovaj dokument dje nalazimo Terzić Jova i Terzić Rista iz, ni manje ni vise, sela SRPSKA, koji se izjasnio kao Montenegrin! Dakle SANU ima na celu jednog odsjeka, jednog sarlatana koji vara i obmanjuje narod, kako su se Crnogorci izjasnjavali kao Srbi, a to nijesu radili ni ovi njegovi rodjaci iz sela SRPSKA, iz Zete. Cak je u rubrici race or people bilo upisano da je etnicitet Servian ali je prepravljeno i stavljeno Montenegrin, sto ce reci da je neko bio rekao da se upisu kao Srbi, ali su prepravili i upisali da su Crnogorci! Tu su jos i Stijepović Ivo i Durković Risto takodje iz Zete. img267.imageshack.us/img2…stijep.gif

U ovom dokumentu nalazimo jos jednog rodjaka poznatog beogradskog мuzicara to je neki Bajagić Blagoje iz Pive. tu su jos: rodjak politicara SNP-a Đurović Radovan, pa Vojvodić Milo i Marković Pero, svi su se oni izjasnili kao Crnogorci po etnickoj pripadnosti. img267.imageshack.us/img2…jurovi.gif

U ovom dokumentu nalazimo rodjake politicara iz SNP-a: Koprivica Kosto, Vaso, Jovan i ? U dokumentu jos nalazimo i rodjake kobajagi velike Srpkinje Bjelica Isidore, to su neki Bjelica Ilija i Pavle. Tu su jos i Komar Sava, Komnenić Kosto, Iković Đordje. Svi su se deklarisali kao Crnogorci. img267.imageshack.us/img2…ikovic.gif

U sljedecem dokumentu nalazimo jos jedno danas poznato prezime, rodjak vjerovatno, poznatog srpskog nacionaliste slikara i pisca Moma Kapora, neki Kapor Petar izjasnio se kao Montenegrin. Nalazimo jos Vučetic Krsta i Todora, Milović Đura, Mata, Krsta, Mila, Živka(?) i Rada, zatim Nikolić Milivoj i Milka, Vučinić (?) Andria, Simović Đoko i Novica, Krivokapić Jovan, Pavle Miloš, Petar i Janko. Tu su i Perović Rade, Krsto i ?, Vuičić Gojko, Pešikan Radosav, Bulaić Đoko. Svi su se izjasnili da su etnicki Crnogorci. img267.imageshack.us/img2…aic4yp.gif

Na internetu je vrlo prisutan Raković Aleksandar koji uredjuje sajt njegos.org. Taj Raković je u svakom pogledu negator Crnogoraca, tvrdi da se niko u Crnoj Gori nije izjasnjavao kao Crnogorca vec da su se svi Crnogorci u doba kralja Nikole izjasnjavali kao Srbi. Takodje piskara i potpisuje sarlatanske tekstove o etnickom porijeklu Crnogoraca za koje kaze da je bajagi srpsko! Medjutim izgleda jedan njegov rodjak prije 100 godina, drzavljanin Turske iz Berana, neki Raković Veljko izjasnio se da je Albanac! U istom ovom dokumentu nalazimo i Merdović Miljana i Lekić Miletu turske drzavljane iz Berana, izjasnili se kao Albanci. img267.imageshack.us/img2…nac6cv.gif

U ovom dokumentu opet nalazimo nekog Rakovića, to je Raković Rako, izjasnio se kao Montenegrin. U dokumentu nalazimo jos i Vlahović Pavića i Milutina, izjasnili se i oni kao Crnogorci po narodnosti. img267.imageshack.us/img2…ici4om.gif

U ovom dokumentu nalazimo covjeka koji nosi prezime kao i poznati istoricar Vladimir Ćorović. Vladimir Ćorović nije priznavao Crnogorce kao naciju, kod Srba vazi za velikog istoricara, medjutim, ovdje neki njegov rodjak Ćorović Nikola se izjasnjava kao Montenegrin po etnicitetu! Nalazimo jos i Mijušković Teodora i Radosava, Bajović Pavla i Blagotu, Milić Tale, Cerović Neđeljko, Božović Anto i Maxim, te Radulović Đuro. Svi su se izjasnili da su etnicki Crnogorci. img267.imageshack.us/img2…iksica.gif

U sljedecem dokumentu nalazimo Andrijasević Gavrila, rodjaka poznatog crnogorskog istoricara Živka Andrijaševića. Iako Živko Andrijašević tvrdi da su se Crnogorci smatrali Srbima u Nikolino vrijeme, nece biti da je to istina, evo njegov rodjak se u dokumentu izjasnio da je etnicki Montenegrin. U dokumentu nalazimo još: Čolaković Blagoja, Iliju, Miša i Đukana, pa Raičević Boža, Kadović Pera, Đura i Milosava. Tu su i Stanišić Radoje, Đapić Radovan, Božović Petar, Nikolić Ilija i Bezmarević Savo. Svi su se oni izjasnili sluzbeniku kao etnički Crnogorci. img451.imageshack.us/my.p…cbozov.gif

————————-

U ovom dokumentu nalazimo Đurišić Rista koji je doputovao u Ameriku iz Argentine, izjasnio se kao etnicki Crnogorac, vjerovatno je rodjak cetnickog komandanta Pavla Đurišića. img267.imageshack.us/img2…sto8hv.gif

U ovom dokumentu nalazimo opet rodjake cetnickog komandanta Đurišić Pavla, neki Đurišić Đuro i Tomo koji su se deklarisali kao i svi u ovom dokumentu kao - etnicki Crnogorac. Tu su jos: Milić Đuro i Đoko, Đurović Ilia i Petrana, Leković Milo i Marko, Petranović Marko, Perović Mirko, Radulović Simon, Mandić Milutin, Marković Savo, Petrović Todor, Vujović Marko i Nikola, Miškovac Ilia, Vukosavović Nikola, Popović Milutin, Vujović Luka, Popović Đoko, Čičarević Luka, Radičević Nikola, Miranović Risto, Vukićević Andrija, img267.imageshack.us/img2…lje3om.gif

U sljedecem dokumentu nalazimo rodjaka cetnickog komandanta Stanišić Baja, neki Stanišić Šćepan deklarisao se kao etnicki Crnogorac. Sa njim je putovao takodje rodjak jednog velikog negatora Crnogoraca pjesnika i novinara iz Beča Petra Milatovica, dakle u dokumentu je Milatovic Mitar, koji se za razliku mu od rodjaka naseg savremenika izjasnjavao kao Crnogorac! img267.imageshack.us/img2…sic4oe.gif

Nailazimo opet na interesantan dokument u kojem nalzaimo opet rodjaka od cetnickog vodje, tu je neki Stanisic Mihailo iz Vrazegrmaca, u rubrici race or people koja oznacava etnicku pripadnost prvo mu je bilo upisano Servian pa je to prekrizeno i upisano Montenegrin! Osim njega ud dokumentu su jos i: Milović Đoko i Ilia, Kovačević Petar, Vujačić Đuro, Vuković Jovan i jos par prezimena drzavljana Crne Gore koja ne mogu razaznati. Svi su se oni deklarisali u dokumentu kao etnicki Crnogorci. img281.imageshack.us/img2…ervian.gif

Opet nalazimo rodjaka od cetnickog vodje, to je sad neki Stanišić Božina. Tu su jos i Petar Perović, Nikolić Milan, Đurović Miailo, Perović Petko, Jablan Sava. Svi su se deklarisali kao etnicki Crnogorci. img281.imageshack.us/img2…rovic5.gif

U sljedecem dokumentu nalazimo Stanišić ? i Radunović Draga iz Farmaka. Obadvojica su se deklarisali kao Crnogorci po nacionalnosti. img281.imageshack.us/img2…vic0ha.gif

Evo ga jos jedan dokument u kome nalazimo Stanišić Rista, selo Komani, koji je bio jedini drzavljanin Crne Gore u ovom dokumentu, a izjasnio se kao etnicki Crnogorac. img281.imageshack.us/img2…ani3rk.gif

—————————————–

img342.imageshack.us/img3…enegri.gif

img342.imageshack.us/img3…njcihe.gif

img342.imageshack.us/img3…vic7mj.gif

img342.imageshack.us/img3…nin8fc.gif

img342.imageshack.us/img3…ete4md.gif

img342.imageshack.us/img3…cponar.gif

img342.imageshack.us/img3…ljelek.gif

img455.imageshack.us/img4…ani6gm.gif

img455.imageshack.us/img4…vic8ic.gif

img455.imageshack.us/img4…vukovi.gif

img455.imageshack.us/img4…inicma.gif

img455.imageshack.us/img4…ani7ff.gif

img455.imageshack.us/img4…perovi.gif

img455.imageshack.us/img4…kok5or.gif

img455.imageshack.us/img4…kar2td.gif

img455.imageshack.us/img4…kosovi.gif

img455.imageshack.us/img4…mijovi.gif

img455.imageshack.us/img4…ani1sk.gif

img455.imageshack.us/img4…nac8sz.gif

img455.imageshack.us/img4…icgolo.gif

img455.imageshack.us/img4…vic2cq.gif

img455.imageshack.us/img4…mcibje.gif

img455.imageshack.us/img4…vca2sn.gif

img455.imageshack.us/img4…icanov.gif

img455.imageshack.us/img4…tic8hb.gif

img455.imageshack.us/img4…ici2or.gif

img455.imageshack.us/img4…is56xb.gif

img453.imageshack.us/img4…eri8jp.gif

img455.imageshack.us/img4…aca0hx.gif

img458.imageshack.us/img4…ici8cl.gif

img455.imageshack.us/img4…vic4jc.gif

img455.imageshack.us/my.p…ulatov.gif

img442.imageshack.us/my.p…gif0hp.gif

img442.imageshack.us/my.p…ici0ev.gif

img69.imageshack.us/img69…is19qz.gif

img302.imageshack.us/img3…lis4tf.gif

img334.imageshack.us/img3…evicmi.gif

img462.imageshack.us/img4…djurov.gif

img383.imageshack.us/img3…ckopri.gif

img383.imageshack.us/img3…eka2gk.gif

img488.imageshack.us/my.p…eka0oa.gif

img488.imageshack.us/my.p…licazu.gif

[edit] =

img488.imageshack.us/my.p…ian4ff.gif

img451.imageshack.us/my.p…aservi.gif

http://p103.ezboard.com/bbosnjackifrontforum

Bosnian-Balkan forum.

0 Comments

Filed under Uncategorized

« Previous Page

   *
     Search It!

   *
     Feed It!

     Grab this site's feed!

     Subscribe to this site!
   *
     Recent Entries
         o Istoričari Drugog svetskog rata protiv rehabilitacije Draže Mihailovića01.29
         o Memorandum, SANU i Dobrica Cosic(uzroci rata na Balkanu)01.22
         o Albansko porijeklo porodice Karađorđevića01.9
         o Dr. Nada Klaic i rusenje nebuloza o Hrvatstvu i Srpstvu Bosne12.25
         o Serbian nazi past and Jasenovac casualties manipulations12.19
         o Noel Malcolm on Vlachs (aka Serbs) in Bosnia12.3
         o Etnicka odrednica Bosanskih vladara (Bosnjani)12.3
         o Croat academic Lovrenovic: Bosnian Croats 19-th century